Rozdział 13 "Nie jesteś sobą"

Syriusz

Całą noc nie mogłem spać. Tak cholernie martwiłem się o brązowowłosą, że myślałem, że moje serce zaraz wyrwie się z piersi. Chciałem z nią tam być, ale wiedziałem, że Lily dobrze się nią zajmie. Przecież nie jestem już dla niej nikim ważnym. 

To co się wczoraj stało.. 

Próbowałem jakoś to wszystko poukładać sobie w głowię, ale nie potrafiłem. To co się ostatnio dzieje odbiega od jakiejkolwiek normy.

– Co z nią? – zapytał Angus, kiedy przyszedł po śniadaniu.

– Lil się nią zajęła, a wcześniej Regulus – odpowiedziałem zgodnie z prawdą.

Regulus. Co łączy tą dwójkę? Widziałem jego wyraz twarzy. On się bał.

Kiedy byliśmy mali mieliśmy ze sobą dobry kontakt, ale gdy Tiara Przydziału umieściła mnie w Gryffindorze, wtedy wszystko się zmieniło. Zaczęliśmy się od siebie oddalać, rodzina nastawiała młodego Blacka przeciw mnie, aż w końcu nasze kontakty stały się na tyle oziębłe, że teraz wzajemnie udajemy, że żadne z nas nie istnieje.

Angus nie skomentował wzmianki o moim bracie. Pokiwał jedynie głową i wszedł do łazienki zapewne wziąć prysznic. Leżałem jeszcze chwilę w łóżku, po czym ubrałem spodnie i bluzkę i wyszedłem z dormitorium w poszukiwaniu Evans. Nie musiałem długo szukać, ponieważ rudowłosa siedziała razem z Willem, Emmeliną i Jamesem na kanapie w Pokoju Wspólnym. Podszedłem do nich i usiadłem na fotelu.

– Co z nią? – zapytałem i spojrzałem na Rudą.

– Udało mi się zatamować krwotok, ale nad ranem już jej nie było. Uciekła – rzekła, a w jej głosie słychać było melancholie. 

Ostatnimi tygodniami Lily Evans rzadko się uśmiechała, a jeśli już to robiła to tylko w obecności.. Jamesa Pottera. Od jakiegoś czasu zauważyłem, że stosunek rudowłosej do mojego przyjaciela zmienił się o sto osiemdziesiąt stopni. Cieszyłem się, a przede wszystkim zacząłem patrzeć na Evans milszym wzrokiem. Nigdy nie mieliśmy ze sobą zażyłych relacji, ale ostatnio coś nas do siebie zbliżyło. A raczej ktoś.

– Lil. Rozmawiałaś z nim? – spytał młody Meadowes i spojrzał na dziewczynę.

Jakim nim?

– Tak. Dlatego też mam do was prośbę – skierowała swój wzrok na mnie, Jamesa i Emmę. – Bądźcie dziś w Pokoju Życzeń po kolacji i jeśli możecie powiadomcie też Remusa, Angusa i Petera. Spojrzeliśmy się z Rogaczem po sobie. 

– Można wiedzieć dlaczego mamy tam iść Lil? – zapytał James.

– Dowiecie się wszystkiego wieczorem, a teraz przepraszam was, ale muszę jeszcze wstąpić do biblioteki przed Obroną przed Czarną Magią. Do zobaczenia! – Rudowłosa uśmiechnęła się i pomachała nam na odchodne.

– Will, wiesz o co chodzi? –- rzuciłem do młodego.

– Dowiesz się w swoim czasie, Syriuszu – odpowiedział. – My też musimy uciekać na zajęcia – podał rękę Emmie. – Trzymajcie się. – Miałem wrażenie, że Will Meadowes nie jest do końca przekonany jak zachowywać się w stosunku do mnie.

Jestem byłym facetem jej siostry, którego tak na marginesie ona rzuciła, który nie przejmuje się uczuciami innych dziewczyn. Nie raz widziałem krytyczny wzrok młodego, kiedy to bajerowałem kolejną naiwną dziewczynę. Myślał, że w mgnieniu oka zapomniałem o Dorcas. Z drugiej strony zawsze bardzo się lubiliśmy. Poznaliśmy się krótko po tym jak zaczął swoją naukę w Hogwarcie i od razu przypadliśmy sobie do gustu. Dodatkowo jest mi wdzięczny za uratowanie mu życia.

Rozmawialiśmy jeszcze przez jakiś czas z Jamesem i zastanawialiśmy się o co może chodzić, ale kiedy już na nic sensownego nie potrafiliśmy wpaść, wtedy też ruszyliśmy się z miejsca na śniadanie, a potem na Obronę przed Czarną Magią. Usiedliśmy z Rogaczem na swoich stałych miejscach, przed nami zawsze siedziała Lily z Dorcas, ale tym razem Meadowes nie pojawiła się na zajęciach. 

Zastanawiałem się gdzie podziewa się brązowowłosa. W całym swoim życiu nie pomyślałbym, że ktoś tak mocno zawróci mi w głowie jak ona i dla kogo tak się zmienię. Mimo, że od dwóch miesięcy nie jesteśmy razem to moje uczucia względem tej dziewczyny w ogóle się nie zmieniły. Próbowałem ją znienawidzić.. Bezskutecznie.

Przed Eliksirami wraz z Jamesem, Angusem i Peterem spotkaliśmy pod klasą Lily, Mary i Marlenę. Blondwłosa Lena opowiadała o czymś żwawo swoim przyjaciółkom. Widziałem, że Mary była przygaszona. Nie dość, że martwiła się o Dorcas to jeszcze miesiąc w miesiąc myślała, że Lunatyk okłamuje ją i wcale nie jeździ do swojej chorej matki.

– Och proszę was, trochę entuzjazmu! – zawołała do swoich kompanek.

– Masz rację Lena, to wspaniały pomysł, Angus na pewno będzie zadowolony.. – pochwaliła grzecznie Mary.

– A z czego to ja będę taki zadowolony? – zapytał Campbell i spojrzał na ukochaną.

– Niespodzianka – mruknęła McKinnon i pocałowała chłopaka w usta. Razem od tylu lat, szczęśliwi i zakochani.

A ja? Samotny, nieszczęśliwy i zakochany po same uszy.

Ten dzień dłużył mi się niemiłosiernie. Zdawałem sobie sprawę, że prawdopodobnie Dorcas już się nie pojawi na zajęciach, które mamy wspólnie, ale gdzieś głęboko miałem nadzieję ujrzeć ją chociaż przez chwilę. Chwilowa zabawa z różnymi dziewczynami już mi nie pomagała. Nie miałem ochoty nawet patrzeć na inne kobiety, bo przed oczami zawsze pojawiała się ona. Im mocniej chciałem zapomnieć, tym częściej i silniej do mnie wracała. Szedłem razem z przyjaciółmi korytarzem, kiedy usłyszałem swoje nazwisko.

– Black! – krzyknęła Rose Wax i podeszła do mnie.

– Rose. Czego chcesz? – zapytałem od niechcenia. Blondynka była ostatnią osobą z którą miałem ochotę teraz rozmawiać.

– Chciałam porozmawiać.

– No to mów – westchnąłem.

– Wiem, że za mną nie przepadasz, ale prawdę mówiąc zrozumiałam, że mi na Tobie też nie zależy - zaczęła – Dlatego uważam, że powinniście wrócić do siebie z Meadowes.

Słucham?

Chyba się przesłyszałem. Czy właśnie Wax powiedziała, że ja i Dorcas znów powinniśmy być razem?

– Widzę, że nadal Ci na niej zależy, a to chyba pierwsza dziewczyna w historii, której udało się skraść serce samego Syriusza Blacka. Nie czuję się z tym dobrze, że przespaliśmy się ze sobą i mam nadzieję, że nasze relację będą po prostu.. milsze, koleżeńskie.

– Zaskoczyłaś mnie Rose. Dziękuje za to co powiedziałaś, w porządku możemy się kolegować, jeśli to Ci odpowiada – odpowiedziałem szczerze na co blondynka uśmiechnęła się, powiedziała, że musi już lecieć i udała się w swoją stronę.

Ten dzień robi się coraz ciekawszy.

Dorcas

Czym prędzej ewakuowałam się z pokoju dopóki żadna z dziewczyn jeszcze się nie obudziła. Prześlizgnęłam się niezauważenie przez Pokój Wspólny i skierowałam się do Łazienki Prefektów, która znajduje się na piątym piętrze. Miałam nadzieję, że hasło się nie zmieniło, a w tym momencie chciałam zostać sama. Ból rozsadzał moje ciało.

– Sosnowa świeżość – rzuciłam do portretu, który od razu się przede mną otworzył. Podeszłam do umywalki i spojrzałam w lustro. Nagle zrobiło mi się strasznie nie dobrze. Nie zdąrzyłam podbiec do toalety, kiedy dosłownie zaczęłam wymiotować krwią.

Nie zostałam ugryziona przez wilkołaka, jednak kontakt z nim zapewnił mi pewnego rodzaju.. chorobę. Nie wiedziałam co mogłoby mi pomóc, a nie mogę iść do Skrzydła Szpitalnego. Miałabym tylko same problemy. 

Usiadłam przy ścianie ledwo patrząc na oczy. Wszystko naokoło wirowało. Widziałam coś czego nie powinnam widzieć i czułam.. Czułam pierwszy raz od dawna. 

Ból. Złość. Strach.

Przez omamy, nie panowałam nad sobą ani swoimi emocjami. Kątem oka dostrzegłam, że portret znów się otwiera. Modliłam się w duchu, żeby to było przywidzenie.

Nie było.

– Dorcas.. Szukałem Cię – szepnął Lupin i podszedł do mnie.

Wyglądał okropnie. Twarz pokryta świeżymy bliznami, a w jego oczach widziałam przerażenie połączone z.. wyrzutami sumienia. Jego postura wyglądała na człowieka, który.. poprzedniej nocy nie był sobą. Spojrzałam na niego zamglonym wzrokiem.

– Remus.. Proszę pomóż mi - poprosiłam cicho i spojrzałam na chłopaka błagalnym wzrokiem. Lupin wyjął z kieszeni Dyptam, poprosił bym podwinęła bluzkę i zaczął powoli leczyć moją ranę.

– Likantropia, co? – mruknęłam i spojrzałam na niego. 

– Miałem pięć lat. Fenrir Greyback włamał się do mojego domu i mnie ugryzł, by zemścić się na moim ojcu. Gdyby nie łaskawość Dumbledora, nie byłoby mnie w Hogwarcie – wyjaśnił i dalej smarował moją ranę na brzuchu.

– Nie powinieneś być w takim razie w Skrzydle Szpitalnym? – zapytałam. Rozmawialiśmy ze sobą tak.. normalnie. Jak dawniej.

– Tak, ale chciałem najpierw zająć się Tobą. Wybacz, że naraziłem Twoje życie na niebezpieczeństwo - przeprosił poruszony i spojrzał mi w oczy.

– To nie Twoja wina. Znalazłam się w nieodpowiednim miejscu i w nieodpowiednim czasie. – Uśmiechnęłam się blado.

– Ktoś wie o Twojej przypadłości?

– Tylko Huncwoci. Nikt więcej. – Zamilkł na chwilę. – Dor.. a co się stało z Tobą? –zapytał cicho.

– To.. skomplikowane – odpowiedziałam wolno.

– Nadal jesteśmy Twoimi przyjaciółmi – spojrzał mi w oczy – Skończyłem. – Wstał i podał mi rękę. Poczułam się sto razy lepiej. Jeszcze lekko kuła mnie rana, ale zniknęły nudności, omamy i rażący ból. Podeszłam do umywalki i obmyłam twarz.

– Chłoszczyść! – krzyknęłam, a krew, która brudziła łazienkę od razu zniknęła.

– Wracam do Skrzydła Szpitalnego, bo pewnie pani Pomfrey zastanawia się, dlaczego jeszcze mnie tam nie ma – zagadnął Remus i uśmiechnął się.

– Dziękuję. Za wszystko. – Też posłałam mu uśmiech i czym prędzej opuściłam łazienkę. Musiałam się czym prędzej przebrać i iść na spotkanie do lochów. Byłam spóźniona, a to nie wróży nic dobrego. Greengrass na pewno to skomentuje, a ja nie mam zamiaru mu się tłumaczyć. Weszłam do pokoju zmachana, a oczy zebranych skierowały się na mnie. Jak zwykle żałowali, że nadal żyję.

– Meadowes. Spóźniona – zauważył Greengrass, który siedział u szczytu stołu i popijał whisky.

– Coś mnie zatrzymało – odpowiedziałam i usiadłam na swoim miejscu. Clyde przyglądał mi się przez chwilę, ale nic nie powiedział. Spotkanie dłużyło się niemiłosiernie. Siedzieliśmy tu od czterech godzin i prawdę mówiąc nie dowiedziałam się niczego nowego. Uderzałam paznokciami o stół zniecierpliwiona.

– Nie będzie mnie przez parę następnych dni. Ze wszystkim kierujcie się do Avery’ego. Muszę odpocząć i przemyśleć następne kroki.

Nareszcie. To doskonała okazja na to, żeby go znaleźć i zniszczyć.

– Bella, co z Malfoyami? – Greengrass spojrzał na czarnowłosą.

– Moja siostra Narcyza jest zaręczona z Lucjuszem Malfoyem, jedynym synem Abraxasa Malfoya – powiedziała dumnie.

– Świetnie. Kolejne zdobycze do naszej kolekcji – mruknął zadowolony. Po skończonej uczcie większość rozeszła się w swoje strony. Wstałam z zamiarem porozmawiania z Regulusem, ale młody Black uprzedził mnie. Podszedł do mnie, uśmiechnął się i szepnął tak, aby nikt z obecnych nas nie podsłuchał.

– Szukałem Cię dziś, ale nigdzie nie mogłem znaleźć. Wszystko w porządku?

 Tak pięknie się uśmiecha.

– Tak, w porządku. Gdyby nie Twoja pomoc już pewnie bym nie żyła – mruknęłam i skrzywiłam się lekko.

– Do usług. – Znów się uśmiechnął. Miałam ochotę go pocałować, ale szybko odgoniłam od siebie tą myśl.

Syriusz..

– To nasza okazja, żeby dorwać Greengrassa – szepnęłam cicho.

– Wiem. Musimy obmyślić plan, Meadowes. Zdajesz sobie sprawę z tego jak niebezpieczne to będzie? – Czułam jakby jego wzrok przenikał przeze mnie.

– Tak, zdaje sobie sprawę. Damy radę – zapewniłam.

Pożegnałam się z Blackiem i wróciłam do dormitorium z zamiarem pójścia spać. Byłam wykończona. Zauważyłam, że nikogo nie ma w pomieszczeniu, co było dziwne. W Pokoju Wspólnym też nie spotkałam żadnej z moich byłych przyjaciółek. Spojrzałam na łóżko, na którym leżała jakaś kartka.

Pokój Życzeń, dwudziesta.

Proszę.

L.E

Wpatrywałam się w liścik dłuższą chwilę. Nie miałam ochoty tam iść, ale z drugiej strony.. byłam ciekawa po co Evans chce żebym tam przyszła. Spojrzałam na godzinę. Była za pięć dwudziesta. Nie myśląc długo, zgniotłam kartkę od rudowłosej i poszłam do Pokoju Przychodź-Wychodź.