Rozdział 17 "Okrutne gwiazdy nocy"

Syriusz

Lily Evans stanęła przed nami gotowa do walki. Wzięliśmy z niej przykład i ustawiliśmy się po jej bokach. Wznieśliśmy różdżki do góry i rozgrzała się prawdziwa walka. Zaklęcia leciały we wszystkie strony, a my dawaliśmy z siebie wszystko. Mimo ich przewagi liczebnej naprawdę świetnie sobie radziliśmy, każdy z nas znał się na magii.

– Will, schyl się! – krzyknąłem ile sił w płucach, gdy zauważyłem, że inferius znalazł się zbyt blisko chłopaka – Lacarnum Inflamari! – Trup momentalnie zapalił się i słychać było tylko wrzaski, które wydobywały się z jego gardła.

– Dzięki! – odetchnął z ulgą Meadowes i rzucił się dalej w wir walki. Wszystko trwało w zabójczym tempie. Kątem oka ciągle spoglądałem czy nic się nie stało mojej dziewczynie. Walczyła dzielnie, miotła zaklęciami we wszystkie strony. Byłem cholernie z niej dumny. Jest tak niezwykłą osobą, nie mogę jej stracić. Nigdy.

Rozejrzeliśmy się dookoła. Nastała kompletna cisza. Momentalnie brązowowłosa podbiegła do mnie i przytuliła z całej siły.

– Nic Wam nie jest? – zapytał James, pomagając Lily i spojrzał na mnie i Dorcas.

– W porządku, Remus.. – zacząłem, ale gdy odwróciłem się to co zobaczyłem zmroziło mnie od środka. Na krańcu urwiska stał Barty Crouch Jr. Nie sam.

– Tęskniliście za mną? – zapytał trzymając różdżkę niebezpiecznie blisko gardła Mary.

– Puść ją! – krzyknął Remus, a w jego głosie słychać było ogromną panikę.

– To chyba nie jest dobry pomysł, Lupin. – Crouch zaśmiał się głośno i wpatrywał w nas. – Reg, Reg, Reg. Rzeczywiście, umiesz się świetnie maskować. – Zwrócił swą uwagę na mojego brata.

– Więc wygląda na to, ze jesteśmy do siebie podobni. Oboje umiemy się dobrze maskować. –  Regulus spojrzał obojętnie na rozmówcę. – Twój tatulek ma świadomość, że jego syn chce zostać śmierciożercą?

– Ojciec jest na tyle pochłonięty pracą, że mało co go interesuje, a już na pewno ani ja ani moja matka – warknął. – Czarny Pan solidnie mnie wynagrodzi za lojalność. Muszę przyznać Regulusie, że wyświadczyłeś mi ogromną przysługę zabijając Greengrassa, bo jak mniemam to Twoja sprawka. Uważał się za drugiego Czarnego Pana, a każdy doskonale zdaje sobię sprawę z tego, że Lord Voldemort jest jedyny w swoim rodzaju.

– Fanatycy umierają młodo, Crouch – powiedział Black.

– Młodo umierają Ci, którzy nie doceniają potęgi Czarnego Pana.  – Barty Crouch Jr uśmiechnął się szeroko i w jednej chwili popchnął Mary w dół urwiska.

– Incarcerous! – zawołał Reg i skierował różdżkę w stronę Croucha.

Za to my staliśmy jak słupy soli. To co przed chwilą się wydarzyło nie mieściło się w głowie. Bałem spojrzeć się w dół. Bałem się tego co mogę tam zobaczyć. A najbardziej bałem się popatrzeć na twarz mojego przyjaciela, który czym prędzej podszedł do krawędzi urwiska.

– NIEEEEEEE! – krzyk, jaki wydobył się z jego gardła, był całkowicie przesiąknięty bólem i rozpaczą.

Nie wiedziałem co zrobić. Spojrzałem na Dorcas, której oczy były szeroko otworzone. Upadła na ziemię, a z kącików oczu zaczęły lecieć łzy. Przytuliłem ją do siebie i wpatrywałem się w mojego przyjaciela. Angus podszedł do Lunatyka i położył rękę na jego ramieniu.

– Remusie..

– Zostaw mnie! – Chłopak odtrącił go, wstał i spojrzał z obrzydzeniem na Croucha. – Zabije go – wysyczał i skierował różdżkę w jego stronę.

– Posłuchaj mnie! – krzyknął Angus i złapał Lupina za ramiona. – Nie bądź tacy jak oni, Remusie. Zabicie go niczego nie zmieni. Nie przywróci.. – Campbell zrobił chwilę przerwy, widziałem jak mu ciężko to wszystko mówić. – Przyjacielu, jesteś dobry.

 

– On. Zabił. Mary – warknął Lunatyk – Moją Mary.. – Angus przytulił go do siebie z całej siły, a Remus zaczął po prostu płakać. Ból rozsadzał mi serce. Widziałem po moich przyjaciołach, jak bardzo ta sytuacja odcisnęła piętno.

– Nie, nie, nie.. – szlochała Marlena i patrzyła tępo przed siebie.

Lily za to patrzyła w ziemię i po chwili zakryła twarz w dłoniach. Po chwili podszedł do niej Rogacz, złapał za rękę i przytulił do siebie.

To się nie mogło stać.

Tego dnia Angus i Peter zostali z Remusem w naszym dormitorium. Chłopak odmówił wizyty w Skrzydle Szpitalnym, nie pozwolił sobie udzielić pomocy ani uleczyć ran. Regulus zmodyfikował pamięć Croucha i nieprzytomnej Bellatrix, a ciało Greengrassa wrzucił do rzeki tak by wyglądało to na wypadek. Ja wraz z Jamesem udaliśmy się do gabinetu profesora Albusa Dumbledore, by opowiedzieć mu całą prawdę o dzisiejszym dniu. Słuchał nie odzywając się, a po tym jak opowiedzieliśmy mu o śmierci Mary, przymknął na moment oczy i spojrzał na nas łagodnym wzrokiem spod swoich okularów-połówek.

– Drodzy chłopcy.. Od pewnego czasu obserwowałem Clyde'a Grengrassa. Zdawałem sobię sprawę z tego, że jest niebezpieczny i żałuję, że wcześniej mnie nie poinformowaliście o jego działaniach. Panna Macdonald nie zasługiwała na taką śmierć, była bardzo utalentowaną czarownicą. Rozumiem Wasz ból po stracie bliskiej osoby, bo kiedy kogoś kochamy wtedy wytwarzamy pewną więź, która jest o wiele, wiele silniejsza niż jakiekolwiek czary. Wojna zbliża się nieuchronnie, dlatego musimy trzymać się razem.

Po długiej rozmowie z profesorem Dumbledore, wyszliśmy i skierowaliśmy się do Wieży Gryffindoru. Dyrektor obiecał nam odnaleźć ciało blondwłosej, powiadomić jej rodziców i dopilnować formalności z pogrzebem. Mimo tego, że nigdy nie rozmawiałem z Mary zbyt wiele to wewnętrznie i tak czułem pustkę.

– Musimy iść do Remusa – powiedział James, gdy byliśmy już pod portretem Grubej Damy.

– Nie wiem jak mu pomóc – mruknąłem do przyjaciela i złapałem się za skronie.

– Po prostu bądźmy z nim. Nic więcej nie damy rady zrobić. – Rogacz poklepał mnie po ramieniu i razem udaliśmy się do naszego dormitorium, by zrobić wszystko, aby nasz przyjaciel wiedział, że nie został sam.

Dorcas

Niedziela. Dzień pogrzebu Mary.

Leżałam na łóżku razem z Marleną i Lily. Minęły dwa dni od śmierci naszej przyjaciółki. Nie miałyśmy już siły na płacz, na rozmowę, na nic. Puste łóżko Mary przypominało nam za każdym razem o nocy, która nigdy nie powinna mieć miejsca.

To przecież moja wina, to ja wszystkich w to wciągnęłam. 

Za godzinę mieliśmy świstoklik do rodzinnej miejscowości blondwłosej. Nie potrafiłam wyobrazić sobie jak po tym wszystkim spojrzę w oczy jej rodzicom. Jak spojrzę w oczy Remusowi. Stanęłam przed lustrem. Wyglądałam jak tysiąc nieszczęść.

– Nie możesz się obwiniać za to co się stało, Dor - szepnęła Lily i spojrzała na mnie.

– Gdyby nie ja.. – zaczęłam, ale Marlena mi przerwała.

– Wiedzieliśmy, że to niebezpieczne. To nie Twoja wina – powiedziała twardo i mnie objęła. – Musimy się teraz trzymać razem.

Zeszłyśmy na dół, gdzie czekali już na nas Huncwoci i Will z Emmeliną. Syriusz od razu podszedł do mnie i złapał mnie za rękę. Wiedziałam, że to wszystko dla niego nowe i trudne, jest oparciem nie tylko dla mnie, ale i dla Lupina, który stał obok Angusa i Marleny i wpatrywał się w kominek. 

– Chodźmy, Dumbledore na pewno już na nas czeka – szepnął James i poszliśmy do gabinetu dyrektora. 

Równo o dwunastej świstoklik przetransportował nas do Pembrokeshire. Zobaczyliśmy w oddali dom państwa Macdonald. Był to mały, jednopiętrowy domek z widokiem na zielone pola, łąki, a także olbrzymie, piękne wybrzeże. Skierowaliśmy się do drzwi, lecz zanim zapukaliśmy, otworzyła nam zapłakana pani Macdonald.

– Dziewczynki.. Proszę, wejdźcie – zaszlochała, a po przekroczeniu progu domu od razu porwała nas w ramiona. – Mary.. Bardzo was ceniła.. Byłyście jej najlepszymi przyjaciółkami.. Ja.. – Pani Macdonald nie była w stanie nic więcej powiedzieć.

– Pogrzeb odbędzie się na cmentarzu kościelnym St. Mary w Carew, zaraz musimy tam być. – poinformował nas pan Macdonald, a jego głos zdradzał ogrom emocji z którymi się zmaga.

Na pierwszy rzut oka widać było, że kościół jak i cmentarz mają wiele lat, ale było w tym coś magicznego. Otoczony zielenią, wyglądał jak idealne miejsce spoczynku. Usiedliśmy w kościele na miejscach, a przy ołtarzu pojawił się niski i krępy ceremoniarz.

– Zebraliśmy się tu, by oddać hołd niezwykle inteligentnej i wspaniałej czarownicy Mary Macdonald..

Wszystko wydawało mi się absurdem. Spojrzałam na Lenę, która siedziała obok mnie i złapałam ją za rękę.  Widziałam po niej jak bardzo to przeżywa. Wiecznie uśmiechnięta, rozgadana teraz wyglądała jakby uszło z niej całe życie. Jakby już nigdy miała się nie uśmiechnąć. Po mojej lewej stronie siedział Syriusz. Poczułam jak wplątuje swoją dłoń w moją i spogląda ze współczuciem.

Chciał, bym wiedziała, że zawsze mogę na nim polegać. 

Bardzo go kocham.

Po pogrzebie w kościele przeszliśmy na cmentarz, gdzie ceremoniarz dodał jeszcze parę słów od siebie i wyraził swój smutek i współczucie dla rodziny Mary. Patrzyłam na dębową trumnę, w której spoczywała moja przyjaciółka. Kątem oka zwróciłam uwagę, jak Lily odwraca głowę i przytula się do Jamesa.

Zastanawiam się..

Jak wiele ludzkich żyć pochłonie wojna, która zbliża się nieuchronnie? Kogo jeszcze nam zabierze? Przyjaciele, rodzina.. Wszyscy jesteśmy w nieuchronnym niebezpieczeństwie i nie możemy się poddawać. Musimy walczyć, choćby i dla Mary po to by jej śmierć nie poszła na marne.

Spojrzałam na Remusa. Stał bardziej z boku i wpatrywał się w trumnę, wiedziałam, jak wiele znaczyła dla niego blondwłosa i jak bardzo jej ufał. W jego sercu powstała dziura, której nie da się od tak załatać.

– Czy ktoś chciałby coś powiedzieć? – zapytał ceremoniarz i rozejrzał się po zebranych. 

– Ja bym chciał – szepnął Lupin, a nasze oczy zwróciły się w jego stronę. – Mary była najprawdopodobniej najwspanialszą kobietą jaką spotkałem w życiu. Była moją gwiazdką, zawdzięczam jej tak wiele rzeczy. Mary była przyjacielska, pomocna, zawsze widziała w każdym dobro i nigdy nie oceniała nikogo z góry. Starała się rozumieć innych, być z nimi szczera i zawsze, ale to zawsze pragnęła szczęścia dla osób, które kocha. Patrząc na to wszystko.. to ja byłem szczęściarzem. Byłem szczęściarzem, że tak piękna i niesamowita dziewczyna pokochała mnie, uwierzyła we mnie i pokazała, że nie jestem skazany na samotność. Zawsze będę ją kochał, tak jak my tutaj wszyscy. – Zamknęłam oczy z których leciały słone łzy. 

Kochana Mary, nigdy o Tobie nie zapomnimy, szepnęłam sama do siebie i patrzyłam jak trumna znika pod fałdami ziemi.

Zaskoczeni? Bo szczerze mówiąc ja bardzo. Nie spodziewałam się, że tak bardzo będzie mi brakować tej postaci w dalszym pisaniu, ale stało się, w końcu coś musiało się stać – poza tym w końcu prawdziwa twarz Barty’ego się ujawniła. Pozdrawiam kochani, do następnego!