Rozdział 50 „Potrzebne do szczęścia”

Miałam mało czasu, by poukładać sobie wszystko w głowie, jednak w tym momencie najważniejsza dla mnie była moja córka. Stęskniłam się za nią tak mocno, że serce prawie wyrywało mi się z piersi. Miłość matki do córki jest czymś nie do opisania. Gdy się z nią żegnam, chciałabym nie wypuszczać jej z objęć. Chciałabym, by zawsze była przy mnie.

Weszłam pośpiesznie do budynku i w mgnieniu oka prześlizgnęłam się do kuchni, w której była tylko i wyłącznie Molly Weasley.

–– Molly –– powitałam rudowłosą kobietę, która odwróciła się przestraszona.

–– Eleno, nie strasz mnie tak! Nawet nie usłyszałam jak wchodzisz. –– Uśmiechnęła się ciepło.

–– Wybacz, ja po prostu…

–– Szukasz Hope? Są w salonie –– poinformowała mnie. Kiwnęłam głową i swoje kroki skierowałam do wskazanego pomieszczenia.

Drzwi były otwarte, dlatego stanęłam w nich niezauważalnie. W salonie znajdowała się moja córka z Harrym oraz jego przyjaciółmi – Hermioną oraz Ronem. Dostrzegłam również inne rudowłose czupryny i domyśliłam się, że to dzieci Molly i Artura. Uśmiechnęłam się pod nosem widząc ich przekomarzania z Syriuszem i Tonks, która ku mojemu zaskoczeniu siedziała bardzo blisko Remusa, który zerkał na nią co chwilę. Zdawałam sobie sprawę, że jeszcze dziś muszę pojawić się w Ministerstwie, ale chociaż przez chwilę chciałam chłonąć ten widok. Przyglądałam się Harry’emu. Na pierwszy rzut oka wyglądał identycznie jak James na zdjęciach. Dopiero teraz do mnie dotarło, że jestem za niego tak samo odpowiedzialna, jak za Hope. Jestem jego matką chrzestną. Skrzywiłam się lekko. Chciałabym pamiętać. Bardzo.

–– Zawsze trafiam do celu –– powiedziała Hope, gdy rozmawiali o Obronie przed Czarną Magią i zajęciach w Hogwarcie.

–– A przy okazji jestem skromna i nie uważam się za lepszą –– skomentowałam z błyskiem w oku, a wszystkie głowy odwróciły się w moją stronę.

–– Mamo! –– zawołała brązowowłosa, a ja uśmiechnęłam się do niej ciepło. Chwilę potem tuliłam ją w ramionach, szczęśliwa, że znów jest ze mną. –– Najwyższa pora. –– Hope oderwała się ode mnie i spojrzała poważnym wzrokiem. –– Będziesz musiała nam się wytłumaczyć.

–– Ja mam się tłumaczyć tobie, moja droga? –– Uniosłam rozbawiona brwi i parsknęłam śmiechem. –– Tęskniłam za tobą.

–– A ja za tobą –– odpowiedziała. –– Musisz w końcu poznać Harry’ego –– dodała i pociągnęła mnie za rękę.

–– Harry bardzo się cieszę, że mogę cię poznać –– powiedziałam, patrząc na czarnowłosego chłopaka. –– I przykro mi, że nie mogę powiedzieć nic więcej, jednak staram się, by to się zmieniło –– wyznałam i dostrzegłam pytający wzrok Syriusza na sobie.

–– To nie twoja wina. –– Chłopak uśmiechnął się lekko. –– Wolisz, by mówić do ciebie Elena czy Dorcas? –– Zaśmiałam się, bo rozbieżność mojego prawdziwego imienia, a tego, którego używałam od wielu lat, była strasznie dziwna.

–– Reaguję na oba, jeśli to ci pomoże. –– Czarnowłosy parsknął śmiechem, a ja uśmiechnęłam się. –– Mam nadzieję, że będziemy mogli się lepiej poznać.

–– Jeśli Hope nas nie zagada…

–– Strasznie jest uparta, co?

–– Ej! Jestem tu! –– zawołała oburzona, wzbudzając śmiech ludzi znajdujących się w pomieszczeniu.

–– Nie da o sobie zapomnieć –– dodałam i pokazałam córce język. –– Tonks, Remusie, Syriuszu… Mogę was prosić na słówko? –– zwróciłam się w stronę dorosłych. Kiwnęli głowami i razem udaliśmy się do kuchni, gdzie znajdowali się już Molly i Artur. Usiedliśmy na krzesłach, a Molly zaparzyła nam herbaty.

–– Przepraszam, że tak nagle zniknęłam –– zaczęłam. –– Miałam swoje powody i chciałabym o nich z wami porozmawiać. –– Opowiedziałam im moją i Oliviera historię oraz wspomnienia, które widziałam w myślodsiewni.

–– Jak się czujesz po tym wszystkim? –– zapytała mnie Tonks, przypatrując się z troską.

–– Zmieszana –– przyznałam szczerze. –– Widok mojej rodziny… –– Przegryzłam wargę. –– Chciałabym odzyskać swoje dawne życie –– powiedziałam. –– Wydaje mi się, że ta Księga może mi pomóc.

–– Masz pomysł jak ją otworzyć? –– Remus spojrzał na mnie.

–– Nie mam bladego pojęcia –– odpowiedziałam, krzywiąc się lekko.

–– Nie zapomniałaś o czymś jeszcze? –– wtrącił Syriusz, zbijając mnie z pantałyku. Spojrzałam mu prosto w oczy i wtedy zrozumiałam. Poznał Hope.

–– Ja… –– zaczęłam, ale prawdę mówiąc nie wiedziałam co powiedzieć.

–– Myślałaś, że się nie domyślę? –– zapytał ostrzej.

–– Szczerze mówiąc miałam nadzieję, że rozwiejesz moje wątpliwości –– przyznałam i dostrzegłam zdziwienie na jego twarzy.

–– Chyba nie jesteśmy w temacie…? –– wtrącił Artur patrząc na swoją żonę.

–– Hope to moja córka, prawda? –– Black wpatrywał się we mnie intensywnie, a ja po chwili pokiwałam głową.

–– Wszystko na to wskazuje… Poza tym… Jest bardziej podobna do ciebie niż do mnie. –– Uśmiechnęłam się lekko i utkwiłam wzrok w swoich dłoniach.

––  Nie mylisz się –– mruknął Syriusz i kątem oka dostrzegłam, że również się uśmiecha. –– Powiesz jej o tym?

–– Miałam nadzieję, że zrobimy to razem. –– Spojrzałam na niego z ufnością. Czarnowłosy chłonął mój wzrok, a ja ponowie poczułam chemię między nami.

–– Dobrze. –– Posłał mi uśmiech, a ja odwdzięczyłam się mu tym samym.

–– Muszę jeszcze dziś pojawić się w Ministerstwie –– poinformowałam. –– Postaram się wrócić jak najszybciej i zabiorę Hope…

–– To zbyt niebezpieczne –– zaprotestowała Tonks.

–– Popieram –– przytaknął Remus.

–– Zostajecie obie i to nie podlega dyskusji. –– Syriusz wstał i podszedł do mnie bliżej. –– Zrób co masz zrobić i wróć do nas.

*

Święta.

Mogę na palcach wyliczyć ile świąt przeżyłem radośnie, tak jak sama oprawka wokół nich brzmi. Wesołych Świąt, Wszystkiego najlepszego z okazji Świąt….

Święta, które były dla mnie niezapomniane i gdzie czułem się szczęśliwy to te, które spędziłem z Dorcas.

I w tym roku miałem je spędzić ponownie z nią. Z nią i jej córką. Moją córką.

Nie codziennie dowiadujesz się, że zostajesz ojcem. Ojcem szesnastoletniej dziewczyny, która zachowuje się i mówi jak ty. Na Merlina, od razu wiedziałam, że ją znam. W jakiś sposób, a mimo to dziwnym sposobem stresuje się. Umówiliśmy się z Dorcas, że powiemy jej przed kolacją, na której mają zjawić się członkowie Zakonu Feniksa. Molly i Emmelina od rana siedzą w kuchni, starając się, by przygotowania szły pełną parą. Artur z rozkazu Molly pilnuje dzieciaki, by sprostały ostatnim porządkom, a ja czuję się coraz bardziej zdenerwowany nadchodzącą rozmową z Hope.

Jak zareaguje? Czy to zaakceptuje? Jak ja się czuje z tym wszystkim? Ja i Dorcas mamy córkę. Lata temu naprawdę myślałem o tym. Wyobrażałem sobie rodzinę, naszą rodzinę.

Wiedziałem, że muszę się postarać, a potem porozmawiać również z Harry’m. Sądzę, że pojawienie się Hope spowodowało, że chłopak nie czuje się już taki samotny. Bądź co bądź ja i James byliśmy jak bracia. Dorcas i Lily również. Od początku było przesądzone, że nasze dzieci również będą posiadały tą więź między sobą.

Poprawiłem krawat i marynarkę, którą włożyłem na tą szczególną okazję. Na świątecznej kolacji miał się zjawić cały Zakon, a od razu po miałem porozmawiać z Hope oraz Dorcas. Zaśmiałem się sam do siebie, bo czułem, jakbym znów miał naście lat.

Zszedłem na dół w momencie, gdy brązowowłosa przekroczyła próg. Wpatrywałem się w nią i prawdę mówiąc, nie mogłem oderwać od niej wzroku. Miała na sobie czarną, dopasowaną sukienkę przed kolano. Sukienka odkrywała lekko piersi i odkrywała ramiona. Uśmiechnąłem się do niej szelmowsko, a kobieta odwzajemniła uśmiech.

–– Dobrze wyglądasz –– zagadnęła i przybliżyła się do mnie.

–– Dobry wygląd to jedna z wielu moich zalet –– odpowiedziałem, na co brązowowłosa parsknęła śmiechem. Niespodziewanie oddaliła się ode mnie, a zmrużyłem oczy i spojrzałem w bok.

Wszystko jasne, ponieważ do pomieszczenia weszła Hestia i posłała mi szeroki uśmiech. Również miała na sobie czarną sukienkę, ale ta sukienka miała na sobie czerwone wzoru. Musiałem przyznać, że blondwłosa wyglądała olśniewająco, ale poczułem się nieswojo. Prawda jest taka, że chciałem być z Dorcas sam. Od pewnego czasu brązowowłosa wywiera na mnie duży wpływ, a ja czuje się, jakby uczucia młodości powoli do mnie powracały. Jakbym od nowa się zakochiwał, co było dla mnie abstrakcją. Przy Hestii nigdy nie czułem się tak, jak przy Meadowes.

–– Pierwszy raz widzę cię w garniturze –– stwierdziła Jones, spoglądając na mnie od góry do dołu. Chwilę później blondynka odwróciła się w stronę Dorcas i posłała jej uśmiech. Nie jestem głupi i doskonale widziałem, że jest on wymuszony. Brązowooka uniosła brwi do góry, a kącik jej ust drgnął ku górze.

–– Elena, Hestia! –– zawołała z korytarza Tonks, która chwilę później pojawiła się przy nas. Uściskała obie kobiety i na sam koniec również mnie. –– Jestem strasznie zadowolona, że spędzimy te święta razem! To taki magiczny czas!

–– Uwielbiam święta –– skomentowała Meadowes. –– Wtedy czuje się, jakbym…

–– Złapała gwiazdkę z nieba? –– dokończyłem. Kobieta zaśmiała się lekko i pokiwała głową. Doskonale wiedziałem, co święta dla niej oznaczają.

–– Hej! Zapraszam do stołu, wszystko już gotowe! –– zawołała Emmelina i machnęła do nas ręką. Wszyscy skierowaliśmy się do kuchni, gdzie przy długim stole siedzieli prawie wszyscy członkowie Zakonu Feniksa, jak i dzieciaki.

Usiedliśmy przy stole, a ja ponownie wstałem i uderzyłem w kieliszek. Oczy zebranych zwróciły się w moją stronę.

–– Moi drodzy, bardzo się cieszę, że możemy się spotkać, razem, przy tym stole. Jest mi niezwykle miło was gościć i każdemu z osobna chciałbym życzyć Wesołych Świąt. Chcę, żebyście wiedzieli, że wasza obecność tutaj to dla mnie najlepszy prezent i mam ogromną nadzieję, że podzielacie mój entuzjazm i jest wam niezmiernie dobrze patrzeć na moją osobę. –– Wniosłem kieliszek ku górze, słysząc salwy śmiechu wokół mojej osoby. –– Wasze zdrowie! –– Upiłem łyk szampana z kieliszka, a reszta poszła za moim przykładem.

Bawiliśmy się tego wieczoru wyśmienicie. Wszyscy rozmawialiśmy, roześmiani, lekko podpici i nie przejmowaliśmy się jutrem. Po raz pierwszy od kilkunastu lat mogłem powiedzieć, że to naprawdę piękne święta. Mój wzrok często wędrował ku Dorcas i kątem oka widziałem, że ona również na mnie spogląda. Jednak nie tylko ona była w mojej głowie. Równie często przyglądałem się Hope, siedzącej obok Harry’ego. Dziewczyna emanowała urokiem osobistym i była naprawdę bardzo inteligentna. Dostrzegłem, że złapała bardzo dobry kontakt z Tonks i Remusem, którzy w dniu dzisiejszym prawie wcale nie kryli się z tym, że coś do siebie czują. Cieszyłem się patrząc na nich i plułem sobie w brodę za każdym razem, gdy spoglądałem na Hestię. Ku mojemu zdziwieniu blondwłosa nie zwracała na mnie uwagi, bo zajęta była prawie cały wieczór rozmową z Kingsley’em. Jeszcze jakiś czas temu byłbym o to zazdrosny, ale teraz… teraz w mojej głowie była Dorcas, która wpatrywała się we mnie intensywnie, a ja czułem, jakby przejrzała mnie na wylot. Spojrzałem na nią wymownie z niemo wypowiedziałem „Już czas” Chciałem powiedzieć prawdę Hope i Harry’emu. Brązowowłosa skinęła głową i podeszła do owej dwójki. Szepnęła im parę słów, a oni spojrzeli się na siebie zagadkowo i wstali przechodząc do drugiego pokoju. Wstałem i zacząłem iść w ich stronę.

–– Powodzenia –– wyszeptał do mnie Lupin i puścił oko. Posłałem mu uśmiech i wszedłem do pokoju obok, za resztą.

–– Trochę to podejrzane –– powiedział Harry, siadając na kanapie, a obok niego przysiadła Hope. –– Co się dzieje?

–– Chcielibyśmy was o czymś poinformować –– zaczęła Dorcas i podeszła bliżej dzieciaków. ––  Rozmawialiśmy z Syriuszem o pewnych rzeczach i…

–– I okazało się, że jest moim ojcem, prawda? –– dokończyła Hope, a brązowowłosa spojrzała na nią zdziwiona. Dziewczyna uśmiechnęła się pobłażliwie i spojrzała w moją stronę. –– Nic nowego. Od razu się tego domyśliłam, gdy tylko cię poznałam, Syriuszu. –– Zaśmiała się, a ja pokręciłem głową, będąc w szoku.

–– Dlaczego nic nie powiedziałaś? –– zapytałem, podchodząc bliżej.

–– Chciałam zobaczyć minę mamy, gdy sobie to uświadomi –– odpowiedziała, a Meadowes prychnęła pod nosem. –– Cieszę się. To znaczy… Zawsze chciałam poznać mojego ojca i… w sumie nie wiem jak mam się zachować. Po prostu się cieszę –– dodała, a ja zaśmiałem się gardłowo, słysząc wypowiedzieć młodej brązowowłosej. Dziewczyna naprawdę mnie zaskakiwała.

–– Generalnie to tak, jakbyśmy byli rodzeństwem, co? –– zauważył Potter, a dziewczyna puściła mu oko w odpowiedzi.

–– Uff, w takim razie mamy już to za sobą – skomentowała Dorcas, a ja widziałem, że jej ulżyło. –– Myślałam…

–– Mamo, daj spokój –– przerwała Hope. –– Wszystko okej, a teraz wybaczcie, ale obiecaliśmy Fredowi i Georgowi, że wypróbujemy ich magiczne przedmioty. Są niezwykle kreatywni. –– Hope wstała, a Harry za nią. Potter poklepał mnie po ramieniu i chwilę potem oboje zniknęli za drzwiami. Dorcas pokręciła głową i westchnęła głośno. Spojrzała na mnie i oboje w tym samym czasie wybuchnęliśmy śmiechem.

–– Jest strasznie arogancka, to cecha, której się od ciebie nie wyprze –– powiedziała, a ja uniosłem rozbawiony brwi do góry.

–– Och, raczej bym powiedział, że ma po mnie prawdziwy urok osobisty. –– Puściłem jej oko, a brązowowłosa wywróciła oczami. Przybliżyła się do mnie i spojrzała mi prosto w oczy.

–– Dziękuję. Za wszystko. Tak wiele dla mnie zrobiłeś… –– Dostrzegłem opadający na jej twarz kosmyk włosów, który po chwili złapałem i założyłem jej za ucho. –– Mogę…? –– zapytała i nie czekając na pozwolenie, zarzuciła mi ręce na szyję i wtuliła się we mnie. Wdychałem jej zapach i chwilę potem przybliżyłem ją jeszcze bardziej do siebie i objąłem w talii. Pocałowałem kobietę lekko w szyję, a ona zaplotła swe dłonie w moje włosy. Odchyliłem się lekko i spojrzałem jej prosto w oczy, a nasze nosy stykały się ze sobą.

–– Dor… Eleno…

–– Mów mi Dorcas, proszę –– wyszeptała, kładąc swoje dłonie na mojej klatce piersiowej. –– Ja… czuję, że tak powinieneś do mnie mówić. Nie umiem tego wytłumaczyć.

–– Gdyby się nad tym zastanowić, nie ma w tym nic dziwnego –– odpowiedziałem, pieszcząc policzek brązowowłosej.

–– Nie potrafię powiedzieć, dlaczego tak mocno na mnie oddziałujesz. Gdy tylko cię zobaczyłam, wiedziałam… –– Zaczęła się zwierzać. –– Nie, nie wiedziałam, tylko czułam, że coś jest między nami… Syriuszu, ja… Wiem, że nie powinnam. Wiem, że mieszam ci w głowie i wiem, że zależy ci na Hestii, a mimo to… Nie potrafię zostawić cię w spokoju. Nie chcę.

–– To tego nie rób –– odpowiedziałem i wpiłem się w usta brązowowłosej. Kobieta momentalnie oddała mi pocałunek, a ja zbliżyłem się do niej bardziej, mimo że myślałem, że już się nie da. Całowałem ją wolno, zapamiętując każdy jej dotyk, zapamiętując jej smak. Nasze języki tworzyły wspólny taniec, dopasowane i tak mocno na siebie oddziałujące, aż myślałem, że płonę. Brązowowłosa tak mocno na mnie działała, że nic więcej się dla mnie nie liczyło. Byłem ja i była ona. Razem.

–– Syriuszu, ja… –– Usłyszeliśmy i oderwaliśmy się od siebie. Hestia stała oniemiała wpatrując się w naszą dwójkę, a ja poczułem wyrzuty sumienia. Kątem oka dostrzegłem, że Dorcas również czuła się niekomfortowo.

–– Hestio… –– zacząłem, ale blondynka odwróciła się na pięcie, znikając w korytarzu. Spojrzałem na brązowowłosą, w której oczach dostrzegłem złość. Złość i wyrzuty sumienia, które również czułem i ja. Nie zastanawiając się długo, odwróciłem od niej wzrok i popędziłem za blondynką, mając nadzieję, że nie zdążyła jeszcze wyjść z domu. Żołądek miałem zaciśnięty i mimo że, nie żałowałem tego, co zaszło między mną a Dorcas, to doskonale wiedziałem, że Jones jest ostatnią osobą, którą chciałbym zranić. Ostatnią, a mimo to zraniłem ją tak mocno, że wiedziałem, że kobieta nie będzie wstanie mi tego wybaczyć. Zdawałem sobie sprawę, że odwlekając rozmowę z nią i zagłębiając się w silniejszą relację z Meadowes, traciłem obie kobiety jednocześnie.

           

Od Autorki: Hej kochani! Jak rozdział? Zdałam sobie sprawę, że to już mój trzeci o świętach – wyjątkowo w tej opowieści są dla mnie ważne. Jeśli chcecie sobie przypomnieć wcześniejsze, zapraszam! Rozdział 9 i Rozdział 34.