Rozdział 51 „Czysta brudna prawda”

Hope

Minął tydzień od świąt, a ja stałam na polanie w lesie Epping Forest obserwując Remusa i zastanawiałam się, jak wiele go kosztuje bycie tutaj. Lupin od samego początku wydawał mi się lekko wycofany, ale mimo to nie dało się przejść obok niego obojętnie. Nie dziwiłam się, że Tonks jest w niego tak mocno zapatrzona. Sama byłam ciekawa mężczyzny i miałam nadzieję, że spotkanie tutaj mu pomoże. Tupałam nogą niespokojnie, nie mogąc się doczekać, by zobaczyć Magnusa. Mężczyzna tak wiele dla mnie zrobił. On i jego wataha. Zawsze czułam się z nimi wyjątkowo i uwielbiałam pełnie, w których mogłam poczuć się wolna. Miałam ogromną nadzieję, że i Remus dziś tak się poczuje.

–– Niczym się nie przejmuj. –– Podeszłam do mężczyzny, kładąc mu dłoń na ramieniu. –– Poczujesz się wolny, od całego świata. To najpiękniejsze uczucie, jakie można przeżyć. Zaufaj mi –– powiedziałam, a Lupin uśmiechnął się w odpowiedzi.

–– Całe życie byłem potępiany z powodu mojego wilkołactwa –– przyznał szczerze. –– Jesteś pierwszą mi znaną osobą, która uważa to za coś dobrego. Zaskakujesz mnie.

–– Zawsze robię na przekór. –– Wzruszyłam ramionami, a mężczyzna parsknął śmiechem. –– Przemiana jest bolesna, ale potem…

–– Wszystko jest tego warte –– dokończył Magnus, wkraczając do rozmowy. W mgnieniu oka rzuciłam się w jego stronę i uścisnęłam go mocno. Wayne objął mnie i spojrzał swoim przenikającym wzrokiem. –– Moja mała wilczyco. Tęskniłem za tobą.

–– Magnusie, tak się cieszę, że cię widzę. –– Uśmiechnęłam się szczerze. –– Tym bardziej dzisiaj.

–– Przyjemność po mojej stronie. –– Puścił mi oko i zwrócił się do Remusa. –– Dobrze, że przyjąłeś naszą propozycję.

–– To się okaże –– stwierdził brązowowłosy, a ja wywróciłam oczami.

–– Jakby nie patrzeć, jesteś za mnie odpowiedzialny. Słyszałam twoją rozmowę z mamą oraz Syriuszem. –– Uniosłam rozbawiona brwi do góry, widząc minę mężczyzny. –– Hej, nie zrobiłam tego specjalnie! –– wytłumaczyłam się szybko. Lupin pokręcił głową i spojrzał w niebo.

–– Już czas –– przerwał nam Magnus.

Kiwnęłam głową, biorąc od niego fiolkę z eliksirem. Drugą podałam Remusowi, który myślał intensywnie, wpatrując się w napój, a chwilę później przechylił fiolkę i wypił ją jednym haustem. Poszliśmy z Magnusem za jego przykładem i poczułam, jak gorzki smak eliksiru rozgrzewa moje podniebienie. Spojrzałam na księżyc, czując w kościach pierwsze spazmy bólu. Zacisnęłam mocniej dłoń i kątem oka spojrzałam na brązowowłosego, który wyglądał nadzwyczaj spokojnie. Zaczęłam się o niego obawiać, jednak w tej samej chwili dostrzegłam na jego twarzy pierwsze oznaki walki. Zamknęłam oczy wdychając mroźne powietrze dzisiejszej nocy, by zaraz ponownie doznać coraz to większego bólu. Wiedziałam, że tak musiało być, a trwało to dosłownie kilka minut, gdy padłam na śnieg, wyciągając dłonie przed siebie. Zaczęły pojawiać się na nich pazury, a ja krzyknęłam i słyszałam również krzyki obu mężczyzn. Wzrok zaczął mi się wyostrzać, a dłonie oraz resztę ciała zaczęło pokrywać futro. Kilka chwil później pod skutkiem przemiany moje ciuchy zostały momentalnie rozerwane, a ja stałam w postaci wilka, wpatrując się w towarzyszy. Nie czekając długo, puściłam się biegiem w las, będąc całkowicie wolna. Wyczułam, że mężczyźni biegną za mną, ale to była właśnie ta chwila, w której mogłam wszystko. Chwila, dla której warto cierpieć katusze, by móc przemienić się w wilkołaka. Chwila, w której myślisz, że wszystko ci się uda i że nic nie jest w stanie cię pokonać.

Wolność.

Stanęłam raptownie nad przepaścią, z której był widok na  jezioro. Wpatrywałam się w taflę wody, dostrzegając jak światło księżyca oświetla okolicę. Odwróciłam łeb w stronę Remusa, którego oczy nie mogły się oderwać od srebrzystej kuli. Gdy dostrzegłam w jego oczach tą determinację, uśmiechnęłam się w myślach sama do siebie. Chciałam mu pomóc i chciałam, by przestał postrzegać siebie jako wyrzutka. Był wyjątkowy i właśnie w ten sposób powinien na to patrzeć.

Wróciliśmy nad ranem. Magnus się z nami pożegnał, obiecując, że wkrótce zobaczę się z resztą watahy, a Lupin wyglądał na szczęśliwego. Niespodziewanie, gdy stanęliśmy pod samymi drzwiami przy Grimmauld Place 12, mężczyzna objął mnie i podziękował. Było to dla mnie najlepszym sposobem, bym wiedziała, że właśnie tego potrzebował. Marzyłam o tym, by pójść spać, w tym samym momencie, co przekroczyłam próg domu. Zdziwiłam się wielce, gdy wchodząc do kuchni wszyscy jedli śniadanie. Zmrużyłam oczy widząc, że mama siedzi zamyślona, wyjątkowo daleko od Syriusza, który również nie jest w humorze. Kątem oka spojrzałam dyskretnie na Harry’ego, który tylko wzruszył ramionami. Pokręciłam głową zażenowana zachowaniem obojga i chrząknęłam, dając do zrozumienia, że wróciłam.

–– Dobrze, że jesteś. Musisz się spakować. –– Mama uśmiechnęła się do mnie lekko, a ja westchnęłam zirytowana.

–– Musimy wracać dzisiaj? –– Upewniłam się, siadając przy stole.

–– Jutro masz zajęcia. –– Brązowowłosa uniosła rozbawiona brwi do góry. –– Orientuj się. –– Spojrzałam na nią spod byka, ale kobieta dzielnie wytrzymała mój wzrok.

–– Jesteś niemożliwa.

–– Hope…

–– Tak, wiem. Przepraszam. –– Puściłam jej oko, a rodzicielka pokręciła głową zdegustowana. Czasem nie potrafiłam powstrzymać się przed komentarzem. Zmieniłam temat i opowiedziałam reszcie o dzisiejszej pełni, chwaląc przy okazji Remusa, który również wypowiedział się pochlebnie na ten temat.

Po śniadaniu poszłam się spakować i nie miałam pojęcia, za co się wziąć. Wiedziałam, że mama mi nie pomoże, a sama nie mogłam jeszcze używać magii, co było najbardziej dołujące w tej sytuacji. Nagle usłyszałam dźwięk pukania do pokoju i wstałam szybko z łóżka, udając, że pośpiesznie się pakuję. Do pomieszczenia wszedł Syriusz, patrząc na mnie rozbawiony. Machnął różdżką, a moje rzeczy w ekspresowym tempie zaczęły lądować w kufrze. Uśmiechnęłam się uradowana i podeszłam do mężczyzny, z którym ostatnio naprawdę spędzałam dużo czasu. W wielu aspektach dostrzegałam, jak bardzo podobni jesteśmy i mimo że w pewnych sprawach nadal czułam się trochę niekomfortowo, to starłam się, by nasza relacja powoli się zacieśniała.

–– Dziękuję! –– zawołałam uradowana.

–– Tylko nie mów mamie –– ostrzegł i uśmiechnął się pod nosem. –– Ostatnio wyjątkowo moje działania nie są jej w smak.

–– A ma powód? –– zapytałam.

–– Niestety tak.

–– W takim razie udobruchaj ją jakoś –– zaproponowałam. Czarnowłosy parsknął i wyciągnął ręce w moją stronę. Nie myśląc długo, przytuliłam się do niego, żałując, że nie mogę spędzić z nim więcej czasu. –– Żałuję, że muszę wyjechać –– powiedziałam szczerze.

–– Ja też –– odpowiedział. –– Hope, poznanie ciebie było jedną z lepszych rzeczy w moim życiu –– wyznał. –– Chcę, żebyś wiedziała, że zawsze możesz na mnie polegać. Jestem tu dla ciebie. –– Przycisnął mnie mocniej do siebie, a ja poczułam w kącikach oczu łzy. Wzruszyłam się, choć nie należałam do osób nazbyt emocjonalnych.

–– Hope, już pora… –– Do sypialni weszła mama, a ja oderwałam się powoli od czarnowłosego, skrawkiem bluzki wycierając pojedyncze łzy. Mama utkwiła przez chwilę wzrok w Syriuszu, a ja dostrzegłam, jak wiele ma do niego niewypowiedzianych słów. Chciałabym, żeby się dogadali i wyjaśnili swoje sprawy, bo bądź co bądź, na pierwszy rzut oka widać, że coś ich łączy, mimo że sami nie są do końca pewni swojego uczucia.

–– Będę za wami tęsknić –– oznajmiałam obojgu. –– Gdy zobaczymy się po raz kolejny, macie już ze sobą rozmawiać, zgoda? –– Syriusz spojrzał w stronę mamy, a ona pokiwała lekko głową.

–– Nie martw się. Jesteśmy dorośli –– odpowiedziała, a ja wywróciłam oczami.

–– Co wcale nie oznacza, że mądrzejsi –– odparowałam, ale gdy dostrzegłam wzrok rodzicielki, podbiegłam do niej i pocałowałam ją w policzek. –– Zbierajmy się, zanim całkowicie wyprowadzę cię z równowagi.

*

Dorcas wyszła wraz z resztą odprowadzić dzieciaki na King’s Cross, a ja zbierałem siły, by porozmawiać z Hestią, a następnie z Dorcas. Musiałem to zrobić, ale wewnętrznie byłem spięty. Dużo myślałem o tym, co jest dla mnie ważne i co tak naprawdę czuje. Rozmyślałem o Hestii oraz tym, jak wiele dla mnie zrobiła. Było nam ze sobą dobrze, naprawdę dobrze. Pojawienie się Meadowes zburzyło to co było między nami, tworząc barierę, która runęła. Runęła i to w sposób najgorszy z możliwych. Nie chciałem, by tak sprawy się potoczyły, ale stało się i teraz musiałem zebrać swoje żniwo. Przed wyjściem poprosiłem brązowowłosą, by wróciła jeszcze dzisiaj, do mnie, ale nie otrzymałem odpowiedzi. Nie byłem pewny, czy wróci.

W domu wyjątkowo byłem sam i nawet Weasley’ów  w nim nie było. Artur czuł się już lepiej i wrócił do pracy, a Molly poszła z resztą na dworzec. Modliłem się tylko o to, by Harry i Hope nie wpadli w jakieś kłopoty. Oboje mieli do tego talent.

Wszedłem do kuchni i nastawiłem wodę na herbatę, której nigdy nie pije. Stwierdziłem, że tym razem nie sięgnę po alkohol, bo trudniej będzie mi rozmawiać się z Hestią. Chociaż sam już nie wiem, może byłoby to lepsze rozwiązanie?

Nie zdążyłem usiąść na krześle, a w drzwiach pojawiła się blondwłosa. Spojrzałem na nią przepraszającym wzrokiem, ale minę miała twardą, nie pokazywała emocji. Zawsze taka była.

–– Przykro mi –– zacząłem. –– Wiem, że przeprosiny na niewiele się zdadzą, ale przepraszam. Szczerze –– powiedziałem, a kobieta dalej stała z zaciętą miną.

–– Masz rację, na niewiele się zdadzą –– odpowiedziała, a ja poczułem ukłucie w sercu. –– Zachowałeś się jak prawdziwy cham numer jeden –– dodała, mrużąc oczy. –– Myślałam, że coś więcej dla ciebie znaczę.

–– Bo znaczysz –– zaprzeczyłem.

–– Jak widać za mało –– przerwała. –– Gdy się poznaliśmy, byłeś wrakiem człowieka, Syriuszu –– mówiła. –– Czułam wewnętrzną potrzebę, by ci pomóc, byś znów mógł być szczęśliwy. Przez chwilę nawet myślałam, że to mi się udało. Nie chciałam z tobą być, a mimo to los zaprowadził nas na wspólną ścieżkę. Mijał czas, a zaczęło zależeć mi na tobie coraz bardziej. Starałam się, walczyłam o ciebie. –– Zamknęła na moment oczy. –– Potraktowałeś mnie okropnie. Nigdy się tak nie czułam.

–– Jestem osobą, która rani najbardziej swoich bliskich –– przyznałem szczerzę. –– Mimo, że tego nie chcę. Ponownie pojawienie się Dorcas przewróciło moje życie do góry nogami. Powinienem ci o tym powiedzieć.

–– Powinieneś, ale nie zrobiłeś tego.

–– Bałem się.

–– Czego?

–– Bałem się, że mi nie wybaczysz. –– Spojrzałem w oczy kobiety, które po raz pierwszy w czasie rozmowy zaszkliły się łzami. –– Zależy mi na tobie i to się nie zmieniło, ale…

–– Ale mnie nie kochasz –– dopowiedziała, nie hamując już łez. Wstałem i podszedłem do kobiety. Mimo jej protestów, przytuliłem ją mocno do siebie, pozwalając, by wyrzuciła wszystkie swoje emocje względem mojej osoby. Płakała kilka minut, żegnając się ze mną. Otarła łzy i stanęła przede mną, będąc twardą i stanowczą. Zawsze mi tym imponowała.

–– Nie chcę, byś przeze mnie odchodziła z Zakonu Feniksa.

–– Nie pochlebiaj tak sobie –– odparła, a ja uśmiechnąłem się pod nosem. –– Nie będzie to łatwe, ale poradzę sobie. No i nie myśl sobie, że zaakceptuję Elenę, Dorcas, czy już jak jej tam –– zaznaczyła. –– Chciałabym, żeby ktoś mnie kiedyś tak pokochał, jak ty kochasz ją.

–– Jestem pewny, że tak będzie.

–– Zobaczymy. –– Rozmawialiśmy długo, o naprawdę wielu rzeczach, nawet o Dorcas. Jones wypytywała o nasz wcześniejszy związek, mimo że nie było to dla niej łatwe. Gdy kobieta wyszła, westchnąłem głośno, zadowolony z rozmowy jaką przeprowadziliśmy. W tym momencie czułem się naprawdę dojrzały. Zbliżał się wieczór, a Molly wraz z Emmeliną wróciły do domu. Molly, co do niej podobne, krzątała się po kuchni przygotowując kolację, a Emma weszła do salonu, w którym urzędowałem, zastanawiając się nad tym, jak poprowadzić rozmowę z Meadowes i dalej widzę swoje życie. Poszukiwany numer jeden, Syriusz Black.

–– Nabroiłeś. –– Vance usiadła obok mnie, a w dłoni trzymała kufle z piwem. Uśmiechnąłem się do niej, kiwając głową, po czym wziąłem szklankę i upiłem sporego łyka.

–– Nie da się ukryć –– odpowiedziałem. –– Rozmawiałaś z nią?

–– Trochę –– przyznała. –– Jest zmieszana. Czuje się winna i nie chciała ranić Hestii. Jeśli zapytasz mnie co o tym sądzę, to lepiej teraz niż później. –– Spojrzałem z politowaniem na brązowowłosą, ponieważ od zawsze nie lubiła Jones. –– Głupio wyszło, ale chyba najwyższa pora, co?

–– Nikt nie potrafi podnieść na duchu tak, jak ty to robisz –– zauważyłem, a kobieta dała mi kuksańca w bok. –– Dorcas ma dziś przyjść?

–– Taką mam nadzieję.

–– Przyjdzie –– zapewniła mnie. –– Myślę, że…  –– Nagle do salonu wpadł zdyszany Kingsley, a za nim Tonks. Wstałem raptownie, widząc jego minę i dostrzegłem, że Tonks również jest zdenerwowana. Przestraszona.

–– Porwali Elenę –– powiedział Shacklebolt. –– Wyszła z Ministerstwa po południu i ślad po niej zaginął.

–– Byliśmy w jej mieszkaniu –– dodała Tonks. –– Księga zniknęła, a mieszkanie jest prawie doszczętnie zniszczone.

–– Kto…? –– wyszeptała Emma, a ja zacisnąłem dłoń w pięść.

–– Bellatrix. To musi być ona. –– Wpatrywałem się w Tonks, a jej zacięta mina mówiła wszystko. Musieliśmy działać szybko.

–– Dumbledore już wie? –– zapytałem, siląc się na spokojny ton.

–– Nigdzie nie idziesz –– przerwał Kingsley, a ja mocniej zacisnąłem pięść. –– Będziemy jej szukać. Musisz być w pogotowiu, Syriuszu.

–– Ma rację –– przyznała Nimfadora. –– Tutaj chodzi również o twoje bezpieczeństwo. Remus powinien niedługo się zjawić. Będziemy informować was na bieżąco. –– Spojrzałem na Emmeliną, a ona odpłaciła mi się przepraszającym wzrokiem. Warknąłem pod nosem, mierzwiąc włosy. Musiałem coś zrobić, cokolwiek.

*

Głowa bolała mnie niemiłosiernie i czułam jak zimno oplata moje ciało. Powoli otwierałam oczy, ale to co widziałam przed sobą, to mrok. Podniosłam głowę ku górze, dostrzegając małe okno, chronione przez kraty. Próbowałam lekko się podnieść, ale czułam ból w każdej kończynie mojego ciała. Zaczęłam się zastanawiać, jak tutaj trafiłam, ale nie mogłam skojarzyć na początku faktów. Lekko usiadłam do pozycji siedzącej, opierając się o zimny mur. Ręką przejechałam po gołej skórze ramion, próbując się rozgrzać. Bezskutecznie. Nie miałam przy sobie niczego, a cela, w której się znajdowałam, była pusta. Próbowałam wysilić wzrok i dostrzec cokolwiek w mroku, ale na marne. Oddychałam ciężko i starłam z czoła ślady zakrzepniętej krwi. Objęłam się mocniej ramionami, mając wrażenie, że zamarznę. 

Nie mam pojęcia ile czasu znajdowałam się w tej pozycji, ale musiało minąć parę godzin, ponieważ gdy usłyszałam dźwięki stukotu na schodach, zmieniłam pozycję, odczuwając ponownie promieniowania bólu. Do krat podeszła czarnowłosa kobieta, a ja wytężyłam wzrok, zdając sobie sprawę, że już się spotkałyśmy.

–– Gdybym wiedziała wcześniej, że żyjesz, szybko bym to zmieniła. –– Wpatrywała się we mnie, a ja poczułam wewnętrzną złość względem kobiety. –– Podobno straciłaś pamięć. –– Nadmieniła, trzymając w dłoniach cienki miecz.

–– Pieprz się –– odpowiedziałam, wbijając paznokcie w skórę dłoni.

–– Jesteś w moim domu, Meadowes i radzę ci zwracać się do mnie z należytym szacunkiem –– warknęła i schyliła się, tak, by być bliżej mnie. Skierowała ostrze w moją stronę. –– Gdy tylko otworzysz Księgę Zaklęć, zabiję cię i upewnię się, że mój nędzny kuzyn zobaczy twoje ciało. Martwe –– syknęła, po czym wstała, odwróciła się na pięcie i wyszła, zostawiając mnie samą. Warknęłam pod nosem, a w kącikach oczy poczułam łzy. Wiedziałam, że muszę się stąd wydostać, ale nie miałam żadnego pomysłu, jak mogę to zrobić. Byłam na siebie wściekła, że pozwoliłam na to, by mnie pojmano. Nadal nie mogłam dojść do spójnych wniosków, jak to wszystko się stało.

Wychodziłam z Ministerstwa Magii, gotowa na rozmowę z Syriuszem. Chciałam mu powiedzieć, że powinniśmy na razie przystopować i zobaczyć, jak dalsze wydarzenia na nas wpłyną. Nie byłam gotowa na to, by się z nim związać, tym bardziej, że z Hestią wyszło jak wyszło. Miałam absolutną pewność, że mi na nim zależy, ale nadal brakowało mi puzzli do tej układanki i wiedziałam, że póki ich nie złożę, nie będę do końca szczęśliwa. Miałam nadzieję, że Black to zrozumie.

Nagle usłyszałam trzask. Wstałam, mimo bólu i złapałam za kraty, przypatrując się przybyszowi. Widziałam tego skrzata parę razy i za każdym razem, miałam wrażenie, że coś chce mi powiedzieć, jednak nie może. Zdziwiłam się jego widokiem.

–– Dorcas Meadowes –– zaskrzeczał i podszedł bliżej krat. –– Stworek musi wypełnić ostatnią wolę pana Regulusa.

Od Autorki: Hej! Kochani, wiem, że na końcówkę rozdziału od dawna czekacie i mogę obiecać, że już w następnych wszystko będzie się wyjaśniać… Wróci nasza Dorcas :) Pozdrawiam ;*