Rozdział 49 „Co o mnie wiesz?”

Hogsmeade było pogrążone w mroku. Słabe światło latarni oświetlało drogę, która prowadziła do zamku. Zdarzyłam wysłać Patronusa do Dumbledore’a, który ekspresowo odpowiedział na moją wiadomość. Zastanawiałam się czy mężczyzna będzie w stanie mi pomóc, jednak nie znałam drugiego tak potężnego czarodzieja.

Doszłam do ogromnej bramy, która z daleka była chroniona zaklęciami. Gdy podeszłam bliżej, moim oczom ukazał się nie kto inny jak siwowłosy. Uśmiechnął się na powitanie i machnął ręką, by otworzyć bramę.

–– Słyszałam, że nie ma bezpieczniejszego miejsca niż Hogwart –– zagadnęłam dyrektora, który lekko się skłonił. –– Przepraszam, że cię nachodzę o tak późnej porze.

–– Musisz mieć ważny powód, skoro nie zdążyłaś wziąć kąpieli –– odpowiedział beztrosko, a ja spojrzałam na swój strój oraz zakrzepniętą krew. –– Nie przejmuj się. Dam ci czas na chwilę odpoczynku, a potem porozmawiamy.

Dumbledore przygotował dla mnie dosłownie wszystko, nawet ubrania, a widząc mój pytający wzrok machnął ręką. Około godziny zajęło mi doprowadzenie się do porządku – tego fizycznego jak i psychicznego. Musiałam poukładać sobie wszystko w głowie, a świeża rana w sercu, dawała o sobie znać. Gdy weszłam do gabinetu, siwowłosy stał i wpatrywał się w okno.

–– Co cię do mnie sprowadza, moja droga? –– zapytał i odwrócił się do mnie. Usiadłam na pobliskim fotelu i zaczęłam opowiadać wszystkie wydarzenia, które miały miejsce.

–– Dał mi to. –– Wyciągnęłam z kieszeni fiolkę. –– Domniemam, że to wspomnienia.

–– Księga Zaklęć… –– mruknął Dumbledore pod nosem i podrapał się po głowie. –– Nie sądziłem, że takowa istnieje. Myślałem, że to tylko opowieści…

–– Dlaczego ta księga była w posiadaniu mojego ojca?

–– Chciałbym również to wiedzieć. Skoro jest dobrze chroniona, przypuszczam, że tylko ty będziesz potrafiła ją otworzyć. –– Mężczyzna usiadł naprzeciwko mnie. –– Wspomnienia Oliviera Wilde’a są jego wspomnieniami. W tym wypadku one nie powrócą do ciebie. Będziesz po prostu obserwatorem wydarzeń, które miały miejsce w przeszłości. Jesteś na to gotowa?

–– Tak i nie. Zróbmy to –– odpowiedziałam, a siwowłosy kiwnął głową i podszedł do wnęki. Wstałam i również skierowałam się do tego miejsca.

–– To myślodsiewnia –– wytłumaczył. –– Wlej wspomnienie i go dotknij. Będę na ciebie czekał –– poinformował, a ja pokiwałam głową na znak zgody. Zrobiłam jak dyrektor Hogwartu kazał i chwilę później poczułam, jak wszystko wiruje.

*

Znajdowałam się w Hogwarcie. Uczniowie biegali po korytarzach, nie zwracając na mnie uwagi. Zmarszczyłam brwi, zaintrygowana, gdy nagle jakaś dziewczynka biegła prosto na mnie. Cofnęłam się krok do tyłu, jednak nie wpadła na mnie. Dosłownie przebiegła przeze mnie. Zdałam sobie sprawę, że to wspomnienia i jestem tu duchem.

–– Wypracowanie do profesor Sprout? Proszę cię, to błahostka. –– Usłyszałam znajomy głos i odwróciłam się. Olivier Wilde szedł dumny przez korytarz, trzymając torbę, a obok niego szłam ja. Otworzyłam szczerzej oczy ze zdziwienia i podeszłam bliżej owej dwójki.

–– W takim razie mógłbyś napisać i moje –– powiedziałam i wyciągnęłam język do chłopaka. Przyglądałam się scenie, próbując zrozumieć.

–– Kochanie, dla ciebie wszystko –– odpowiedział poważnie, odwrócił się w moją stronę i znienacka mnie pocałował. Oddałam pocałunek, śmiejąc się cicho, a w moich oczach dostrzegłam iskierki szczęścia.

–– Dorcas! –– Krzyk z końca korytarza sprawił, że ja i Olivier, oderwaliśmy się od siebie. –– Przepraszam, nie chciałam wam przeszkadzać. –– Rudowłosa dziewczyna pojawiła się przed nami i uśmiechała przepraszająco.

–– Lily, nie przeszkadzasz. Muszę uciekać, Olivier. –– Pocałowałam chłopaka po raz ostatni i złapałam rudowłosą pod rękę i razem zaczęłyśmy iść, szepcząc cicho. Wilde stał jeszcze przez chwilę, przypatrując się nam, po czym odwrócił się na pięcie i poszedł w swoją stronę.

*

            Kłóciłam się z Olivierem, a słowa jakie padały z naszych ust, wstrząsnęły mną. Oboje nie hamowaliśmy emocji i wbijaliśmy sobie szpile. Płakałam i miałam trudności z oddychaniem. Na korytarzu byliśmy sami, dopóki nie pojawił się nie kto inny ja Syriusz Black.

–– Coś ty jej zrobił –– warknął Black, podchodząc do mnie.

–– Nie twoja sprawa, Black –– odwarknął Wilde i zacisnął dłoń w pięść.

–– Wybacz, że jesteś tego świadkiem –– powiedziałam słabym głosem i otarłam łzy z policzków. –– Damy sobie radę.

–– On na ciebie nie zasługuje, Meadowes –– odparł czarnowłosy kręcąc głową. Chwilę później odwrócił się na pięcie i poszedł w swoją stronę.

*

Scena się zmieniła. Rozejrzałam się po pomieszczeniu i otworzyłam szerzej oczy ze zdziwienia. Znajdowałam się z Bristolu, w moim rodzinnym domu, a przy stole siedziała cała moja rodzina. Podeszłam bliżej, a łzy mimowolnie zaczęły płynąć mi po policzkach. Widziałam szczęśliwą rodzinę, całą w komplecie. Kochali się. Naprawdę się kochali.

–– Tato, wszystko w porządku? –– zapytałam przyciszonym głosem w momencie, gdy Olivier stał waz z moim bratem Willem oraz domyślam się, jego dziewczyną.

–– Kochanie, jesteś z nim szczęśliwa? –– Spojrzał na mnie uważnie, a ja kątem oka dostrzegłam, że Olivier słucha mnie uważnie.

–– Gdyby mi na nim nie zależało, nie chciałabym, by spędzał z nami święta –– zauważyłam. Colin westchnął i pogładził mnie po policzku. Chciał coś powiedzieć, ale odpuścił i pokręcił głową. Obserwując to, wiedziałam, że moja odpowiedź była zaprzeczeniem.

–– Kocham cię, córeczko. –– Pocałował mnie w czoło i uniósł kieliszek, uśmiechając się w stronę wuja Roberta, który kłócił się z wujem Alanem.

–– Colinie, musisz rozwiązać ten spór! –– zawołała ciocia Mia, przysłuchując się braciom.

–– Colin, nie słuchaj jej. Alan po prostu nie może się doczekać, aż weźmie udział w świątecznym karaoke. –– Zarechotał Robert, a Colin roześmiał się wesoło i udał się w stronę braci.

–– Hej, Dorcas. –– Wilde podszedł do mnie i objął mnie w talii. –– Dziękuję za zaproszenie. Mam nadzieję, że to nasze pierwsze i nie ostatnie święta. –– Uśmiechnął się do mnie i odpłaciłam mu tym samym. Mimo to w moich oczach ujrzałam niepewność.

*

–– Mam dość –– powiedziałam i po scenerii dostrzegłam, że z powrotem jesteśmy w Hogwarcie. –– Olivier, pora to zakończyć.

–– Jesteś żałosna –– odpowiedział, a ja wybałuszyłam oczy. –– To z powodu Blacka?

–– Mogłam się domyślić, że będziesz wywracał kota ogonem –– warknęłam rozjuszona. –– Black nie ma nic do tego. Dlaczego o nim rozmawiamy?

–– Wiem, jak na ciebie patrzy.

–– Nie obchodzi mnie to. Wiesz, co będzie najlepszym wyjściem z tej sytuacji? Jak dasz mi spokój. Cześć –– rzekłam i odwróciłam się na pięcie. Za sobą słyszałam wyzwiska Wilde. Przelewał całą swoją złość na mnie. Płakałam i w pewnym momencie zaczęłam biec przez siebie.

*

Byłam w Nowym Jorku, w mieszkaniu Oliviera. Było to wspomnienie z niedawna, bo widać było, że już tutaj mieszkałam. Odwróciłam się w momencie, gdy do mieszkania wparował Wilde, a za nim nie kto inny jak Nott Sr.

–– Ona musi ją gdzieś mieć! –– warknął Nott i złapał Oliviera za kołnierzyk koszuli. –– Musimy odzyskać tą Księgę, rozumiesz to?

–– Przeszukałem jej rzeczy –– odpowiedział Wilde, wyrywając się. –– Dorcas nie ma tej Księgi. Ona nic nie pamięta.

–– Słuchaj, jeżeli ma Księgę i ją otworzy to odzyskanie wspomnień nie będzie dla niej problemem. Ciekawe co powie na to, że znaliście się wcześniej. Jeden, mały krok dzieli mnie przed tym, by powiedzieć Bellatrix, że Meadowes żyje. Ucieszyłaby się, mogąc ją osobiście zabić.

–– Co jest w tej Księdze? –– Olivier zacisnął dłoń w pięść.

–– Starożytna Magia, przekazywana z pokolenia na pokolenie rodom czystej krwi. Z tego co nam wiadomo, ostatnim jej użytkownikiem był Colin Meadowes.

–– Po co ona Czarnemu Panu?

–– Tylko pomyśl, Wilde. Jedna z najpotężniejszych magii, zapisana w jednym miejscu. Priorytetem jest pozbycie się Dumbledore’a. Muszę ci jeszcze to tłumaczyć? Znajdź ją, a wtedy Meadowes będzie bezpieczna.  

*

Oddychałam ciężko. Trzymałam się obu boków okrągłej misy, w której jeszcze chwilę temu widziałam wspomnienia człowieka, który od samego początku nie był ze mną szczery. Okłamywał mnie, mamił, a ja… niczego nie zauważyłam. Ta, która uważa się za utalentowaną czarownicę. Nie zdawałam sobie z niczego sprawy, przez lata.

–– Eleno? –– Usłyszałam głos Dumbledore i odwróciłam się w jego stronę.

–– Wiem do czego służy Księga Zaklęć.

*

Leżałem w swojej sypialni i wpatrywałem się w sufit. Potrzebowałem zostać sam, bo mętlik jaki pojawił się w mojej głowie był nie do ogarnięcia.

Olivier Wilde.

Pamiętam tego idiotę. Pamiętam, że był z Dorcas i pamiętam, że dziewczyna więcej przez niego płakała niż korzystała z uroków związku. Krukon, który denerwował mnie niemiłosiernie i w głębi duszy byłem szczęśliwy, gdy dowiedziałem się, że Meadowes z nim zerwała. Jeszcze wtedy sam nie zawracałem sobie głowy związkami, ale z perspektywy czasu, musiałem już żywić jakieś uczucia do brązowowłosej kobiety.

Pozostaje również niewyjaśniona kwestia Hope. Dziewczyna ma szesnaście lat. Szesnaście lat temu ja i Dorcas… Byliśmy razem. Czy możliwe, że dziewczyna jest moją córką? Sam widzę w niej tak wiele podobieństw… do mnie…

–– Syriuszu? –– Drzwi się otworzyły, a w nich stanęła Hestia. Spojrzałem na kobietę i uśmiechnąłem się wymuszenie.

–– Hestio, nie obraź się, ale…

–– Chcesz być sam –– dokończyła za mnie. –– Ostatnio coraz częściej ci się to przydarza.

–– Wiem. Przepraszam. –– Nie byłem w stanie wysilić się na więcej.

–– Ja… –– zaczęła blondwłosa i weszła głębiej, zamykając za sobą drzwi. –– Chciałam porozmawiać o Hope –– dodała, a ja zmarszczyłem brwi. Usiadłem na łóżku, a Jones podeszła bliżej i również usiadła. –– Syriuszu, wydaje mi się, że to córka twojego brata, Regulusa –– powiedziała, a ja zamarłem. Dosłownie zamarłem. Wpatrywałem się w blondwłosą, zastanawiając się czemu to powiedziała. Hope nie jest córką Regulusa, mogłem się o to założyć. Czułem to.

–– Myślę, że to moja córka –– odpowiedziałem zgodnie z sumieniem, zaskakując Hestię. Otworzyła usta, by zaraz je zamknąć. –– To by się zgadzało. Dorcas, znaczy się Elena, opowiadała, że obudziła się w szpitalu i lekarz jej powiedział, że jest w trzecim miesiącu ciąży. Umiem dodawać dwa plus dwa, Hestio –– wytłumaczyłem.

–– Jesteś tego pewny? Sam mówiłeś, że również była z twoim bratem. –– Próbowała bronić swojej teorii.

–– Prawdę mówiąc, nie wiem czy była. Gdy widziałem się z Regulusem po raz ostatni, wspomniał o tym, że spędzili razem noc. Nie sądzę, by widzieli się od tamtego czasu.

–– Bronisz jej. –– Jones uniosła brwi do góry z kamienną twarzą.

–– Chyba masz rację –– przyznałem, nie mając siły kłamać. –– Sam nie wiem, co o tym wszystkim sądzić.

–– Nie skreślaj mojej teorii –– wtrąciła i wstała. –– Lepiej zadaj sobie pytanie. Dlaczego nie powiedziała ci wtedy i dlaczego nie zrobiła tego teraz? –– Blondynka wstała i wyszła z sypialni. Tym razem miałem jeszcze więcej do przemyślenia. Miałem ochotę jak najszybciej porozmawiać o tym z brązowowłosą, choć z drugiej strony byłem ciekawy, czy sama zacznie ten temat. W końcu głupia nie jest i jestem pewny, że czegoś się domyśla.

Usłyszałem pukanie do drzwi. Rzekłem krótkie proszę, a w futrynie pojawiła się mała kopia brązowowłosej. Z wyglądu naprawdę były identyczne.

–– Przeszkadzam? –– zapytała i przekręciła głową w bok. Wyglądała zabawnie.

–– Wejdź, proszę. –– Zaprosiłem ją do środka, a dziewczyna zaczęła rozglądać się, zaciekawiona.

–– Na pierwszy rzut oka widać, że byłeś narwanym Gryfonem –– skomentowała, a ja parsknąłem. Brązowowłosa często poprawiała mi humor swoimi komentarzami. Zadziwiało mnie, jak bardzo poprawiała mi humor. –– Czy to…? –– Podeszła do ściany, na której znajdowało się jedno zdjęcie. –– Ten w okularach to James Potter, prawda? I Remus i…

–– Peter Pettigrew –– dokończyłem za dziewczynę i mimo tego, że starałem się brzmieć normalnie, wspomnienia o moim byłym przyjacielu nadal wywoływały we mnie złość.

–– Syriuszu, byłeś z moją mamą, prawda? –– Podeszła do mnie i usiadła na łóżku. –– Jaka ona była?

–– Uparta –– odpowiedziałem uśmiechając się, a na twarzy Hope również zagościł uśmiech. –– Była zabawna, często się złościła i była niebywale zazdrosna. Bardzo ceniła uczucia innych, potrafiła dla przyjaciół i rodziny zrobić wszystko. Bardzo ceniła więzy rodzinne. Cieszyła się z małych rzeczy i wytrwale dążyła do celu. Była moją… podporą, ostoją… Kimś o kogo warto walczyć. –– Szczere słowa wypłynęły ze mnie i choć z nikim od dawna nie rozmawiałem o tym, czułem, że nie mogę okłamywać dziewczyny.

–– Kochałeś ją –– stwierdziła, przypatrując się mi.

–– Tak, kochałem –– odparłem szczerze. Brązowowłosa przyglądała mi się z uśmiechem, a ja po raz kolejny zauważyłem, jak jej oczy są bardzo podobne do moich. Nagle do pokoju wpadł ktoś jeszcze, a na dźwięk otwieranych drzwi, oboje się odwróciliśmy.

–– Nie chciałem wam przeszkadzać –– zaczął Harry, wycofując się powoli.

–– Nie bądź głupi… –– powiedzieliśmy w tym samym momencie i spojrzeliśmy się na siebie, wybuchając śmiechem. Harry podszedł zaintrygowany i pokręcił głową.

–– Jest coś o czym chciałbym z wami porozmawiać –– zacząłem, a Harry i Hope spojrzeli na mnie pytającym wzrokiem. –– Harry, mama Hope, która zjawi się tutaj niebawem była najlepszą przyjaciółką Lily –– wytłumaczyłem i ujrzałem zdziwienie Harry’ego. –– Lily i James poprosili nas oboje, byśmy zostali twoimi rodzicami chrzestnymi…

–– Elena Carter jest moją chrzestną? –– Upewnił się Potter.

–– Dorcas Meadowes, jeśli mam być precyzyjny. Bardzo chciałaby cię poznać.

–– Prawie jakbyśmy byli rodzeństwem, co Harry? –– Zaśmiała się Hope, a Harry zawtórował jej. –– Chciałabym, żeby moja mama odzyskała swoje dawne życie.

–– Co masz na myśli? –– zapytał Harry, nim zdążyłem sam się odezwać.

–– Wydaje mi się, że wraz ze wspomnieniami utraciła jakąś część siebie. Jestem przerażona myśląc, że wszystko co przeżyłam do tej pory, mogłabym zapomnieć. Bardzo ją podziwiam, że mimo tego potrafiła wziąć się w garść i żyć dalej…

–– Hope, ty jesteś powodem, dzięki któremu jej się udało. To twoja zasługa. –– Uświadomiłem dziewczynie, a ona posłała mi lekki uśmiech.

–– Pasowalibyście do siebie. –– Hope puściła mi oko, zaskakując mnie, po czym złapała Harry’ego za rękę i dosłownie wybiegli z mojego pokoju.

Zastanawiałem się nad słowami dziewczyny i uśmiechnąłem się sam do siebie. Ja i Dorcas zawsze do siebie pasowaliśmy, mimo wielu przeszkód. Nigdy nie zapomnę tego dnia, gdy kończyliśmy szkołę. Prócz imprezy w Pokoju Wspólnym Gryfonów, było coś jeszcze.

Przedzieraliśmy się przez drzewa, tuż obok Zakazanego Lasu. Meadowes trzymała mnie za rękę, prowadząc przed siebie. Byłem lekko podpity, dlatego nie zdawałem sobie sprawy z kierunku, w jakim oboje się udajemy.

–– Podejrzane, że zabierasz mnie tak głęboko w las. –– Dorcas spojrzała na mnie kątem oka z uniesionymi brwiami. –– Zazwyczaj to mężczyźni zaciągają kobiety w ciemnie i odległe miejsca.

–– Cóż, nie jesteśmy zwykłą parą –– skomentowała z błyskiem w oku, a ja zaśmiałem się gardłowo. –– Jesteśmy –– zakomunikowała, a przede mną rozciągnęła się mała polana, dobrze mi znana. Często odwiedzaliśmy to miejsce z Huncwotami, gdy Remus przemieniał się w wilkołaka. –– Pamiętam jak opowiadałeś mi o tym miejscu. Poprosiłam Jamesa, by wytłumaczył mi, gdzie ono się znajduje. –– Usłyszeliśmy huk nad sobą i kwestią czasu było oczekiwanie, kiedy spadnie deszcz. Zbliżyłem się do kobiety i objąłem ją w talii. –– Pięknie tutaj –– powiedziała. –– Przed opuszczeniem Hogwartu chciałam tu się udać, z tobą. –– Wpatrywaliśmy się w gwiazdy nad nami, jak i niebezpieczne chmury, które zbliżały się nieuchronnie. Nagle z nieba zaczęły spadać pierwsze krople deszczu. Dorcas wpatrywała się urzeczona w niebo, a ja obserwowałem jej piękno, czując niesamowitą radość, że ta kobieta jest moja.  

–– Powinniśmy wracać –– zasugerowałem, przemoknięty do suchej nitki. Brązowowłosa pokręciła przecząco głową, śmiejąc się.

–– Poczekaj chwilę –– odpowiedziała i spojrzała na mnie. –– Obiecaj mi, że to będzie trwało wiecznie. My będziemy wieczni.

–– Obiecuję. –– Wpiłem się zachłannie w jej usta, a dziewczyna zarzuciła mi ręce na szyję. Całowałem jej mokre od deszczu usta, zapamiętując każdy jej dotyk, każdy jej minimetr ciała. Krople nieustannie padały z nieba, a dla mnie liczyło się tylko tu i teraz.

Zawsze liczyła się tylko ona.

Od Autorki: Hej! Jestem już z kolejnym rozdziałem, sama się dziwię, że lecę jak burza! Z drugiej strony nie trzymam was już więcej w niepewności. Co uważacie? :)