Rozdział 44 „Spojrzenie, którego się nie zapomina”

Ten tydzień był niezwykle interesujący. Po rozmowie z Albusem Dumbledorem na temat Dorcas, a w zasadzie dawnej mnie, zaczęłam intensywnie szukać informacji na swój temat, jak i rodziny oraz przyjaciół. W Ministerstwie Magii udało mi się znaleźć wiele rzeczy. Tak jak myślałam, Colin Meadowes, był moim tatą. Wiele o nim czytałam i z opowieści od innych osób, byłam pewna, że był wspaniałym czarodziejem. W głębi duszy poczułam się dumna, że jestem jego córką. To niesamowite uczucie wiedzieć, że nie byłam sama. Żałuję, że nie mam żadnych wspomnień z nim związanych. Dowiedziałam się również, że Colin miał rodzeństwo. Ja również miałam rodzeństwo. Ukłucie straty gościło gdzieś na końcu mojej głowy, jednak prawdą jest to, że nie mogłam w pełni tego wszystkiego zaakceptować, bo to nie były moje wspomnienia. Zaklęcie Zapomnienia jest silne. Jeżeli ja nie odzyskam wspomnień, swoich wspomnień, nic innego mi nie pomoże. Nie przywróci uczuć, mimo to będę się starała dowiedzieć jak najwięcej. Ponownie zaczęły mnie intrygować moje lata młodości, dlatego postanowiłam udać się do miejsca, gdzie podobno zostałam pochowana. Dreszcz przeszył moje ciało, gdy o tym myślałam, ale postanowiłam  się tam wybrać.

Mimo tego, że zbliżała się zima, to za oknem świeciło piękne słońce. Ubrałam na siebie ciepły, karmelowy płaszcz i opatuliłam się chustą. Na głowę założyłam czarny kapelusz i otworzyłam drzwi, przed którymi stanęła zziajana Tonks.

–– Tonks! –– zawołałam. –– Co się stało? –– zaniepokoiłam się.

–– Dopiero wszystkiego się dowiedzieliśmy od Dumbledore’a! –– Pokręciła głową, mówiąc szybko. –– Nie wierzę, że ty to Dorcas! Bez urazy oczywiście, po prostu inaczej sobie ją wyobrażałam…

–– Jak? –– Uniosłam zaciekawiona brwi do góry.

–– Mój kuzyn, Syriusz, zawsze mówił o niej rzadko, ale jeśli już mówił… wydaje mi się, że była dla niego bardzo ważna. –– Uśmiechnęła się lekko. Westchnęłam, powracając do tematu Syriusza Blacka.

Syriusza Blacka znałam z pracy. W Kongresie również było głośno o czarodzieju, który uciekł z Azkabanu. Dopuścił się wielu zbrodni, przez co świat czarodziejów był w zagrożeniu. Zdziwiłam się, gdy siwowłosy powiedział mi, że jest niewinny. Część mnie była oburzona faktem, że czarodziej, który niczym nie zawinił, odsiadywał niesłuszny wyrok. Część mnie chciała mu pomóc, bo na tym polegało moje życie. Na sprawiedliwości.

Jednakże, gdy dowiedziałam się, że Syriusz Black był moim chłopakiem, zdziwiłam się jeszcze bardziej. Byliśmy ze sobą jeszcze w szkole. Ciężko było mi w to uwierzyć, patrząc na długość moich związków. Domyślałam się, że mężczyzna musi mieć w sobie to coś i myślę, że to jeden z powodów, dla którego odwlekam pojawienie się w siedzibie Zakonu Feniksa.

Poza tym, to nie o mnie tu chodziło. Czekałam na zielone światło od Dumbledore’a. Poinformował mnie, że ma zamiar powiedzieć prawdę o mnie. Zastanawiałam się, jacy są moi przyjaciele z tamtego życia i bardzo chciałam przypomnieć sobie cokolwiek.

–– Będzie niezręcznie. Jestem tego pewna –– mruknęłam szczerze.

–– Uważaj na Hestię, jego dziewczynę. Walczy o niego jak lwica –– podkreśliła. W głębi serca poczułam dziwne ukłucie, jednak zbagatelizowałam sprawę. –– Wybierasz się gdzieś?

–– Ja… Miałam zamiar udać się na cmentarz do Bristolu, gdzie…

–– Ojej, przepraszam w takim razie, że ci przeszkadzam!

–– Prawdę mówiąc, przyda mi się towarzystwo. –– Uśmiechnęłam się, a brązowowłosa pokiwała głową. Chwilę później obie wyszłyśmy na zewnątrz i teleportowałyśmy się w wyznaczone miejsce.

Arnos Vale urzekał. Jesień dodawała uroku nagrobkom, jak i drzewom i krzewom, rosnącym wokoło. Wpatrywałam się w łuk, zapraszający do wędrówki i spojrzałam na Tonks, która kiwnęła ochoczo głową. Zrobiłam pierwsze kroki i obie zaczęłyśmy poszukiwania grobowca, który został tu wybudowany dla całej rodziny Meadowes.

–– Opowiedz mi coś o nim –– poprosiłam, sama nie wiedząc, dlaczego wciąż myślę o Blacku.

–– Hmm… –– zastanowiła się przez chwilę. –– Syriusz jest przystojny i zabawny. Dusza towarzystwa. Jest bardzo lojalny i wytrwały, ale posiada też masę wad i to widocznych dla oczu –– przyznała szczerze. –– Piętno Azkabanu bardzo na niego wpłynęło, tak jak śmierć jego przyjaciół. Teraz wydaje mi się, że stara poświęcać się jak najwięcej dla Harry’ego, swojego chrześniaka. Hestia bardzo mu pomaga.

–– Dlaczego nie miał procesu, gdy trafił do Azkabanu? –– zapytałam z ciekawości.

–– Jego wina była oczywista. Wtedy. Porozmawiaj z Remusem i Emmeliną, Eleno. Oni dobrze cię znali. Remus jest niesamowitym słuchaczem…

–– Doprawdy? –– Uniosłam brwi do góry, podśmiewając się cicho. Od razu widziałam, że Remus, kimkolwiek by nie był… jest w głowie brązowowłosej.

–– No co? –– Uciekła wzrokiem. –– Elena, zdaje mi się, że to tutaj. –– Wskazała na kopułę przed nami i podeszłyśmy bliżej.

Stałam oniemiała i wpatrywałam się w grobowiec, obrośnięty bluszczem. Światło słońca padało idealnie w górną część kopuły, rozchodząc się na wszystkie strony. Podeszłam bliżej i dotknęłam dłonią białego marmuru. Przejechałam dłonią i chwilę później weszłam do środka, rozglądając się naokoło. Po lewej i prawej stronie rozciągały się groby z podobiznami czarodziejów, wykute w marmurze. Prze górny otwór wpadało światło słoneczne, nadając piękny klimat temu miejscu. Po kolei podchodziłam do nagrobków, wpatrując się w zastygłe twarze rodziny Meadowes. Będąc tutaj czułam się w pewnym sensie spełniona, jednak z drugiej strony, ból, że nie pamiętam jak ważni dla mnie byli. Nie pamiętam jak to jest mieć rodzinę. Teraz mam tylko Hope. To moja rodzina. Zatrzymałam się na nagrobku z moją podobizną. Wpatrywałam się w rzeźbę, uświadamiając sobie, że tak naprawdę, Dorcas Meadowes nie żyje. Kiedyś nią byłam, ale już nie jestem. Nawet gdybym chciała, nie potrafiłabym nią być. Teraz jestem Eleną Carter.

–– Jak się czujesz? –– Tonks podeszła do mnie i położyła dłoń na moim ramieniu.

–– Zdałam sobie sprawę, że tak naprawdę ta dziewczyna nie żyje –– odparłam pusto, pewna swego. –– Los zdecydował, że zostałam Eleną Carter.

–– Nie ważne jak się nazywasz, Carter. –– Nimfadora spojrzała wprost w moje oczy. –– Ważne kim jesteś.

–– Dziękuję, Tonks. Oddałabym wszystko, by mieć taką przyjaciółkę w Nowym Jorku, jak ty –– powiedziałam szczerze i w przypływie emocji, przytuliłam brązowowłosą.

–– Ja też się cieszę, Eleno. –– Tonks odwzajemniła uścisk i uśmiechnęła się do mnie.

Spędziłyśmy tutaj jeszcze kilkanaście minut. Wyczarowałam wieniec i zawiesiłam go nad samym wejściem do kopuły. Spojrzałam po raz ostatni na mauzoleum i wraz z Tonks zaczęłyśmy kierować się do małego kościołka, mieszczącego się na cmentarzu. Rozmawiałyśmy przyciszonymi głosami, gdy nagle usłyszałyśmy chrzęst łamanych gałęzi. Odwróciłyśmy się raptownie, zaalarmowane.

–– Wiedziałam, że to musisz być ty. –– Usłyszałam zdecydowany głos i zza drzewa wyłoniła się czarnowłosa kobieta. –– Nasze spotkania ponownie odbywa się na cmentarzu, ironia losu co? Nikt nie rozumie, dlaczego jeszcze żyjesz –– warknęła w moją stronę, a ja zjeżyłam się, zirytowana.

–– Nimfadora Tonks. –– Zza drzewa wyszła jeszcze jedna postać. Tym razem był to czarnowłosy mężczyzna, niezwykle elegancki i miał w sobie coś… niebezpiecznego. Tak jak czarnowłosa kobieta. –– Bellatrix, jest tu i twoja siostrzenica. –– Czarnowłosa zaśmiała się ironicznie. Moja ręka niepostrzeżenie wylądowała na różdżce. Czekałam na odpowiedni moment, by zaatakować. Najgorsze było to, że ci ludzie mnie znali, a ja ich w ogóle.

–– Meadowes, gorzko pożałujesz, że wtedy mi uciekłaś –– warknęła i uniosła różdżkę ku górze.

–– Arresto Momentum! –– wypowiedziałam w myślach, spoglądając na dwójkę obcych, po czym dopiero złapałam za różdżkę. Moja przyjaciółka patrzyła na mnie będąc pod wrażeniem. –– Tonks, mamy dosłownie chwilę. Unieszkodliwimy ich i wynośmy się stąd. Może być ich tutaj więcej –– mówiłam szybko, korzystając z tego, że za sprawą zaklęcia, czas spowolnił się na tyle, byśmy mogły wykonać szybki ruch.

–– Drętwota! –– Brązowowłosa wycelowała w Rudolfa, a ja machnęłam różdżka, szepcząc Petrificus Totalus.

Złapałam brązowowłosą za rękę i kilka minut później znalazłyśmy się zza bramą cmentarza. Nie poluźniając uścisku, użyłam teleportacji łącznej i znalazłyśmy się w parku, obok mojego mieszkania. Puściłam rękę brązowowłosej i intensywnie myślałam nad spotkaniem, które przed chwilą się odegrało.

–– Kim oni byli? –– zapytałam, nie mogąc racjonalnie wytłumaczyć mojej złości. Czułam wściekłość na ową dwójkę.

–– Bellatrix i Rudolf Lestrange, Śmierciożercy i najwierniejsi zwolennicy Sama-Wiesz-Kogo –– odpowiedziała kobieta, krzywiąc się. –– Bellatrix to siostra mojej mamy –– dodała i zacisnęła mocniej szczękę. Zdziwiłam się, ale nie skomentowałam tego. Rodziny się nie wybiera.

–– Wiedzą kim byłam –– stwierdziłam.

–– Będziesz miała o czym rozmawiać z innymi członkami Zakonu, którzy cię znali –– pocieszyła mnie, ale nie uspokoiło mnie to wcale. Jeszcze bardziej się tego obawiałam. –– Tonks, nie wiem co myśleć.

–– Spokojnie, wszystko jakoś się ułoży. Wiem, że to wszystko jest nowe i niepewne, ale czy to nie ty jesteś tą wonder woman?

–– Jesteś niemożliwa. –– Zaśmiałam się i pokręciłam głową. Prawdę mówiąc, miała rację. Jestem wonder woman i muszę być twarda. Weszłyśmy do mieszkania i zaparzyłam nam kawę. Trunek działał pobudzająco i pozwalał na przeanalizowanie dzisiejszego dnia. Pytania piętrzyły się przed nami i zastanawiałyśmy się, czy wiedzieli, że tam byłyśmy i jeśli wiedzieli, to skąd. Nagle w okno zapukała sowa, a Tonks od razu rozpoznała własność Alastora Moody’ego. Wzięłam od zwierzęcia kawałek pergaminu i otworzyłam list, skierowany do mnie.

–– I co, i co? –– dopytywała przyjaciółka.

–– Mam się zjawić w gabinecie Moody’ego, a potem razem z Dumbledore’m ruszymy na spotkanie członków Zakonu Feniksa –– wypowiedziałam na jednym wdechu, a kobieta uśmiechnęła się szeroko.

–– Jeśli przejdziesz przez Moody’ego, przejdziesz przez wszystkich –– skomentowała i wzruszyła ramionami, uśmiechając się. –– Kiedy?

–– Dzisiaj.

*

Dzisiaj.

Zobaczę ją.

Od samego rana chodziłem poddenerwowany i drażliwy. Nie odzywałem się do nikogo, mimo że Remus i Emmelina próbowali dotrzeć do mnie w jakiś sposób. Każdy z nas przeżywał inaczej wiadomość o tym, że Dorcas żyje, jednak doskonale zdawałem sobie sprawę, że na mnie wpłynęło to szczególnie drażliwie. Zgodziłem się, by pojawiła się tutaj, ale nie byłem do tego przekonany. Nie wiedziałem, jak na nią zareaguje, a tym bardziej bolało mnie, że dla niej to będzie obojętne. Ona mnie nie pamięta. Prawdą jest to, że cały dzień trochę sobie folgowałem. Szklaneczka z alkoholowym trunkiem była wszędzie, tam gdzie ja i dziękowałem Vance, że poinformowała Hestię, że nie ma mnie w domu i musiałem ponownie uciec, by trochę odczuć wolności. Jones szybko w to uwierzyła i pożegnała się, obiecując, że wieczorem zjawi się na spotkaniu. Nie chciałem widzieć się teraz z blondynką, nie chciałem jej denerwować, a tym bardziej sprawiać przykrości. Zdawałem sobie sprawę, że rozmowa na temat Dorcas nie ucieknie, ale na początek, chciałem się z tym zmierzyć sam.

–– Zjedz obiad, a potem masz się przespać. –– Emmelina położyła talerz na stół przede mną, a ja bawiłem się szklanką. –– Musisz trochę wytrzeźwieć –– dodała szorstko. Również była zdenerwowana i mam wrażenie, że na mnie.

–– Co cię ugryzło? –– zapytałem, trochę bełkocząc.

–– Twoje zachowanie mnie ugryzło. Zobacz co ze sobą zrobiłeś –– warknęła i pokazała na mnie ręką. –– Zamiast porozmawiać i na spokojnie zastanowić się, jak to rozegrać, odgradzasz się od wszystkich i pijesz, zamiast zmierzyć się z tym razem z nami! –– W tym momencie do kuchni wszedł Lupin, przyglądając mi się badawczo.

–– Lunatyku, nie bądź taki. Może chociaż ty nie będziesz prawił mi morałów? –– Mój przyjaciel pokręcił zdegustowany głową i usiadł naprzeciwko mnie.

–– Wiadomość, którą przekazał nam Dumbledore, nie jest łatwa, Syriuszu, ale nie myśl tylko o sobie. Dla niej to też nie będzie łatwe. Dumbledore opowiedział jej co nieco o jej życiu, ale to tylko jego opowieści. Ona nas nie zna, rozumiesz? My również nie znamy jej, taką jak jest teraz –– tłumaczył, mówiąc mi prawdę prosto w oczy.

–– Czego ode mnie oczekujesz? –– Domyślałem się, że jest haczyk.

–– Zachowuj się normalnie i z kulturą –– poprosił, a ja parsknąłem cicho i ku mojemu zdziwieniu, Emma również parsknęła. Remus spojrzał na mnie, a potem na czarnowłosą. Uśmiechnął się pod nosem, próbując również opanować śmiech. –– Naprawdę się połóż, a później umyj. Wyglądasz nędznie.

–– Zgoda, nie będę już się z wami kłócił. –– Rozłożyłem ręce na znak kapitulacji i jak powiedziałem, tak później zrobiłem.

Wieczór nastał nim się obejrzałem, a to przede wszystkim dlatego, że przespałem się parę godzin. Gdy wstałem, czułem się o niebo lepiej i byłem gotowy na dzisiejszy dzień. Wykąpałem się i ubrałem się adekwatnie do spotkania. Zszedłem na dół i dostrzegłem Hestię, która uśmiechnęła się do mnie zachęcająco. Również się do niej uśmiechnąłem i schyliłem się ku niej, by pocałować ją w usta.

–– Dobrze wyglądasz –– mruknęła kobieta, przyglądając mi się badawczo. –– Żałuję, że nie mamy więcej czasu –– szepnęła i puściła mi oko. Ponownie wpiłem się w jej usta i spojrzałem na Lupina, przyglądającego mi się z ukosa.

Usiadłem na swoim miejscu, tuż obok Hestii. Emmelina zajęła moją prawą stronę, a Lupin siedział naprzeciw nas. Na stole mieściło się wiele różnych potraw, nad którymi pracowała Molly Weasley oraz Emmelina. Spojrzałem na wprost i w drzwiach pojawił się Kingsley oraz Tonks. Przekomarzali się na jakiś temat, a brązowowłosa śmiała się szczerze. Remus spojrzał na kobietę, a ja widziałem w tym spojrzeniu pełną gamę podziwu. To był już kolejny raz, kiedy przyłapuje na tym przyjaciela, więc dlaczego jeszcze z nim o tym nie porozmawiałem?

–– Tonks, Kingsley! –– Wstałem i skierowałem się do przyjaciół. –– Siadajcie z nami. –– Zaprosiłem ich gestem ręki i zauważyłem, jak Lupin poprawia swoją marynarkę. Uśmiechnąłem się pod nosem, zagadując swoją kuzynkę. –– Remusie, zrób miejsce dla Tonks –– zasugerowałem, a przyjaciel spojrzał na mnie spode łba. Brązowowłosa spojrzała na niego, uśmiechając się pod nosem i zajęła miejsce obok. Bawiło mnie, widząc ich zachowanie.

–– Syriuszu, udało ci się czegoś dowiedzieć od Harry’ego? –– Kingsley usiadł również naprzeciwko mnie.

–– Niestety. Milczą, choć myślę, że może gdy wróci na święta, dowiem się czegoś więcej –– odpowiedziałem zgodnie z prawdą. 

–– Uparty niczym jego chrzestny –– skomentowała Hestia, a ja posłałem jej wymowny uśmiech. 

Tęsknym wzrokiem spojrzałem w stronę Ognistej Whiskey, ale widząc ostrzegawczy wzrok Emmy, odpuściłem. Do jadalni wszedł Severus Snape, a ja warknąłem pod nosem. Miałem dosyć tego, że uczestniczy w każdym spotkaniu. Nie powinien tutaj być.

–– Przetrwamy to. Wszystko będzie dobrze –– zapewniła mnie cicho Emma, a lekko ścisnąłem jej rękę. Za chwilę powróciłem do rozmowy z Kingsley’em, który informował, że przed świętami Artur Weasley obejmie wartę w Departamencie Tajemnic.

–– Arturze, czy to aby na pewno dobry pomysł? –– zapytałem rudowłosego, nie będąc do końca pewien, czy czarodziej będzie bezpieczny.

–– Bez obaw, Syriuszu. Wszystko pójdzie zgodnie z planem. –– Kiwnął głową na znak zgody i wziął w dłoń kremowe piwo, by zaraz upić łyka.

–– Arturze, mógłbyś się powstrzymać! –– Molly Weasley lekko pacnęła męża w ucho, trzymając w dłoniach ścierkę.

            –– Kochanie, to nic takiego…

Prawie wszyscy członkowie Zakonu Feniksa byli obecni na tym spotkaniu. Traciłem cierpliwość z każdą minutą, w której nie pojawiała się trójka, na którą czekaliśmy. Nie mogłem wyobrazić sobie tego momentu, do czasu, gdy przez próg wkroczyła ona.

Brązowowłosa weszła do pomieszczenia z dumnie uniesioną brodą. Emanowała pięknem i było w niej coś niesamowicie pociągającego. Od razu można było to dostrzec. Była również niebezpieczna. Podchodząc bliżej światła, zauważyłem, że postawiła na klasykę. Długie, przylegające, czarne spodnie, do tego luźny tego samego koloru golf i na to beżowy, wręcz miodowy płaszcz, nonszalancko zarzucony na ramiona. Jej lśniące włosy, kiedyś proste niczym struny, teraz subtelnie kręcone, dodające blasku.

Patrząc na Elenę Carter, od razu można było dostrzec majestatyczność, jaką daje władza nad powierzonym zadaniem, celem w życiu. Prawdę mówiąc, od razu porównałem ją do Colina Meadowesa. Wiedziałem wiele uroku i piękna, ale bardzo mało z mojej Dorcas. Byłem ciekaw, czy to dobrze, czy źle. Mimo to nie potrafiłem oderwać od niej wzroku.

Podeszła bliżej stołu, obserwując zgromadzonych, a zaraz za nią pojawił się Alastor Moody i Albus Dumbledore. Stanęli po obu stronach kobiety, gotowi do przekazania pewnych wieści. Ja kątem oka ciągle obserwowałem brązowowłosą, próbując odczytać z niej cokolwiek. Marnie mi szło.

–– Miło mi was widzieć ponownie, moi drodzy –– zaczął Albus, rozkładając lekko ręce. –– Miło mi również przedstawić Elenę Carter, nową członkinię Zakonu Feniksa. –– Dumbledore przedstawił ją, a ona w podziękowaniu uśmiechnęła się lekko. Dostrzegłem, że przy tym zaczął jej się robić dołeczek w policzku.

–– Dziękuję, Albusie –– odezwała się, a ja wsłuchiwałem się w jej melodyjny ton głosu. –– Jestem Dyrektorem Ochrony Magicznej z Nowego Jorku i przyjechałam tu po to, by wam pomóc –– mówiła, a ja byłem pod wrażeniem, jak kobieta się zmieniła. –– Reżim, który chce wprowadzić Voldemort w Ministerstwie jest do obalenia, musimy tylko wiele pracować i zacząć skazywać tych, którzy na to zasługują. Tym właśnie zajmę się ja –– powiedziała pewnie. –– Wprowadzę sprawiedliwość i mam nadzieję, że z waszą pomocą mi się to uda. –– Zakończyła, a ja usłyszałem oklaski dochodzące od Kingsley’a, Tonks, a za nimi poszła reszta. Dostrzegłem, że Snape wpatruje się uważnie w brązowowłosą i zastanawiałem się, czy siwowłosy rozmawiał z nim na jej temat. Uśmiechnęła się ponownie w odpowiedzi na brawa, kłaniając się lekko, a potem jej wzrok spoczął na mojej osobie.

Uczucie, które mnie wypełniło, było zdecydowanie czymś pozytywnym, ekscytującym. Jej wzrok, tak znajomy wzrok, radował mnie i dziękowałem, że ta kobieta żyje. Nie chodziło to, czy mnie pamięta, czy nie, tylko o… o jej życie i szczęście. Na pierwszy rzut oka widać, że w pracy jest spełniona, ale jej prywatne życie…? Jak ono wygląda? Pozwoliłem powiekom opaść, by za chwilę znów wpatrywać się w czekoladowe spojówki. Wiedziałem, że kobieta myśli nad czymś intensywnie. Nadal pojawiała jej się na czole mała zmarszczka, oznaczająca głębokie myślenie lub analizowanie sytuacji. Uśmiechnąłem się pod nosem na myśl, że może jednak trochę ją znam. Po chwili Moody złapał ją za ramię, przez co straciła mnie z oczu. Byłem rozbawiony faktem, że nie pozwała, bym zwyciężył tą bitwę spojrzeń. 

Musiałem mieć się jednak na baczności, bo Hestia w pewnym momencie zaczęła mnie intensywnie obserwować, co wcale mnie nie dziwiło. Czułem, że zachowuję się inaczej.

–– Na pewno nie chcesz, żebym została? –– upewniła się Hestia, gdy stałem z nią obok drzwi i rozmawialiśmy przyciszonymi głosami.

–– Jestem zmęczony, kochanie. –– Wziąłem jej kosmyk włosów i założyłam za ucho.

–– W takim razie dobranoc, Syriuszu. –– Pocałowała mnie mocno, a ja odwdzięczyłem się tym samym. Spotkanie zakończyło się późno w nocy, aż w pomieszczeniu została tylko garstka osób. W jadalni znajdowałem się ja, Emmelina, Remus, Tonks, Kingsley, Moody, Dumbledore i ona. Dorcas. Elena. Do diabła z tym.

–– Cieszę się, że zostaliśmy sami. –– Przed nami wyszła brązowowłosa i uśmiechnęła się lekko. W mgnienia oku dostrzegłem jak zmieniła ton głosu, sylwetkę i minę. Z poważnej i eleganckiej kobiety, stała się po prostu taka domowa, taka naturalna. –– Musicie mnie zrozumieć, ta rozmowa nie jest dla mnie łatwa. –– Westchnęła lekko, przekrzywiła głowę i zbłąkany kosmyk włosów założyła za ucho. Przez chwilę sam chciałem to zrobić, jakbym zapomniał, że jeszcze chwilę temu zrobiłem to, ale Hestii. –– Historia, którą opowiedział mi Albus o dziewczynie, Dorcas Meadowes… –– Zatrzymała się na moment. –– Wstrząsnęła mną i naprawdę ciężko mi uwierzyć w to, że kiedyś nią byłam. Wiem, że mnie znacie i przykro mi, że ja nie nam was, ale proszę byście dali mi tylko szansę na… poznanie was. Od nowa. –– Posłała wszystkim uśmiech. Hagrid przecierał oczy chusteczką, wzruszony przemową brązowowłosej. Kobieta podeszła do nas bliżej, witając się z każdym z osobna.

–– Emmelina Vance. –– Czarnowłosa wpatrywała się w kobietę, a ja widziałem, jak mocno się powstrzymuje, by jej nie objąć. Mimo to chciała dać jej wolną rękę i pozwolić, by zaznała się z całą sytuacją. Brązowowłosa posłała jej piękny uśmiech, który aż mnie lekko onieśmielił. Podeszłą potem do brązowowłosego, również wyciągając dłoń.

–– Remus Lupin. –– Mój przyjaciel uśmiechnął się przyjaźnie, poprawiając lekko koszulę, by zasłonić jego blizny na szyi. Zawsze czuł się z tym niekomfortowo. Czarownica ujęła jego dłoń, przyglądając mu się zaciekawiona.

–– Remusie, czy ty…?

–– Tak. Od razu to tak widać? –– zapytał, uśmiechając się smutno.

–– Oczywiście, że nie. Wyczuwam takie osoby, bo są mi bardzo bliskie –– odpowiedziała, zaskakując tym Lupina, mnie oraz innych zebranych. Mimo to kobieta nie kontynuowała tego tematu.

Jako ostatni byłem na liście ja. Stałem nonszalancko, oparty o ścianę i ręce trzymałem w kieszeni. Obserwowałem brązowooką, jej zachowanie, sposób mówienia, gestykulację,generalnie na wszystko co mogłem. Chciałam się o niej więcej dowiedzieć. Zwróciła się w moją stronę i miałem nieodparte wrażenie, że celowo zostawiła mnie na sam koniec. Bądź co bądź, Dumbledore musiał jej powiedzieć, co nas kiedyś łączyło.

Wyciągnęła do mnie dłoń, a ja po chwili ująłem ją pewnie. Uśmiechnąłem się szelmowsko, nie dając jej pokazać, że ma nade mną przewagę. Wydaje mi się, że jest do tego przyzwyczajona.

Wybacz mała, właśnie trafiłaś na Blacka.

–– Elena Carter czy Dorcas Meadowes? Wybacz, ale zaczynam się gubić w twoich odrębnych życiach –– zironizowałem, licząc na małą konfrontację ze strony brązowowłosej. Nie pomyliłem się.

–– Arogancki i bezczelny, Syriusz Black, czyż nie? –– Posłała mi zwycięski uśmiech, a ja zagryzłem wargę, zaintrygowany.

Czułem się szczęśliwy, że ona tutaj jest. Moja była dziewczyna, żyje.

Tak, jestem szczęśliwy.

Od Autorki,

Hej, kochani i jak wrażenia? Spotkanie Dorcas i Syriusza za nami i obiecuję, że teraz trochę się tego zacznie… wiem, że się cieszycie! :) Pozdrawiam❤