Rozdział 53 „Za zamkniętymi drzwiami”

Remus przyglądał mi się badawczo, a ja chodziłem w tą i z powrotem, mając ochotę coś rozwalić. Nie mogłem pozwolić na to, by Dorcas coś się stało. Nie tym razem. Tak wiele lat żyłem w przeświadczeniu, że brązowowłosa nie żyje i dopiero od niedawna los mnie zaskoczył i uświadomił, że taki szmat czasu byłem w błędzie. Minął tydzień. Zbyt długi tydzień.

–– Zbieraj się –– powiedziałem do Lupina, który wstał i położył mi dłonie na ramionach.

–– Syriuszu, to nie jest dobry pomysł –– zaczął, ale szybko mu przerwałem.

–– Nie pytam cię jaki to pomysł. Idziesz czy nie? –– sprecyzowałem, a brązowowłosy przygadał mi się przez chwilę, po czym westchnął głośno, zirytowany.

–– Pozwól, że powiadomię resztę –– mruknął i chwilę później wyczarował patronusa. –– Dokąd?

–– Dwór Malfoy’ów. Jestem pewny –– odpowiedziałem, a przyjaciel pokiwał głową.  Remus ruszył do wyjścia i raptownie odwrócił się w moją stronę.

–– Nie mamy czasu na kamuflaże. Gdyby coś się działo, przyjmij postać psa, gdy..

–– Lunatyku, przestań. Umiem sobie radzić –– zauważyłem. Wiedziałem, że przyjaciel się martwi, ale nie mieliśmy czasu na takie pogadanki. –– Czas ruszać.

Wyszliśmy pośpiesznie, udając się do miejsca, gdzie mogliśmy się deportować. Remus rozglądał się uważnie na wszystkie strony, a ja nie bacząc na konsekwencję, chciałem jak najszybciej się dostać do Malfoy’ów. Bellatrix nie miała własnego domu, odkąd Ministerstwo przejęło jej posiadłość. Jednym słusznym rozwiązaniem było zatrzymanie się u siostry, Narcyzy. Deportowaliśmy się  na terenie hrabstwa Wiltshire. Remus postanowił poczekać tu na wsparcie, ponieważ posiadłość Malfoy’ów na pewno była bardzo dobrze chroniona. Z daleka widziałem już żywopłot otaczający dom. Nie musieliśmy długo czekać, gdy przed nami pojawił się Kingsley, Tonks, Emmelina oraz Moody.

–– Nie powinno cię tu być, Black –– warknął Szalonooki, ale puściłem jego słowa mimo uszu.

–– Mamy jakiś plan? –– zapytał Kingsley, przypatrując się nam. –– Nie możemy od tak wejść do środka.

–– Z tyłu jest wnęka i wejście do piwnicy. Z piwnicy jest wejście do domu –– poinformowałem mężczyznę, który uniósł pytająco brew do góry.

–– Jestem Blackiem –– odpowiedziałem na jego nieme pytanie. –– Bywałem tu w dzieciństwie.

–– Lupin, Vance i Tonks, zabezpieczajcie tyły. My pójdziemy przodem –– rozkazał Moody, a my wykonaliśmy jego polecenie. Ruszyliśmy do przodu, a kilkanaście minut później doszliśmy od prawej strony do żywopłotu, szukając jakiegoś wejścia.

–– Jak dostaniemy się na teren? –– Emmelina spojrzała od góry do dołu na płot. Było pewne, że chronią je potężne zaklęcia.

–– Odsuńcie się –– powiedział Moody, wyciągając przed siebie swoją laskę. Skupiony, mruczał pod nosem, gdy nagle jeden strzał zrobił w płocie ogromną dziurę. Zmarszczyłem brwi, będąc pod wrażeniem jego talentu.

–– Mnie takich rzeczy nie uczyłeś… –– mruknęła Tonks, a Moody rzucił jej mordercze spojrzenie. Kobieta nic sobie z tego nie zrobiła i jedynie wywróciła oczami. Przechodziliśmy przez dziurę, uważnie lustrując otoczenie. Różdżki trzymaliśmy w pogotowiu, a ja machnąłem ręką w stronę wejścia do piwnicy. Śnieg skrzypiał pod nogami, gdy stanąłem naprzeciwko wejścia i mruknąłem krótkie Alohomora. Drzwi się otworzyły i za pomocą Lumos, oświetliliśmy sobie drogę. Schodziliśmy powoli. Otuliłem się mocniej płaszczem, czując ziąb na dole. Nagle usłyszeliśmy szmery. Moody wyciągnął rękę ku górze, byśmy się zatrzymali, a Kingsley powoli ruszył do przodu, mając różdżkę w pogotowiu.

–– Elena? –– wyszeptał otwierając szerzej oczy, a ja nie bacząc na wszystko, pognałem do przodu. Kobieta podniosła się lekko, a z obfitych ran na jej ciele, sączyła się krew.

–– Syriusz? –– szepnęła ledwie słyszalnie, a ja podbiegłem do wejścia, szarpiąc na kraty. Na nic.

–– Jestem tutaj –– powiedziałem i zbliżyłem się do niej, wyciągając ku niej dłoń. Złapała ją pewnie, a krew na jej ciele, dłoniach raziła mnie w oczy. Pogładziłem jej knykcie, wpatrując się w zmęczone oczy brązowowłosej. –– Wszystko będzie dobrze, zaufaj mi.

–– Ufam ci –– odpowiedziała cicho, a w jej oczach dostrzegłem tak wiele emocji, tak wiele uczuć, których od lat nie widziałem.

Kilka chwil później Kingsley’owi udało się otworzyć celę. Wszedłem do środka, pomagając kobiecie wstać, a następnie uniosłem ją do góry, dostrzegając, jak wiele wysiłku kosztuje ją samo ustanie na nogach. Zacisnąłem mocniej wargi, wściekły, a brązowowłosa mocniej się do mnie przytuliła. Nie miała siły rozmawiać. Kierowaliśmy się ku wyjściu, gdy usłyszeliśmy dźwięk otwieranych drzwi. Odwróciłem się raptownie i spojrzałem na resztę.

–– Black, zabierz ją stąd. Tonks, osłaniaj ich –– polecił Moody, a kobieta kiwnęła głową i zaczęła pierwsza się wspinać po schodach, a ja szedłem zaraz za nią. Mocno trzymałem brązowowłosą, chcąc uciec z nią jak najdalej. Na zewnątrz panował mrok, a światło różdżki Tonks oświetlało nam drogę. Z tyłu za sobą usłyszeliśmy krzyki i zaklęcia, a ja poczułem nutkę strachu, związaną z obawą o resztę. Meadowes mruknęła coś pod nosem, walcząc ze snem.

–– Będziesz bezpieczna. –– Obiecałem kobiecie. Zbliżaliśmy się do dziury w płocie, gdy nagle koło ucha świsnęło mi zaklęcie. Dorcas przebudziła się gwałtownie i spojrzała na mnie przerażona. Tonks w mgnieniu oka pojawiła się przy nas i zaczęła rzucać zaklęcia w mężczyznę, biegnącego za nami.

–– Biegnij jak najdalej i deportujcie się –– poinformowała mnie Tonks i wymówiła Protego, ochraniając nas przed atakiem. –– Nie damy radę wszyscy.

–– Nie, nie… –– wyszeptała Meadowes, próbując mi się wyrwać. Złapałem ją mocniej, dając znak, by się nie ruszała i zgodziwszy się z Tonks, pobiegłem przez dziurę w żywopłocie, próbując znaleźć się jak najdalej domu. Wiedziałem, że Dorcas potrzebuje lekarza, ale nie mogłem od tak pojawić się w Świętym Mungu. Odwróciłem się po raz ostatni, patrząc na moją kuzynkę i chwilę późnej deportowałem się z głośnym trzaskiem blisko Grimmauld Place 12. Postawiłem lekko Dorcas na ziemi, okrywając się szczelniej kapturem, po czym nie zważając na jej protesty, ponownie wziąłem ją w ramiona i pognałem do domu. Szedłem ciemnym korytarzem, słysząc głosy w kuchni, a gdy wszedłem do środka, moim oczom ukazała się znacząca ilość członków Zakonu Feniksa.

–– Syriusz! –– zawołała Hestia i podeszła do mnie szybko. –– Co z nią? Gdzie jest reszta? –– pytała i spojrzała na stan Meadowes. Skrzywiła się lekko, widząc jej rany, a ja spojrzałem jej prosto w oczy, wiedząc, że wymagam od niej tak wiele.

–– Hestio, zabierz ją do Świętego Munga, proszę –– powiedziałem do blondynki. Kobieta wpatrywała się we mnie chwilę, po czym kiwnęła głową i odwróciła się w stronę Artura.

–– Arturze, pomóż mi proszę. –– Weasley kiwnął twierdząco głową i wziął ją ode mnie na ręce, wychodząc pospiesznie razem z Dorcas i Hestią. Ja byłem gotowy wrócić do posiadłości i pomóc reszcie.

–– Ani mi się waż –– warknęła Molly, widząc moją zaciętą minę. –– Pomyśl o Harrym, pomyśl o swojej córce i pomyśl o Elenie –– powiedziała dobitnie, a ja zacisnąłem dłoń w pięść.

–– Dorcas. Nazywa się Dorcas –– odwarknąłem, wychodząc z pomieszczenia i trzasnąłem za sobą drzwiami. Przez dłuższą chwilę obmyślałem plan powrotu na pole bitwy, ale sam przed sobą nie chciałem się przyznać, że rudowłosa miała rację. Muszę myśleć o rodzinie.

*

Otworzyłam lekko oczy tylko po to, by za chwilę je zamknąć. Światło słoneczne raziło moją twarz, a ból, który promieniował z moich kończyn, dawał mi się we znaki. Uniosłam się lekko do pozycji siedzącej i od razu rozpoznałam salę szpitalną. Przekręciłam głowę w prawo, dostrzegając szklankę z wodą, którą ostrożnie podniosłam i wypiłam całą jej zawartość. Odetchnęłam głęboko, spoglądając na swoje ciało i dostrzegłam, że w wielu miejscach moje rany się zagoiły. Tylko w kilku znajdował się bandaż, a ja nadal nie mogłam uwierzyć w to, że jestem cała. Dziwnym trafem przypomniałam sobie dzień, w którym obudziłam się w Nowym Jorku, nie pamiętając niczego. Teraz pamiętałam wszystko.

Syriusz. Przyszedł po mnie.

Minęło kilka minut, gdy w drzwiach pojawiła się Hestia Jones. Uniosłam brwi zaintrygowana, spodziewając się, że będzie ona ostatnią osobą, która mogłaby tu się pojawić. Blondynka usiadła na krześle obok i posłała mi lekki uśmiech.

–– Dobrze, że już się obudziłaś –– powiedziała, nie spuszczając ze mnie wzroku.

–– Ile czasu byłam nieprzytomna? –– wychrypiałam, patrząc z utęsknieniem za pustą szklankę.

–– Trzy dni –– odpowiedziała i dostrzegła mój wzrok. Wstała i skierowała się na korytarz, by zaraz wrócić z napełnioną szklanką. Podziękowałam jej i ponownie wszystko wypiłam. –– Jak to się stało? –– zapytała. Położyłam się lekko na poduszce i spojrzałam w biały sufit.

–– Wyszłam z Ministerstwa, kierowałam się w stronę Grimmauld Place –– mówiłam, próbując przypomnieć sobie szczegóły. –– Po drodze…

*

Na zewnątrz niemiłosiernie prószył śnieg, a ja postanowiłam urządzić sobie spacer, by jeszcze raz wszystko przemyśleć. Swoje kroki kierowałam do Syriusza i miałam dziwne wrażenie, że wszystkie drogi zawsze prowadzą mnie do niego. Weszłam do parku, by skrócić sobie drogę, gdy dostrzegłam, że od kilku minut, śledzi mnie zakapturzona postać. Zmarszczyłam brwi, skręcając gwałtownie w lewo i zmieniając kurs. Przyspieszyłam, a mężczyzna za mną również przyspieszył. Kilka chwil później zatrzymałam się gwałtownie i odwróciłam do przybysza, trzymając różdżkę mocno w górze. Mężczyzna również we mnie celował.

–– Tym razem nie uciekniesz –– powiedział i odkrył kaptur. Od razu rozpoznałam czarnowłosego.

–– Rudolf Lestrange –– syknęłam i mocniej zacisnęłam place na różdżce. –– Zgubiłeś swoją pomagierkę? –– zakpiłam, a czarnowłosy uśmiechnął się szaleńczo.

–– Bella już na ciebie czeka. –– Uśmiech nie schodził mi z twarzy, a ja przełknęłam głośno ślinę. Byłam gotowa na walkę.

–– Zapłacisz… –– Nie zdążyłam dokończyć zdania, gdy poczułam uderzenie w głowę. Upadłam, a różdżka wypadła mi z rąk. Próbowałam ją odszukać, lecz na marne. Kilka chwil później poczułam kolejne uderzenie i właśnie wtedy straciłam przytomność.

*

Siedziałam na krześle, a ręce miałam przywiązane od tyłu. Metalowe kajdanki wbijały mi się w nadgarstki, powodując ból. Zmęczona fizycznie i psychicznie, wpatrywałam się z jadem w oczach w kobietę, która fundowała mi tortury.

–– Jak otworzyć Księgę Zaklęć? –– zapytała, a ja zacisnęłam wargi w cienką linię. –– Crucio! –– zawyłam z bólu, oddychając ciężko. Po polikach płynęły mi samoistnie łzy. Milczałam. Cały czas milczałam.

–– Bella, wystarczy na dziś. Nic nie powie –– odezwała się Narcyza, siostra Bellatrix. Nie spojrzałam na kobietę, ani nie czułam do niej wdzięczności, choć na pewno bardzo różniła się od swojej siostry.

–– Leta i Charles już są? –– zapytała Lestrange, zmieniając temat.

–– Powinni być w Hogwarcie… –– odpowiedziała niezrozumiale Narcyza. Uniosłam głowę lekko do góry, przysłuchując się ich rozmowie.

–– Mają zadanie do wykonania –– zakomunikowała czarnowłosa, a gdy Malfoy chciała dowiedzieć się więcej, kobieta machnęła ręką i podeszła bliżej mnie. –– Do zobaczenia za parę godzin, Meadowes –– syknęła i uderzyła mnie z całej siły w policzek. Plunęłam krwią i jedyne co słyszałam, to stukot jej wychodzących obcasów.

*

Leżałam na podłodze, a zakrwawionymi dłońmi próbowałam podnieść się, jednak za każdą próbą, otrzymywałam mocniejsze uderzenie. Powoli traciłam nadzieję, że uda mi się stąd wydostać.

–– Jesteś twarda, Meadowes –– mruknął Rudolf i złapał moją twarz. –– Pomyśl. Gdy tylko powiesz nam jak otworzyć Księgę, umrzesz. Bezboleśnie.

–– Nie dowiecie się ode mnie niczego, Lestrange –– odpowiedziałam słaby głosem, wpatrując się jadowicie w czarnowłosego. Z dala oboje usłyszeliśmy krzyki. Mężczyzna rzucił mną na podłogę i wstał, wpatrując się w obie kobiety, które kłóciły się zażarcie.

–– Posuwasz się za daleko, siostro –– warknęła Bellatrix, kierując palec wskazujący ku kobiecie. –– To moje dzieci i ja będę o nich decydowała, rozumiesz?

–– Dzieci, które wychowałam ja, jak swoje własne –– odwarknęła jej Narcyza, a ja po raz pierwszy w życiu usłyszałam, że kobieta postawiła się swojej siostrze. –– Mam prawo również o nich decydować.

–– Nie masz żadnego prawa –– wtrącił Rudolf i podszedł do obu czarownic. –– Ostrzegam cię Narcyzo, ty i Lucjusz jesteście tutaj tylko i wyłącznie dlatego, że Czarny Pan jest łaskawy. Twoją siostrą jest moja żona, dlatego cię toleruję, ale jeżeli jeszcze raz usłyszę, że rościsz sobie prawa do moich dzieci, zabiję cię –– syknął, a przerażona kobieta zrobiła krok do tyłu. –– Bella, zajmij się Meadowes. Ja mam dzisiaj inne sprawy na głowie –– powiedział, po czym wyszedł i zatrzasnął za sobą drzwi.

*

… Lestrange mnie zaskoczył. Pojmał mnie –– dokończyłam, przypominając sobie zdarzenia z dworu Malfoy’ów. Tam się dowiedziałam, że Lestrange mają dzieci, które tak naprawdę nawet nie znają swoich rodziców. Przez lata byli wychowywani przez Narcyzę i Lucjusza Malfoy’ów, a teraz Narcyza ma od tak je oddać swojej szalonej siostrze i szwagrowi. W dodatku miałam dziwne wrażenie, że już gdzieś słyszałam te imiona, jednak nie miałam bladego pojęcia gdzie.

–– Wszyscy żyją, jeśli cię to pocieszy –– powiedziała. –– Emmelina jest poturbowana, ale znajduje się już w Zakonie, odpoczywa.

–– Nie zrozum mnie źle Hestio, ale dlaczego tu jesteś? –– Spojrzałam na kobietę, która wzruszyła ramionami.

–– Syriusz mnie o to poprosił. –– Uniosłam brwi zdziwiona i parsknęłam pod nosem. Ze wszystkich osób wybrał akurat ją. Cały on. –– Wyglądasz jakoś… inaczej. –– Dostrzegła, a ja przełknęłam ślinę. Nikt nie wiedział o tym, że odzyskałam pamięć.

–– Kiedy będę mogła stąd wyjść? –– zapytałam pośpiesznie.

–– Zapewne dzisiaj. –– Przyglądała mi się badawczo. –– Skoro nie jestem już tutaj potrzebna, będę się zbierać. –– Wstała i skierowała się do wyjścia.

–– Hestio, dziękuję. –– Zatrzymała się i odwróciła głowę w moją stronę.

–– Dbaj o niego. –– Kiwnęłam głową, a blondynka wyszła z pomieszczenia. W głowie miałam harmider, a największy ból sprawiała mi myśl na temat mojej rodziny i przyjaciół. Minęło tak wiele lat, a ja dopiero teraz poznałam całą prawdę. Tak bardzo mnie to bolało i tak ogromną wywoływało tęsknotę za ludźmi, którzy byli mi tak bardzo bliscy. Myślałam też o Regulusie. Prawdą jest to, że gdyby nie on i gdyby nie jego zaklęcie zapomnienia, psychicznie bym tego nie przeżyła. Teraz, po latach i po mojej wewnętrznej zmianie, z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że dopiero teraz dorosłam do wielu rzeczy. Dorosłam do prawdziwego życia bez huśtawki emocjonalnej, niezdecydowania i strachu.

Jestem z ciebie bardzo dumny i jestem pewny, że świetnie sobie poradzisz. Nazywasz się Dorcas Meadowes i jesteś moją córką. Nie może być inaczej.

Nazywam się Dorcas Meadowes.

Od Autorki: Hej! Jak wam mija weekend? Ja przychodzę z kolejnym rozdziałem i serdecznie zapraszam do wyrażania swoich opinii. Spodziewaliście się, że Charles i Leta są dziećmi Bellatrix i Rudolfa? (wiem, że niektórzy tak, brawo!) Pozdrawiam ;*