Rozdział 33 „Pozwól mi wrócić”

Listopad, to miesiąc, w którym, albo ma się nadzieję albo depresję*. Ja zdecydowanie miałam depresję. Mnóstwo czasu spędzałam w pracy. Crouch nie dawał mi ani chwili wytchnienia. Wracałam zmęczona, nie rozmawiając prawie z nikim. Weekendy poświęcałam misją dla Zakonu. W Zakonie Feniksa znalazło się tak wielu mych bliskich..  Między innymi moje przyjaciółki, z  którymi dawno się nie widziałam. Wydaje mi się, że udawałyśmy, że wszystko jest okej, a tak naprawdę ciągle coś wisiało w powietrzu. Z Syriuszem bardzo się oddaliliśmy od siebie. Tutaj również coś wisiało w powietrzu.

To co się stało grudniowego dnia, tak mocno mnie porwało, że czułam się jakbym zdobyła gwiazdkę z nieba. To była sobota, Mikołajki. Byłam natchniona. Miałam czysty umysł. Wszystko co ostatnio się działo, trafiło we mnie, niczym…. wyrwanie się spod wpływu silnego zaklęcia…  Wtedy to zrozumiałam. W Ministerstwie Magii dostali się już poplecznicy Lorda Voldemorta, a ja byłam jedną z osób, które mocno ciążyły, ale nie mogły zniknąć. Chciałam podzielić się z tym z Syriuszem. Z rodziną. Jednak nikogo nie było w domu. Po raz pierwszy, od wielu, miesięcy spotkałam się z taką sytuacją. A może to się zdarzało, tylko ja tego nie dostrzegałam?

Wyszłam z domu, oddychając głęboko, dosłownie czując powietrze. W pierwszej kolejności złożyłam z rana wizytę Lily Potter. Teleportowałam się do Doliny Godryka, a potem zaczęłam maszerować w stronę domu Potterów. W torebce trzymałam grzane wino i kociołkowe pieguski, które uwielbiała Lily. Otworzyłam furtkę i podeszłam do drzwi, by zapukać. Po chwili drzwi mi otworzyła rudowłosa przyjaciółka, która jak mnie zobaczyła, rzuciła się na mnie. Dosłownie!

–– Dorcas, przepraszam! Nie powinnyśmy tak głupio się wszystkie zachowywać! –– mówiła, po czym przytuliła mnie z całej siły.

–– Nie, Lil. To moja wina –– wtrąciłam. –– Lena miała rację. Wszystkie miałyście rację, dziś zdałam sobie z tego sprawę –– powiedziałam poważnie, a Lily zmarszczyła czoło, odsuwając się i wpatrując we mnie. –– Lil… Wydaje mi się, że byłam pod wpływem zaklęcia Imperius... –– Kobieta zamarła i wytrzeszczyła oczy.

–– Dor, wejdź do środka –– poprosiła, a ja zatrzymałam się raptownie.

–– Lily, naprawdę. Wszystko w porządku, teraz to czuję. Nie musisz się bać…

–– Zamknij się i wchodź –– rzekła rozkazująco, a ja pokręciłam głową i weszłam do domu za rudowłosą. W domu było cicho, widać, że Lily dopiero co skończyła zmywać po śniadaniu.

–– Jesteś sama? –– zapytałam, rozglądając się.

–– Minęliście się z Jamesem, wyszedł jakiś czas temu –– powiedziała przepraszająco.–– Nic nie jadłaś, zrobię ci naleśniki –– dodała, patrząc na mnie surowo.

–– Hej, naprawdę nie trzeba! –– odpowiedziałam szybko, a w tym samym momencie zaburczało mi w brzuchu. Wybuchnęłam ze śmiechu, a Lily dołączyła do mnie.

–– Już lepiej nic nie mów –– burknęła i poszła do kuchni, przygotowując posiłek. Dostrzegłam, że kobieta poznała już wszystkie tajniki magicznego gotowania i sama prawie nic nie robiła. Uśmiechnęłam się na ten widok i stwierdziłam, że bardzo jej pasuje takie życie domowe. –– Dor, mówiłaś o tym już komuś? –– zapytała, a ja usiadłam przy wysepce w kuchni i poparzyłam na nią.

–– Nikogo nie było w domu. Minęło tyle czasu, a ja tego nie dostrzegłam –– zwierzyłam się, coraz bardziej zdając sobie sprawę, co tak naprawdę się działo. –– Lil, ja mam wrażenie, że tak mało pamiętam. –– Mój łamiący głos wypełniał przestrzeń. –– Teraz czuje się wolna. Po prostu.

–– Zaklęcie Imperius tak właśnie działa –– szepnęła. –– Tak mi przykro. Przepraszam, że nikt z nas tego nie zauważył. Dor, poległam. Co ze mnie za przyjaciółka. –– Łzy popłynęły jej z oczu i mi również zebrało się na płacz. Rzuciłyśmy się na siebie, łkając cicho i przepraszając się wzajemnie. Po chwili oderwałam się od niej i wzięłam z fotela prezent, który przyniosłam.

–– Wesołych Świąt, Lily Potter –– wyszeptałam i wręczyłam podarunek przyjaciółce. Uśmiechnęła się szeroko i wyjęła kociołkowe pieguski, a potem wino. Zapiszczała i pocałowała mnie w policzek, mówiąc, że nam ją najlepiej. Tak bardzo brakowało mi tego uśmiechu i głosu.

–– Dziękuję ci pięknie, ale muszę ci coś powiedzieć. –– Słodki uśmiech pojawił się na jej twarzy. –– Będziemy mieli dziecko –– pisnęła.

–– To niesamowita wiadomość! –– krzyknęłam i przytuliłam przyjaciółkę z całej siły. –– Lil, tak się cieszę! Niczym gwiazdka z nieba!

–– Najpierw Marlena, teraz ja… Cieszę się, że będą mogli razem chodzić na zajęcia –– wyznała. Uśmiechnęłam się ciepło i kiwnęłam głową.

–– Nie będą sami.

–– Chcesz się napić? –– zapytała zachęcająco, machając grzanym winem przed nosem.

–– Odwiedźmy razem Marlenę, proszę –– powiedziałam, podchodząc do rudowłosej i pokazując jej drugi prezent, który był dla blondwłosej. Pokiwała twierdząco głową, ciesząc się niczym dziecko i poprosiła, bym jej dała pięć minut na ubranie się. Zaśmiałam się cicho i poczułam szczęście. Takie rzeczy mnie uszczęśliwiały i bardzo chciałam zapamiętać to uczucie. Z tyłu głowy nadal tlił się niepokój, spowodowany dzisiejszym odkryciem, bo skoro uwolniłam się spod klątwy, to prostym rozwiązaniem byłoby, że osoba, która to wykonała, nie żyje.

Zjawiłyśmy się pod domem, a w zasadzie willą Leny i zapukałyśmy do drzwi. Blondynka otworzyła z gracją drzwi, prezentując się jak zawsze modnie i pięknie. Uśmiechnęłam się od ucha do ucha widząc blondynkę i po chwili porwałam ją w objęcia. Przyjaciółka odpowiedziała tym samym, śmiejąc się perliście.

–– Oj masz mi się z czego tłumaczyć, Meadowes –– zaczepiła i zaprosiła nas szybko do środka. –– Co…

–– Lena, Wesołych Świąt. –– Wręczyłam jej pakunek, a kobieta spojrzała na mnie rozczulająco, po czym otworzyła prezent. Znajdowały się tam czekoladowe żaby, a dodatkowo małe, granatowe w gwiazdki, skarpetki dla niemowlaka. McKinnon wzruszyła się, po czym przytuliła mnie ponownie.

–– Piękny prezent, dziękuję ci. Kocham was i dziękuję, że tu jesteście –– powiedziała do mnie i Lily, po czym utonęłyśmy we wspólnym uścisku.

–– Marlena, posłuchaj… –– zaczęłam opowieść od początku i dopowiedziałam szczegóły, o których wcześniej zapomniałam. –– Myślę, że ta osoba została zamordowana –– wyznałam szczerze, a McKinnon usiadła na kanapie, z ręką położoną na ustach. Widziałam, że jest lekko przestr

aszona tą sytuacją.

–– Jak nikt mógł tego nie zauważyć? –– Zdenerwowała się, wstając raptownie. –– My, Zakon, twoja rodzina… Jak? –– Pytała, a ja sama nie znałam na to odpowiedzi.

–– Na tym to polega, Marlena –– szepnęła Lily i westchnęła ciężko. –– Nie bez powodu to Zaklęcie Niewybaczalne.

–– Wiem, ale mimo wszystko…

–– Czuję to samo –– poparła ją rudowłosa.

            –– Dziewczyny, to moja wina. Byłam za słaba, że się temu poddałam. Teraz najważniejsze,

bym się dowiedziała, kto ostatnio zniknął z Ministerstwa –– wytłumaczyłam, widząc w tym szansę.

–– Szczerze, to nie jest głupi pomysł. –– Przytaknęła Lena. –– Musisz jednak teraz podwójnie uważać. Ktoś inny na pewno będzie próbował rzucić na cienie to ponownie…

–– Mam zamiar powiedzieć Crouchowi, że przez pewien czas nie mogę przychodzić do pracy. Wytłumaczę mu to –– stwierdziłam.

–– Jesteś pewna, że możesz mu zaufać? –– dopytywała zielonooka.

–– Tak mi się wydaje –– odparłam. –– To słuszne.

–– Niech tak będzie. Musimy jak najszybciej rozwiązać tą zagadkę –– podsumowała blondwłosa. –– Dawaj to wino, podgrzeje naszej gwiazdce. –– Wyrwała butelkę z rąk Potter, a ja zaklaskałam z aprobatą.

–– Angus razem z Jamesem? –– Chciałam się upewnić.

–– I Syriuszem –– wtrąciła Lena. –– Ach, rozumiem, że możesz czuć się trochę skołowana…

–– W porządku. To prawda, czuje się jakbym miała pewne luki… –– szepnęłam. –– Tak wiele mnie ominęło…

–– Najważniejsze, że to nadrobimy. Musimy dzisiaj wszyscy się tu spotkać –– zarządziła Marlena, planując wszystko. Pokręciłam głową i uśmiechnęłam się pod nosem. Miałam nadzieję, że to będzie miły wieczór. Ja go właśnie zaczynałam, upijając łyk ciepłego wina, pachnącego cynamonem, goździkami i pomarańczą.

*

           

Tajemnicze wiadomości Marleny, zastanawiały Angusa cały dzień. Gdy tylko rano o tym usłyszał, myślał intensywnie, a ja byłem ciekaw, o co tutaj chodzi. Blondi lubiła wpadać na pewne pomysły całkowicie z czapy, tym bardziej teraz, od kiedy spodziewa się dziecka. Rutynowo, przechadzałem się po Pokątnej, przebrany za łachmaniarza. Wsłuchiwałem się w rozmowy podejrzanych osób, będąc przy tym niezauważalnym. Poprawiłem mocniej płaszcz i już miałem udać się do innego miejsca, gdy dostrzegłem, skrywanego również pod kapturem, Regulusa. Zmrużyłem oczy, widząc go po raz pierwszy od dawna. Na różne sposoby próbowałem się dowiedzieć, co się z nim dzieje, jednak wszystko na marne. Młodszy Black świetnie się ukrywał i potrafił zataić każdy trop. Zaintrygowany, zacząłem go powoli śledzić. Dokładnie sprawdzałem ruchu brata i zschowałem się za winklem i dostrzegłem, że Regulus wchodzi do sklepu Borgina i Burkesa. Zacząłem głęboko się zastanawiać, co on tutaj robi i co tak naprawdę wie. Wydaje mi się, że mój młodszy brat ukrywa przede mną o wiele więcej, niż mógłbym sobie wyobrazić. Irytowało mnie to, ale i miałem głupią nadzieję, że chłopak da sobie jakoś pomóc. Jak zwykle chciał działać sam. Stałem za winklem, czekając aż  wyjdzie i przejdzie. Oparłem się o mur, obserwując innych, gdy nagle po paru minutach, poczułem, że ktoś przeszywa mnie wzrokiem.

–– Gorszych łachmanów nie znalazłeś? –– Regulus uniósł brwi do góry, naśmiewając się lekko. Sam wyglądał nienagannie i z klasą, jak zwykle.

–– Nie miałem pod ręką twoich fatałaszków –– odbiłem pałeczkę. Black posłał mi kpiarski uśmiech i zmierzwił włosy.

–– Nie śledź mnie, bracie. Nie jest to bezpieczne –– powiedział poważnie czarnowłosy.

–– Taka moja praca. –– Wzruszyłem ramionami, nic nie robiąc sobie ze słów brata. –– Dlaczego się przede mną ukrywasz? Nie od dziś cię szukam.

–– Już powiedziałem. To nie jest bezpieczne –– powtórzył. Pokręciłem głową i warknąłem pod nosem.

–– Nie mówisz mi o czymś ważnym –– skomentowałem. Czarnowłosy przyglądał mi się przez chwilę, po czym szepnął niemo nie teraz. Zrozumiałem ten znak i zamilkłem. Regulus nakrył się szczelniej płaszczem i podszedł do mnie bliżej.

–– Syriusz, powtórze po raz ostatni. Nie wiem o niczym więcej, niż wy –– powiedział dobitnie. –– Mam tylko jedno pytanie. Czy u Dorcas wszystko w porządku? –– zadał pytanie, mocniej mnie irytując.

–– Dlaczego pytasz? –– odpowiedziałem pytaniem na pytanie.

–– Jestem ciekaw.

–– Sam nie możesz do niej napisać? –– odparłem z przekąsem, dając mu do zrozumienia, że wiem o listach.

–– Jeśli bym nie pisał, myślisz, że pytałbym cię o to? –– Regulus wywrócił oczami. –– Nie odpisuje mi, albo robi to w sposób całkowicie do niej niepasujący.

–– Ostatnio jest dziwna –– przyznałem mu rację. –– Ma dużo na głowie. Praca ją pochłania –– wytłumaczyłem, choć sam czułem, jak mocno oddaliliśmy się od siebie razem z brązowowłosą.

–– Sprawdź to, może za tym kryje się coś więcej.

–– Bo moja dziewczyna ci nie odpisuje na listy? –– Zironizowałem. –– Nadal nie pogodziłeś się z przegraną?

–– A kto powiedział, że nim jestem? –– Czarnowłosy zaśmiał się. –– Bracie, dobrze ci radzę. Zajmij się nią –– polecił, po czym wyminął mnie, by zaraz teleportować się, w nieznanym mi kierunku. Myślałem nad słowami młodszego Blacka i zacząłem brać pod uwagę różne warianty.

Co jeśli w jego słowach jest wiele racji? Jeśli to co ostatnio dzieje się z brązowowłosą ma drugie dno, a ja zamiast jej pomóc lub zainteresować się tym, unikałem jej? I pytanie… dlaczego nikt tego nie dostrzegł? Tylko Regulus, który nawet jej nie widział.

Wróciłem do siedziby Zakonu Feniksa, gdzie czekał już na mnie Rogacz. Siedział przy stole, popijając kremowe piwo i uśmiechnął się do mnie, gdy usiadłem obok, również z piwem.

–– Lily również jest u Leny. Ciekawy jestem, co takiego przygotowały –– zagadnął mnie przyjaciel, przypominając o dzisiejszym wieczorze.

–– Chyba odpuszczę ten wieczór… –– powiedziałem szczerze, pełen wątpliwości.

–– Nie ma takiej opcji. Kiedy ostatnio spędziliśmy więcej czasu razem? No właśnie, więc żadnych „ale”. Musisz się pojawić chociaż na chwilę, inaczej zostanę twoim zdrajcą –– zagroził, a ja uśmiechnąłem się głupkowato.

–– Dumbledore rzuci Zaklęcie Fideliusa, a ty będziesz biegał po miasteczkach i śpiewał mój adres na całe gardło –– skomentowałem i oboje wybuchnęliśmy śmiechem. Mój przyjaciel przybił mi piątkę i stuknęliśmy się piwem. –– Spotkałem dziś Regulusa.

–– Nareszcie. Długo go szukałeś.

–– Nadal uważam, że coś przed nami ukrywa –– dodałem.

–– Może tak, a może nie. –– James wzruszył ramionami. –– Prawda jednak jest taka, że jesteś o niego piekielnie zazdrosny. Zawsze będzie jakieś „ale”. W tym wypadku. Co do wieczoru, to nadal cię tam widzę. –– Dałem mu kuksańca w bok, śmiejąc się sam do siebie. Potter jak zwykle potrafił poprawić sytuację i ulotnić z niej napięcie.

W tym samym momencie do pomieszczenia wpadł Remus, szczerze czymś przejęty. Spojrzeliśmy na niego pytająco, czekając na odpowiedź. Glizdogon dreptał za nim ze skruszoną miną.

–– Ooo, przyjacielee… –– Westchnął Peter, jednak Remus wtrącił mu się w wypowiedź.

–– Wilkołaki chcą się przyłączyć do Voldemorta –– rzekł Lunatyk, tonem wypranym z emocji, a my wytrzeszczyliśmy oczy. –– Przewodzi nimi Greyback.

–– Wilkołak, który ugryzł cię w młodości –– wtrącił James, a Lupin kiwnął twierdząco głową.

–– Nic ich nie powstrzyma? –– Miałem nadzieję, jednak przyjaciel pokręcił przecząco głową. Westchnąłem zmęczony i po raz kolejny żałowałem, że to właśnie dziś, wypadła ta niezapowiedziana kolacja.

Do obszernego holu w posiadłości Marleny i Angusa, wszedłem z Remusem, Jamesem i Peterem. Zdjąłem z siebie płaszcz, powiesiłem w odpowiednie miejsce i razem z przyjaciółmi, udałem się do salonu, gdzie czekała na nas reszta. Zdziwiłem się mocno, gdy dostrzegłem Dorcas. Nagle byłem już bardzo ciekawy powodu dzisiejszego spotkania, widząc tu moją widmo dziewczynę. Brązowowłosa posłała mi nieśmiały uśmiech, a ja dostrzegłem jej zaróżowiałe policzki.

Wiedziałem, że piła.

Również uśmiechnąłem się do niej lekko. Prawda jest taka, że cholernie za nią tęskniłem. Oddalała się ode mnie, a ja nie potrafiłem tego powstrzymać. Już dawno powinienem zrobić cokolwiek, jednak po raz kolejny skupiłem się na innych rzeczach.

–– Miło mi was gościć w naszych progach –– zaczęła uroczyście Lena, witając nas po kolei. –– Rozgośćcie się. Dzisiaj nie będziemy siedzieć sztywno przy stole –– dodała i wszyscy się ucieszyli. Marlena była zwolenniczką sztywnych zasad co do posiłków i generalnie wszystkiego, co związane było z etykietą. Czasem jeden obiad z nią to gwóźdź do trumny.

–– Mamy pewną sprawę do rozwiązania –– zaczęła rudowłosa, spoglądając w stronę Meadowes.

–– Sami ostatnio wiecie, ze coś było ze mną nie tak, jednak nie wiedzieliście co. Dziś zrozumiałam, że byłam pod wpływem Zaklęcia Imperiusa –– wyznała nam. Warknąłem sam do siebie, od razu przypominając sobie słowa brata „Sprawdź to”.  On domyślał się czy wiedział…? ––

Doszłam do wniosku, że osoba, która rzuciła na mnie czar, zmarła. Nie mogę być jednak pewna, dlatego rezygnuję z pracy na jakiś czas. Chciałabym także, by mój dom miał ochronę. Mam nadzieję, że otrzymam wasze wsparcie podczas rozmowy z profesorem Dumbledorem –– wyjaśniała.

Podszedłem do dziewczyny i pocałowałem ją krótko w usta. Szepnąłem jej krótkie przepraszam, jednak włożyłem w nie mnóstwo swoich emocji. Naprawdę żałowałem ostatnich swoich wyborów, a w szczególności kłamstw, które przytłaczały nasze życie.

–– Chciałbym wam o czymś opowiedzieć –– rzekłem do wszystkich, przytulając mocniej do siebie brązowowłosą, która spojrzała na mnie pytająco. –– Tego dnia, gdy znaleźliśmy Rose.. –– zatrzymałem się na chwilę, wspominając zmarłą przyjaciółkę. –– Rose miała w dłoni skrawek urwanej kartki, na której było napisane moje imię i nazwisko –– przyznałem się. Kątem oka dostrzegłem minę Jamesa, cieszył się z mojej decyzji.

–– Syriusz… –– zaczęła Dorcas, jednak ułożyłem jej palec na ustach.

–– Wiem, kochanie. Naraziłem ciebie oraz naraziłem twoją rodzinę. Nie powinienem tego robić. Powinienem odejść,ale za bardzo cię kocham –– wypowiedziałem i zobaczyłem wzruszenie kobiety. –– Lily, powinnaś wiedzieć, że James chce zostać naszym Strażnikiem Tajemnicy.

–– Łapo, zdaję sobie z tego sprawę. Mój mąż mówi mi o takich rzeczach –– zasugerowała, dając reprymendę.

–– Pantofel –– skomentowałem, czym wywołałem lekką salwę śmiechu. –– Przepraszam was i przepraszam ciebie, kochanie. Powinienem się domyślić. –– Wpatrzyłem się w jej brązowe oczy, w których dosłownie tonąłem. Skradłem jej krótkiego całusa. Wlałem w niego ogrom miłości, którą czułem będąc z dziewczyną.

–– Może Ognistej Whisky przyjaciele? –– zaproponował Angus wstając. Marlena łypnęła na niego, ale mężczyzna nic sobie z tego nie zrobił i udał się do barku, by przygotować nam trunek. Przyjemnie było spędzić czas z przyjaciółmi, a w ramionach trzymać swoją ukochaną. Brakowało mi tego.

–– Syriuszu, często ostatnio nie ma nikogo w domu? –– zapytała mnie Dor jakiś czas później, gdy wspólnie graliśmy w gry.

–– Will i Emma bardzo dużo poświęcają Zakonowi. Można powiedzieć, że Will mieszka u niej –– odpowiedziałem, zaskakując dziewczynę. –– Alaric i Allie wyjechali na parę dni –– dodał. –– Alaric stwierdził, że to krótkie wakacje, ale pewnie chce się jej oświadczyć.

–– Na Merlina… Ile rzeczy mnie ominęło… –– Widziałem w jej oczach załamanie, jednak uniosłem jej podbródek ku sobie i spojrzałem prosto w oczy.

–– Skarbie, wszystko się da naprawić. Dowiemy się, kto ci to zrobił, obiecuję ci –– powiedziałem szczerze, przybliżając się bardziej do dziewczyny, tak, by czuć jej oddech na skórze. –– Nie wypuszczę cię z rąk.

–– Kochanie, nie obraź się, to piękne słowa, ale…

–– ALE?

–– Mówisz takie rzeczy, wtedy, gdy tego samego dnia byłeś o mnie bardzo zazdrosny… –– skomentowała, a mnie zagięło. Skąd…?!

–– Głupia –– odpowiedziałem. –– W takim razie nie będę w ogóle sprawiał ci komplementów.

–– Nie o to mi chodziło! –– pisnęła szybko.

–– Kochanie…

–– Przepraszam, pewnie przesadzam. Kocham cię –– szepnęła i pocałowała mnie namiętnie. Oddałem jej pocałunek i pogładziłem po policzku.

Moja dziewczyna nie musiała jeszcze wiedzieć, że znalazłem Regulusa. Przynajmniej dzisiaj, chciałem o nim po prostu zapomnieć. Dziś spędzam chwilę z bliskimi mi ludźmi, które zapamiętam na całe życie.

Od Autorki: Przepraszam za takie opóźnienia! Nowy rozdział za nami. Jak myślicie, co Regulus pisał w listach do Dorcas? Czy Syriusz powie prawdę o spotkaniu i rozmowie z młodszym bratem? Czekam na pomysły! Pozdrawiam!

PS. Mój blog obchodził niedawno dwa lata, ale ten czas leci...