Rozdział 8 "Związani"

Syriusz

Wracaliśmy przez Zakazany Las do naszego dormitorium. Byłem taki zły. Ta noc potoczyła się gorzej niż zwykle. Remus był niespokojny, zestresowany. Nawet nasze towarzystwo animagów mało w tym pomagało. James został ranny. 

– Do jasnej cholery, jest prawie szósta. James.. spieprzyliśmy sprawę.

– Zdaje sobie z tego sprawę, stary. Jestem wykończony – odburknął i zmierzwił sobie włosy.

– Gdzie Angus i Peter? – zapytałem, a oczy mimowolnie zamykały mi się.

– Pewnie już wrócili. Co my powiemy dziewczynom?

– Nie mam kurwa bladego pojęcia, przyjacielu. – Weszliśmy do dormitorium, a ja zdąrzyłem tylko zdjąć z siebie brudne rzeczy i położyłem się do łóżka. 

To była naprawdę ciężka noc.

Ciężko jest mi cokolwiek powiedzieć. Miesiąc w miesiąc boli mnie, gdy muszę patrzeć na to jak mój przyjaciel cierpi. Jak z tygodnia na tydzień wygląda coraz mizerniej i mizerniej. Próbuję mu pomóc jak mogę, ale to nie jest wcale takie łatwe. Czasem jego niekontrolowane wybuchy mogą naprawdę doprowadzić do tragedii. James miał dużo szczęścia tej nocy. Już wyobrażam sobię jutrzejszą wojnę z Lupinem. Powie nam, że to co się wydarzyło nie powinno mieć miejsca i że to ostatni raz kiedy mu towarzyszymy podczas przemiany. Głupi. Nigdy go nie zostawimy, na tym właśnie polega przyjaźń. Panowie Łapa, Rogacz, Foks i Glizdogon nie zostawiają przyjaciół w potrzebie.

Nie wiem ile godzin minęło. Poczułem ciężar obok siebie, ale byłem zbyt zmęczony, żeby otworzyć oczy.

– Csiii.. - szepnęła moja ukochana. – Śpij skarbie. – Dorcas Meadowes, najprawdopodobniej jesteś najlepszą rzeczą jaka mogła mi się trafić w życiu.

Po jakimś czasie otworzyłem oczy i wpatrywałem się w śpiącą ukochaną. Za oknem było już ciemno. Pogłaskałem ją po policzku, a w tym samym czasie jej powieki uniosły się.

– Długo tu jesteś? – zapytałem nie odrywając wzroku z jej twarzy.

– Jakiś czas – szepnęła i przybliżyła się do mnie, by złożyć pocałunek na moich ustach. 

– Przepraszam – szepnąłem i przytuliłem ją do siebie.

– Za co?

– Nie jest łatwo ze mną żyć.

– Nie, ale podjęłam to ryzyko. I zrobiłabym to znowu. – Uśmiechnęła się, a ja odwzajemniłem ten uśmiech.

– Zdążymy jeszcze na kolację? – zapytałem z nadzieją.

– Ubierz się i chodźmy.

– Wolałbym rozbierz, złotko.

– Wstawaj ogierze, już! – krzyknęła i lekko pocałowała mnie w nos. Zaśmiałem się i zrobiłem o co prosiła moja ukochana. Rozejrzałem się po dormitorium. Nikogo w nim nie było prócz nas. Wstałem i spojrzałem na Dorcas.

– Gdzie Rogacz? – Dziewczyna spojrzała na mnie od stóp do głów, a ja zauważyłem jak jej policzki pąsowieją.

– Ma szlaban - odpowiedziała po chwili patrząc mi w oczy. – Od Lily – dodała, a na jej twarzy zagościł uśmiech.

– Żartujesz? – Zaśmiałem się tak głośno, że Dorcas spojrzała na mnie jak na wariata. – Za co?

– Ubzdurał sobie, że Adrian, ten z Klubu Ślimaka, się w niej podkochuje – mruknęła brązowowłosa i wzruszyła ramionami.

– Dużo mnie ominęło. – Znów się zaśmiałem i pokręciłem głową.

Wiedziałem, że mój przyjaciel kocha się w Evans, ale nie przypuszczałem, że posunie się do takich kroków. Chociaż prawda jest taka, że ja zrobiłbym to samo. Niech tylko jakiś facet zacznie kręcić się wokół Dorcas, a zabiłbym go samym spojrzeniem. Za bardzo mi na niej zależy, żeby ją stracić. Ubrałem się i razem ruszyliśmy do Wielkiej Sali. Zauważyłem, że przy stole siedzieli wszyscy prócz Jamesa.

No i Remusa..

Na myśl o przyjacielu przeszła mnie fala bólu. Będzie miał wyrzuty sumienia za Jamesa, odsunie się od Macdonald i stwierdzi, że powinien być s a m.

Zauważyłem też, że Marlena i Angus nie siedzą obok siebie jak zawsze. Spojrzałem na przyjaciela, ale tylko pokręcił głową. 

Rozumiałem. Musieli się pokłócić.

Usiedliśmy przy stole i zaczęliśmy swobodnie rozmawiać. Do czasu kiedy Lily zaczęła narzekała na mojego przyjaciela, że wciska nosa w nie swoje sprawy. Powiedziała, że jeśli nie porozmawiamy z nim i go nie powstrzymamy od robienia z siebie pajaca i psucia jej humoru to ostatni raz z nami rozmawia. 

Chciałem jej dogryźć. James Potter to mój najlepszy przyjaciel i najbardziej prawa osoba jaką znam w życiu. Nie będę pozwalał, żeby mówiła o nim w taki sposób, tym bardziej, że jedyne czego chciałby Rogacz to randki z nią.

Co on w niej takiego widzi? Wnerwia mnie tą swoją upartością.

Otwierałem już usta, kiedy spojrzałem na Dorcas. Widziałem w jej oczach, jak błagała bym odpuścił.  Od kiedy to stałem się taki uległy?

– Za dwa tygodnie jest wyjście do Hogsmeade – zagadnęła mnie ukochana.

– Zapraszasz mnie na randkę, złotko? – zapytałem i wzniosłem brwi ku górze. Brązowowłosa spojrzała na mnie i zaśmiała się.

 

– Idiota.

– Twój idiota. – Mrugnąłem do niej porozumiewawczo, a ona tylko wywróciła na to oczami.

Siedzieliśmy w Pokoju Wspólnym i odrabialiśmy lekcję. W sumie tylko ja z Jamesem i Angusem to robiliśmy, bo dziewczyny zajęły się już tym wcześniej.

– Patrzcie, co za świetny artykuł! – krzyknęła nagle Marlena, która zaczytana była w czasopiśmie Czarownica. McKinnon podstawiła nam pod nos czasopismo i wskazała palcem na rubrykę nijakiej Sarah Bradshow.

Zastanawiam się nad definicją miłości wśród ludzi z mojego otoczenia. Każdy pragnie miłości, ale większość nie wie tak naprawdę co to oznacza. Miłość to przede wszystkim poświęcenie. Jesteśmy gotowi zrobić wszystko dla drugiej osoby, uwielbiamy swoje towarzystwo i chcemy ze sobą przebywać jak najdłużej, ale czy rzeczywiście tak jest?

Kobiety narzekają na życie bez partnera, a mężczyźni na życie bez partnerki. Tęskni im się za bliskością. Dlaczego tak wiele osób żyje bez miłości i nie mogą trafić na odpowiednią osobę? Wydaje mi się, że najlepszym określeniem jest c z e k a n i e. Kiedy ktoś zapyta Cię czy jesteś w związku, odpowiadasz - wciąż na kogoś c z e k a m. Niektórzy szukają miłości, a przecież miłość odnajduje się sama. Przez przypadek spotykasz kogoś, patrzysz na niego i mówisz "Interesująca osoba".

Kolejną kwestią jest  z a b a w a. Dlaczego mężczyźni są inaczej postrzegani niż kobiety? Dlaczego mogą więcej? Czemu mężczyzna, który ma codziennie inną kobietę w łóżku, jest postrzegany n o r m a l n i e,  a kobieta jest od razu uważana za pannę lekkich obyczajów? Wszystkie pytania brzmią bardzo feministycznie, ale taka jest prawda. Mówi się, że kobiecie nie wypada się tak zachowywać, ciągle krąży nad nami stereotypowa opinia d a m y, którą powinnyśmy przestrzegać. Oczywiście każda z nas jest panem swojego losu i to ona decyduje o swoim życiu.. 

Często kobiety idealizują mężczyzn i czekają na swojego Księcia z bajki, który może nigdy się nie pojawić. Tak samo jest z mężczyznami, chcą dziewczyny z nienaganną figurą i rysami twarzy. 

Błąd, który popełniają mężczyźni. Dlaczego zapominają o takich błahostkach jak dawanie kwiatów? Przyznajmy to same przed sobą, ile razy w roku będąc w związku kobieta dostaje od swojego partnera kwiaty? Raz? Dwa? Trzy? Nie więcej. Faceci zapomnieli jaką rażącą siłę ma zwykły bukiecik i ile daje to radości. Sami też mogliby na tym bardzo skorzystać...

– Mógłbyś się czegoś nauczyć – blondwłosa warknęła w stronę swojego chłopaka i założyła ręce na piersi.

– A Ty mogłabyś już dać spokój.. – westchnął Angus. Blondynka spojrzała na niego i lekko się podniosła.

– Tak? To proszę bardzo. Właśnie to robię. – Wstała i skierowała swoje kroki do dormitorium. Campbell patrzył jak odchodzi, a po chwili zastanowienia wstał i poszedł za nią. 

To musi być miłość.

Dorcas

Już tylko dwa tygodnie zostały do Bożego Narodzenia. Uwielbiałam ten okres, szał przedświąteczny, śnieg i aurę, którą powiewał Hogwart. Nie mogę się już doczekać powrotu do domu. Święta w rodzinie Meadowes to najbardziej wyjątkowe święto w roku. Odwiedzamy dziś Hogsmeade, więc to wspaniała okazja na kupienie ostatnich prezentów. Ciągle miałam w głowie jeden problem. 

Co kupić Syriuszowi? 

Mam coraz mniej czasu, a w głowie pustkę.

– Sama przebierz się za prezent. Będzie zachwycony! – poradziła mi Marlena, gdy szykowałyśmy się z zamiarem pójścia do Hagrida.

Pokręciłam głową rozbawiona. Dobra rada, nie ma co. Doskonale wiem, że byłby zadowolony.

Poszłyśmy po chłopaków, a potem przechadzaliśmy się przez potężne zaspy aż pod sam domek naszego gajowego. Zapukałyśmy parę razy, aż w drzwiach pojawił się Hagrid.

– Dzieciaki, cholibka jaka niespodzianka! Wchodźcie, wchodźcie! – Gestem ręki zaprosił nas do środka, a my ochoczo skorzystaliśmy z zaproszenia. – Chcecie może trochę Krajanki z Melasy? Dziś robiłem, jeszcze świeża.. – zachęcał, ale wszyscy grzecznie odmówiliśmy i powiedzieliśmy, że my tylko na chwilkę wpadliśmy przed samymi odwiedzinami w Hogsmeade.

– Co u Ciebie Hagridzie? – zapytał Remus patrząc na

– W porząsiu, w porząsiu. Może chociaż herbatki wam zrobię? – zapytał z nadzieją w głośnie. Przytaknęliśmy, a Hagrid zadowolony od razu wziął się za parzenie herbaty.

Posiedzieliśmy u niego dłuższą chwilę po czym pożegnaliśmy się i swoje kroki skierowaliśmy do magicznej wioski. Na skraju rozstałyśmy się z chłopakami i razem z przyjaciółkami i Emmeliną zaczęłyśmy przechadzać się po zaśnieżonych uliczkach Hogsmeade i szukałyśmy prezentów dla naszych bliskich. Miałam jeszcze godzinę na spotkanie z Syriuszem, więc intensywnie pobudzałam moją głowę do pracy.

– Wiem! – krzyknęłam nagle na co moje przyjaciółki popatrzyły zdziwione. – Zegarek.

– Dor, to świetny pomysł! To najlepszy i najbardziej praktyczny prezent jaki mogłaś wymyślić – pochwaliła mnie Mary i uśmiechnęła się.

– Och szkoda, że ja na to wcześniej nie wpadłam! Will ciągle się spóźnia.. – mruknęła Emmelina. Zatrzymałyśmy się obok Pubu Pod Trzema Miotłami z którego w tym samym momencie wychodzili Huncwoci z Willem.

– Liluś, szukasz prezentu dla mnie? Nie trzeba, wystarczy mi Twoje towarzystwo, kochanie - mruknął zachęcająco James i przybliżył się do rudowłosej.

– Oszalałeś Potter? Przestań mówić do mnie...

– Patrzcie jaka piękna z nich para! – westchnęła Marlena do mnie i Emmeliny. Zaśmiałyśmy się i popatrzyłyśmy na tą dwójkę. Byliby świetną parą. Gdyby nie Jack, z którym Lily się umawiała od jakiegoś czasu.

– Chodź złotko, porywam Cię. – Syriusz podszedł do mnie i objął mnie w pasie. – Z tego co pamiętam, zaprosiłaś mnie na randkę - prychnęłam w odpowiedzi, ale w głębi serca chciało mi się śmiać. Odłączyliśmy się od przyjaciół i kroki skierowaliśmy do Herbaciarni u Pani Puddifoot. Zauważyliśmy jak wiele znajomych osób znajdowało się w tym miejscu. Szukaliśmy też miejsca, ale okazało się, że wszystkie stoliki są zajęte. Mieliśmy już wychodzić, kiedy z przeciwległego kąta ktoś zaczął do nas machać. Był to Frank Longbottom i Alicja Brown. 

– Hej Dor, Syriusz! Siadajcie z nami! – zawołał Frank i uśmiechnął się życzliwie.

– Nie chcemy wam przeszkadzać.. – zaczęłam, ale Alicja szybko uciszyła mnie ręką.

– Dajcie spokój. Będzie nam bardzo miło – odpowiedziała i przesunęli się tak, żeby zrobić nam miejsce obok siebie.

– Zresztą mamy dla was pewną wiadomość – dodał Frank i uśmiechnął się szczerze.

– A więc zamieniamy się w słuch – powiedział Syriusz.

– Chcielibyśmy oficjalnie zaprosić was na nasz ślub i wesele, które organizujemy w czerwcu, prawie od razu po ukończeniu przez nas szkoły – zakomunikowała radośnie Alicja.

– Ojej Frank, Alicja! Gratuluję! – zapiszczałam. – Oczywiście, że z wielką chęcią się pojawimy.

– Prawdę mówiąc jesteście pierwszymi zaproszonymi gośćmi! Przed nami jeszcze masa obowiązków związanych ze ślubem, nie mam pojęcia kiedy uda nam się to ogarnąć, a jeszcze Owutemy.. – westchnęła Alicja.

Spędziliśmy z nimi parę godzin i rozmawialiśmy dosłownie o wszystkim. Bardzo lubiłam ich towarzystwo, a jeszcze teraz, dodatkowo kiedy są ze sobą tak szczęśliwi i pobierają się to aż miło się ich słucha.

Wróciliśmy razem do zamku, a potem jeszcze udaliśmy się na trening, który zarządził szanowny pan Potter, ponieważ przed świętami rozgrywamy ostatni mecz w tym roku z Puchonami. Trening w wydaniu Jamesa Pottera to katorga. Nic a nic nam nie odpuszcza. W dodatku wydawał się być dziś nie w humorze. A może..?

– Dor, kiedy zamierzałaś mi powiedzieć, że Lily się z kimś spotyka? – zapytał James, kiedy w szatni zostałam tylko ja i Syriusz.

– Myślałam, że sama Ci powie – mruknęłam i spuściłam głowę zażenowana. 

– Powiedziała. Dzisiaj. Dodała, że to już się ciągnie od jakiegoś czasu – westchnął. Jego oczy zdradzały smutek. 

– Evans się z kimś spotyka? – zapytał zdziwiony Syriusz i spojrzał na mnie. – Dlaczego mi nie powiedziałaś? 

– To nic pewnego – zaoponowałam. – Po prostu umówili się parę razy, tylko tyle.

– Więc jeszcze mam szansę? – Oczy Jamesa niebezpiecznie się zaiskrzyły. Uśmiechnęłam się tylko drętwo i nie odpowiedziałam. Nie chciałam niepotrzebnie dawać mu nadziei, ale z drugiej strony zauważyłam zmianę zachowania Lily w stosunku do Rogacza. 

Jest dla niego.. milsza. Mimo ich kłótni i dogryzania.

Ostatnio nawet jej o tym wspomniałam. Nawet mi nie odpowiedziała, tylko popatrzyła jak na kretynkę.

Nie wiem czemu, ale ciągle mam cichą nadzieję, że Ruda przekona się do Pottera. Wiem, że byłaby z nim szczęśliwa. Jack Bloom do miły chłopak, ale nie pasuje do niej. Jest za sztywny, nudny i nie potrafi okazywać emocji.

Wraz z Syriuszem skierowaliśmy się do dormitorium, by pobyć trochę sami. Rozmawialiśmy o Lily i Jamesie i zastanawialiśmy się jak im pomóc, a przede wszystkim co zrobić, żeby James nie robił z siebie półgłówka na każdym kroku, kiedy obok jest rudowłosa.

Jednak długość naszej rozmowy była mocno ograniczona.

Syriusz Black jak zawsze zniecierpliwiony i rządny fizyczności. Nie miałam mu tego za złe.

Sama byłam podobna.

No i mamy nowy rozdział! Mam nadzieję, że spędziliście niesamowitego Sylwestra! Pozdrawiam kochani i do usłyszenia! Zapraszam też na nowy rozdział na bloga o Alfardzie Blacku! ! ! KLIK ! !