Rozdział 19 "Szczęściarz"

Dorcas

Wraz z Lily i Marleną zmierzałyśmy do cieplarni profesor Sprout na ostatnią lekcję Zielarstwa w tym roku. Moje przyjaciółki kłóciły się tak głośno, że wiele mijanych przez nas osób obserwowało nas zaciekawienie.

– Marlena, musisz podejść do Owutemów! Przecież to najważniejsze testy na koniec siódmej klasy, one decydują o tym.. – Rudowłosa wyrzucała z siebie słowa szybkością karabinu maszynowego.

– Lil, wiele czarodziejów i czarownic wcale nie podchodzi do Owutemów. Nie jest mi to potrzebne, skoro po ukończeniu Hogwartu chcę projektować i szyć szaty..

– A może kiedyś zmienią Ci się zainteresowania i będziesz chciała pracować w Ministerstwie? Wtedy nie znajdziesz dobrze płatnej pracy.. –- upierała się Evans. – Dorcas, powiedz jej coś! 

– Lily, do niczego jej nie zmusisz, prawdę mówiąc nie dziwię się, że nie chce podchodzić do egzaminów, ja na samą myśl co czeka nas w następnym roku już mam dosyć - westchnęłam i ustawiłam się pod klasą.

– Nie no i Ty przeciwko mnie? Przecież to.. 

– Lilka kochanie, Twoje krzyki słychać już z końca korytarza! – Zaśmiał się James zmierzając w naszą stronę wraz z resztą Huncwotów i zdejmując okulary przeciwsłoneczne.

– James, nie zapominaj się. Nie jestem Twoim kochaniem – odburknęła, ale zauważyłam, że jej policzki lekko się zaróżowiły. – Mam chociaż nadzieję, że Wy podchodzicie do Owutemów, prawda?

– Evans, a jak inaczej mielibyśmy zostać z Rogaczem aurorami? Nie jestem zbyt z tego zadowolony, że muszę zdać tak wiele testów, no ale cóż, tak inteligentny facet jak ja..

– .. i próżny.. – dopowiedziała rudowłosa.

– No może trochę, aczkolwiek kontynuując, tak inteligentny facet jak ja zda te egzaminy z palcem w nosie – skończył dumnie Black, uniósł brwi do góry i uśmiechnął się do Lily.

– Ani ja ani Peter nie podchodzimy do testów – zakomunikował Angus. – Będę najlepszym graczem w quidditcha od lat! 

Rudowłosa już otworzyła usta, by coś powiedzieć, ale w tym samym czasie przyszła profesor Sprout i zaprosiła nas do klasy. Moja przyjaciółka pokręciła tylko głową i ustawiła się na swoim miejscu.

Lekcja dłużyła się niemiłosiernie i miałam wrażenie, że tylko Lily i Remus na niej uważają. Po skończonych zajęciach pożegnałam się z przyjaciółmi i popędziłam na spotkanie z Regulusem. Widziałam niechętny wzrok Syriusza, ale tylko wysłałam mu całusa w powietrzu i poszłam w swoją stronę. Ostatnio zawsze spotykaliśmy się na błoniach, obok jeziora, gdzie nikt nie mógł nas zobaczyć. Oboje stwierdziliśmy, że tak będzie bezpieczniej tym bardziej po ostatnich wydarzeniach. Doszłam nad jezioro i zauważyłam, że czarnowłosy już na mnie czeka.

– Reg! – zawołałam, a chłopak odwrócił się w moją stronę. Widząc mnie, uśmiech od razu zagościł na jego twarzy. Rozłożył ramiona, a ja przytuliłam się do niego z całej siły.

– Dobrze Cię widzieć – szepnął mi do ucha. Usiedliśmy pod drzewem i wpatrywaliśmy się w taflę wody, gdzie dało zauważyć się macki krakena, który żył w tym jeziorze.

– Masz zamiar podchodzić do Owutemów, jak zdasz SUMy? – zapytałam w pewnym momencie. Regulus uśmiechnął się do mnie jakbym opowiedziała jakiś dowcip.

– Kochana, szczerze wątpię. Prawdopodobnie nawet nie skończę następnego roku, a co dopiero siódmej klasy – odpowiedział wpatrując się we mnie.

– A to dlaczego? – zaciekawiłam się.

– To nie jest rozmowa na dzisiaj, lepiej mi powiedz co Ty planujesz. – Zmienił temat, a ja postanowiła nie kontynuować dopytywania się o jego plany.

Chyba po prostu nie chciałam o nich wiedzieć.

– Chcę pracować w Wizengamocie, tak samo jak mój tata - zasępiłam się na chwilę na wspomnienie o moim tacie. – To pewnego rodzaju hołd dla niego. Tym bardziej, że nie odnaleziono jego ciała – dopowiedziałam i spuściłam głowę.

– Przykro mi z powodu Twojego ojca. – Czarnowłosy złapał mnie za podbródek i spojrzał prosto w oczy – Ale jestem pewien, że byłby z Ciebie bardzo dumny.

Posłałam mu uśmiech zawstydzona przede wszystkim naszą bliskością. Regulus chyba to zauważył i odsunął się ode mnie. Gdy się odsuwał zauważyłam na jego przedramieniu coś co wyglądało jak jakiś.. tatuaż. Była to czaszka z wężem? Black zauważył, że patrzę w to miejsce i od razu zaciągnął rękaw. Nie pytałam o szczegóły tylko podniosłam brwi zaciekawiona, na co chłopak machnął ręką i znów zmienił temat. Reszta popołudnia minęła nam na rozmowie, żartach i po prostu miło spędzonym czasie. Na koniec życzyłam chłopakowi powodzenia na egzaminach, które zaczynały mu się jutro.

Wróciłam do Pokoju Wspólnego i zauważyłam, że Syriusz siedzi na kanapie żartując z Rose. Momentalnie poczułam ukłucie zazdrości, ale powstrzymałam się od scen i pomachałam mu na znak, że już jestem i poszłam do swoich przyjaciółek, które pewnie siedziały w dormitorium i odpoczywały, ciesząc się ostatnimi wolnymi tygodniami bez zajęć. W szczególności Marlena, bo jestem pewna, że Lily bardzo nad tym ubolewa i skrupulatnie już przygotowuje się do egzaminów, które mamy za calutki rok.

– Jestem już! – zawołałam i weszłam do sypialni, ale nikt mi nie odpowiedział. Zdziwiona rozejrzałam się i stwierdziłam, że rzeczywiście nikogo nie ma. Wróciłam na dół i zauważyłam, że Syriusz i Rose gdzieś zniknęli. Przestraszyłam się i szybko pobiegłam do dormitorium Huncwotów, ale tam też nikogo nie było. Wyszłam z Pokoju Wspólnego i skierowałam się na błonia, gdzie zawsze spędzaliśmy czas. Szłam korytarzem, kiedy nagle poczułam, że ktoś przygniata mnie do ściany i zaczyna całować.

– Syriusz, zwariowałeś?! – krzyknęłam, ale po chwili zaczęłam oddawać mu pocałunki, czułam jego dotyk wszędzie. Jęknęłam, kiedy jego usta powędrowały do mojej szyi. Uwielbiałam, kiedy to robił. Uwielbiałam go za spontaniczność, za tą pieprzoną arystokrację, którą miał w sobie i za to że kochał mnie tak mocno i tak prawdziwie.

– Tęskniłem za Tobą – wymruczał pomiędzy pocałunkami.

– Jakoś nie zauważyłam – odparłam kąśliwie, a moje dłonie błądziły po jego klatce piersiowej.

– Mój Ty zazdrośniku – parsknął śmiechem, spojrzał mi w oczy i pogłaskał po policzku.

– Yhym.. – chrząchnął ktoś i spojrzał na nas rozbawiony.

– Will! Co Ty tu robisz? – zapytałam w pośpiechu i odsunęłam się od Blacka, który zarechotał głośno.

– A Wy co tu robicie? – odpowiedział pytaniem na pytanie i uniósł rozbawiony brwi.

– Pierwsza pytałam! – Zauważyłam i splotłam ramiona na klatce piersiowej.

– James was szuka, powiedział, że zaraz zaczyna się trening i w tej chwili macie stawić się na boisku, bo jeśli nie to własnoręcznie Was udusi – oznajmił i wzruszył ramionami. Doprowadziliśmy się do porządku i ruszyliśmy do dormitorium po sprzęt i strój.

– Hej! – zawołał za nami młody Meadowes. – Wygrajcie ten Puchar! 

– Masz to jak w banku! – krzyknął Syriusz i uniósł kciuk do góry.

Za dokładnie pięć dni wlecimy na murawę boiska, by zmierzyć się z Krukonami o Puchar Quidditcha. 

Wygramy to. 

Musimy, bo inaczej Potter nas zabije.

Syriusz

Dla drużyny Gryfonów nadszedł ten wielki dzień. Do meczu Gryffindor - Ravenclaw została godzina. Siedzieliśmy w szatni, a James dawał nam ostatnie porady i przypominał co do taktyki. Razem z Angusem ledwo powstrzymywaliśmy się, by nie wybuchnąć śmiechem gdy patrzyliśmy na Franka, który stał za Potterem i gestykulował identycznie jak on.

– Frank.. – warknął James, ale po chwili roześmiał się i przybił piątkę chłopakowi. – To Twój ostatni mecz. To, że udało Ci się zapewne zdać wszystkie Owutemy na Wybitny, nie oznacza, że w meczu tak dobrze Ci pójdzie.

– Zdziwisz się jeszcze. – Longbottom puścił oko do Rogacza i uśmiechnął się pod nosem.

– Mam taką nadzieję – rzekł uradowany, wziął miotłę i wlecieliśmy na murawę razem z głosem komentatorki.. Marleny McKinnon.

– Angus, wiedziałeś o tym? – krzyknąłęm do chłopaka, gdy wbiliśmy się w powietrze.

– Nie, ale to mi wiele ułatwi! – zawołał i uśmiechnął się tajemniczo.

O co mu chodziło?

– I na murawę wleciała drużyna Gryfonów! Potter, Black, Meadowes, Longbottom, Bloom, Jordan i oczywiście najwspanialszy Angus Campbell..

– Panno McKinnon, proszę komentować mecz! – oburzyła się profesor McGonagall.

– Zaczęli! Krukoni są w posiadaniu kafla, Dorcas weź coś zrób..

– Panno McKinnon!! 

– Już, już pani profesor! Brawo! Meadowes odebrała kafla, podała do Blacka, który leci wprost na pętlę i... trafił w sam środek! – trybuny zawrzały. – Zaczyna Michael Davis, podaje do Penelopy.. jak jej tam.. no nieważne, Campbell odbiera kafla, kochanie jestem z Ciebie taka dumna! Campbell leci w kierunku pętli, próbuje zdobyć gola i.. strzelił! 

Dawaliśmy z siebie wszystko. Graliśmy tak jakby jutra miało nie być. To co Angus wyprawiał na boisku było czymś niesamowitym, chłopak jakby dostał nowej energii i trafiał gol za golem. Nie dało się go powstrzymać.

– Pojawił się znicz! Potter i Lorens idą łeb w łeb.. coraz bliżej i.. TAAAAAK! Potter złapał znicza! Gryffinfor wygrywa 260:60!! – Gryfoni ryknęli z radości, a na trybunach wybuchła prawdziwa wrzawa.

Angus podleciał do trybuny, gdzie stała Marlena i komentowała mecz. Wziął od niej mikrofon i zaczął mówić.

– Dziękuję całej drużynie i wszystkim za doping, Puchar Quidditcha to świetna sprawa, ale ja nie w tej sprawie! Droga Marleno – chłopak zwrócił się do blondynki – Kocham Cię i chcę spędzić z Tobą resztę życia. Czy wyjdziesz za mnie? – Campbell wyciągnął z szaty pudełeczko, klęknął i spojrzał wyczekująco na ukochaną.

– TAK, TAK, TAK! – krzyknęła radośnie i rzuciła się na chłopaka.

Spojrzałem na Dorcas, która uśmiechała się od ucha do ucha. Sam byłem zaskoczony, ale i ogromnie zadowolony. Angus nie powiedział nam o swoich planach i zrobił nam nie małą niespodziankę.

Impreza z okazji wygranej Gryfonów i zaręczyn Angusa i Marleny rozpoczęła się prawie od razu po naszym powrocie. Dorcas, Lily i Emmelina od razu podbiegły do blondynki by zobaczyć pierścionek.

– Stary, gratulację! -– krzyknął uradowany James i uściskał przyjaciela. – Czemu nic nam nie mówiłeś? – mruknął obrażony.

– Ja wiedziałem – uśmiechnął się Remus. – Wy byście się wygadali.

– Nie obrażaj mnie mój przyjacielu, zresztą.. może masz ciut racji – parsknął Rogacz i wzniósł szklankę do góry. – Chciałbym wznieść toast za obłędną wygraną naszej drużyny, a także za mojego przyjaciela Angusa i jego narzeczonej Marleny! - wszyscy unieśli wysoko do góry szklanki i krzyknęli Zdrowie! – Ja będę następny – mruknął tak bym tylko ja to usłyszał.

– Chyba w snach. – Zaśmiałem się i upiłem łyk trunku, który przyjemnie rozgrzał mnie od środka.

Zastanowiłem się przez chwilę. Czy ja jestem gotowy na małżeństwo?

Oczywiście, że nie.

Kocham Dorcas, ale na tą chwilę prędzej byśmy się pozabijali niż stworzyli prawdziwie szczęśliwe małżeństwo. Ale czy wyobrażam sobie małżeństwo z kimkolwiek innym?

Oczywiście, że nie.

– Syriusz! Chodź! – zawołała mnie i machnęła ręką, żebym podszedł do barku, który stworzyliśmy za pomocą niezwykłej transmutacji. Podszedłem nieśpiesznie, złapałem za kieliszek i razem z innymi Gryfonami jednym haustem wypiliśmy alkohol.

– Ktoś tu chyba ma bardzo dobry humor – mruknąłem do brązowowłosej i objąłem ją w talii.

– A dziwisz mi się? – Zachichotała i położyła swoje dłonie na mojej klatce piersiowej.

– Nic, a nic. – Pocałowałem ją namiętnie.

Brakowało nam takiego dnia, gdzie wszystko się udawało. Ten rok przeplatał tak wiele dobrych i złych momentów, że miło było spędzić czas z przyjaciółmi pijąc, bawiąc się i niczym się nie przejmować, bo życie nie jest kolorowe, trzeba pracować dzień w dzień nad tym, by zasłużyć na nic innego jak zwykły odpoczynek. I my na to zapracowaliśmy. 

Przedostatni rozdział Części Pierwszej - na spokojnie. Cieszę się, że udaje mi się znaleźć czas na tego bloga i dziękuję bardzo wam, ponieważ bez tego moje wypociny nie miałyby więszego sensu. Dziękuję. Bardzo. Do następnego! <3