Rozdział 34 „Płomień pod moją skórą”

Będąc już w domu, po spotkaniu u Leny i Angusa, spędziłam z Syriuszem całą noc na rozmowie. Byliśmy ze sobą tak szczerzy, jak jeszcze nigdy przedtem. Czułam, że to między nami bardzo przełomowy moment i jeżeli jest czas, by wybierać, w którą stronę to ma iść, to właśnie teraz. Trwa wojna, a my jesteśmy w niebezpieczeństwie. Musimy trzymać się razem. Dodatkowo od razu opisałam w liście całą sytuację Crouchowi i miałam nadzieję, że mnie zrozumie oraz pomoże się dowiedzieć, o kogo chodzi.

Następnego dnia, Syriusz ponownie wyszedł z rana, jednak nasze czułe pożegnanie i wspólne śniadanie, w pełni mi to zrekompensowało. Pocałowałam go jeszcze raz na odchodne i wypuściłam z objęć, po czym wróciłam do kuchni, napić się kawy. Miałam motylki w brzuchu, których dawno nie czułam. W tym samym momencie Allie weszła do pomieszczenia, uśmiechając się do mnie ciepło.

–– Hej. –– Spojrzałam na nią przepraszającym wzrokiem. –– Wróciliście już?

–– Tak, można powiedzieć, że nad ranem. Alaric dopiero zasnął, a ja miałam ochotę na kawę.. –– wytłumaczyła kobieta, podchodząc do ekspresu.

–– Allie, chciałabym z wami porozmawiać –– powiedziałam szczerze, mocniej zaciskając kubek w ręku.

–– Dobrze wyglądasz –– wtrąciła, a ja zamilkłam. –– Ostatnio… –– Przerwałam rudowłosej i opowiedziałam jej historię o moim wczorajszym odkryciu. Allie podeszła do mnie i przytuliła z całej siły. –– Nikt z nas nie zauważył…

–– Hej, przestań! Każdy to powtarza. To zaklęcie na tym właśnie polega! –– powiedziałam twardo. –– Chcę po prostu się wami nacieszyć. Pozwólcie mi na to.

–– Och, Dor. –– Ucałowała mnie w czoło, niczym mama. –– Czuję, że to będą piękne Święta.

–– Tak. Wszystko co robię w związku z tym dniem, jest dla taty. Mojego największego bohatera. –– Wzruszyłam się lekko.

–– Też chciałabym ci o czymś powiedzieć. Mieliśmy to zrobić razem, ale… Ja i Alaric pobraliśmy się! –– krzyknęła radośnie, zasłaniając dłonią usta. Wpatrywałam się w nią zszokowana, po czym rzuciłam się, by ją mocno przytulić. Uśmiechałam się od ucha do ucha, słysząc nowiny, które przekazała mi kobieta.

–– Allie, tak się cieszę. Allie Meadowes. Ładnie brzmi –– wypowiedziałam, mocniej się wzruszając. –– Żałuję, że tego nie widziałam.

–– Wiem, kochana…Uwierz mi jednak, że myślami byłaś z nami –– rzekła przepraszająco i posłała mi uśmiech. Pokręciłam głową, po czym wytarłam łzy rękawem bluzki.

–– Nie powiedziałam ci o czymś jeszcze. –– Wytarłam ostatnie łzy i spojrzałam na rudowłosą. Zmarszczyła brwi i czekała. –– W cieniu ostatnich zdarzeń… Będziemy pod Zaklęciem Fideliusa.

–– Chodzi o bezpieczeństwo. Róbmy co konieczne –– odpowiedziała, a ja pokiwałam głową. Cieszyłam się, że mam w niej oparcie.

Siedziałyśmy kupę czasu rozmawiając o wielu rzeczach. Ostatnio tak mało spędzałyśmy razem czasu. Wypytywałam o Willa i Emmelinę, o Alarica… Wuj Robert nawet ostatnio pytał o mnie. Jakiś czas później Allie przeprosiła mnie i poszła spać, mówiąc, że jest wykończona. Rozumiałam ją bez słów i również udałam się do swojego pokoju, by trochę go odświeżyć. Miałam ochotę na porządki. Wzięłam różdżkę i użyłam magii, jako pomocy. Sprawiało mi to dużą frajdę, dlatego usiadłam dopiero, gdy otworzyłam szafkę na bieliznę, a w niej znalazłam dwa listy. Zmarszczyłam czoło i dostrzegłam, że jeden jest otworzony, a drugi nie – jeden musiałam przeczytać. Wzięłam pierwszy, otwarty, do rąk i zaczęłam czytać. Serce mocniej mnie ścisnęło, gdy dostrzegłam znajomy charakter pisma.

Droga Dorcas,

Coraz bardziej zaczynam zdawać sobie sprawę, że wynajęłaś mojego starszego brata jako psa tropiciela. Szkoda, że jest w tym beznadziejny. Złotko, nie znajdziecie mnie. Znajdziecie mnie wtedy, gdy będę chciał być znaleziony, pamiętaj o tym. Nadal uważam, że kontakt ze mną jest wielce niebezpieczny, jednak nie mogę powstrzymać się przed brakiem kontaktu z Tobą. Pomaga mi to myśleć. I przetrwać.

Dochodzą mnie słuchy, że świetnie radzisz sobie w Ministerstwie. Pamiętaj jednak, że w tej instytucji nie ma tylko tych dobrych. Szczególnie, że Twoje stanowisko nie należy do bezpiecznych. Nie jestem z tego ucieszony, wiedz to.

Mam nadzieję, że jesteś szczęśliwa.

            R.A.B

Przeczytałam ten krótki list ponownie i szczerze zastanawiałam się, czy Regulus otrzymał ode mnie jakąś odpowiedź. Nie mogłam sobie tego przypomnieć. Poczułam niesamowitą ulgę w sercu na wieść, że jet cały. Martwiłam się u niego nieustannie, odkąd powiedział mi o byciu Śmierciożercą, ale mężczyzna chciał to wykorzystać. Wiedziałam, że mogę mu zaufać.

Ten list otrzymałam równy miesiąc temu. Pokręciłam głową, zastanawiając się ponownie, co się wtedy działo w moim życiu. Na marne. Sięgnęłam po  drugi list i otworzyłam go drżącymi dłońmi. Zaczęłam czytać, już od początku nie wierząc co właściwie się stało.

Dorcas,

Zdaję sobie sprawę, dlaczego nie odpowiadasz na mój list. Tak jest bezpieczniej, ale musiałem się z Tobą skontaktować. Nie mogę dłużej już ukrywać przed Tobą prawdy. Mam dość kłamstw, chciałbym po prostu się stąd wyrwać i…

Potrzebuję Cię, Dor.

Od kiedy tylko Cię poznałem, wiedziałem, że jesteś intrygująca. Od samego początku interesowałaś mnie, choć nigdy tego nie dostrzegłaś. W końcu byłem tylko zwykłym Ślizgonem. Nadszedł dzień, który mogę uwielbiać i nienawidzić jednocześnie. Wyłączyłaś uczucia i dołączyłaś do sekty Greengrassa… Jednak, gdyby nie to, nie poznałbym Cię. Już wtedy byłaś dla mnie ważna. Często Cię obserwowałem i dbałem o Twoje bezpieczeństwo. Moja chęć chronienia Twojej osoby tli się u mnie od początku. Ciekaw jestem, dlaczego tak jest.

Mam wrażenie, że od naszego ostatniego spotkana minęły wieki. Nigdy bym nie przypuszczał, że można tak mocno za kimś tęsknić. Uwierz mi lub nie, Meadowes, ale słowa, które kieruje do Ciebie w tym liście, pozostaną ze mną i Tobą na zawsze, a przynajmniej mam taką nadzieję. Nie wiemy co przyniesie kolejny dzień.

Mam ostatnie pytanie do Ciebie, nie oczekując odpowiedzi.

Gdybym Ci powiedział, byś uciekła ze mną na Drugi Koniec Świata…? Zrobiłabyś to?

            Twój, R.A.B

Zamarłam. Dosłownie. Przez ostatnie piętnaście minut czytałam te same słowa, a w gardle czułam ogromną gulę. Jakim cudem tenl list leżał tu zamknięty? Sprawdziłam szybko datę, napisany kilka dni temu. Położyłam się na łóżku, oddychając głęboko. Nie dowierzałam, co się właśnie stało.

Regulus Black wyznał mi swoje uczucia i prosił mnie, bym z nim uciekła.

Zaśmiałam się histerycznie, kładąc się na łóżku. Oddychałam ciężko, nie potrafiąc przyswoić informacji, których właśnie się dowiedziałam. Czy czarnowłosy zasugerował mi, że on nadal ma nadzieję, że my…? A może on się ze mną droczy…? Nie miałam pojęcia co się za tym wszystkim kryje. Schowałam oba listy, głęboko do szafki z zeszytami i starymi, szkolnymi rzeczami. Musiałam przemyśleć odpowiedź do mężczyzny, by wszystko mu wyjaśnić i opowiedzieć. Mimo to połowa mnie myślała tylko o tym, co zrobić, by się z nim spotkać. Potrzebowałam spotkania z nim, chciałam mu podziękować, powiedzieć…

Powiedzieć tak wiele rzeczy.

Chwilę potem moje myśli nawiedził Syriusz, a ja poczułam się, że spotykając się z Regulusem, zachowałabym się nie w porządku do niego. I tak już dużo robi we mnie w tej sprawie, bo rzeczywiście to na moją prośbę, czarnowłosy zaczął szukać młodszego Blacka. Mój chłopak, mimo tego, że jest bardzo zazdrosny o Rega, akceptuje w pewien sposób nasz kontakt. Nie chciałabym, by przestał mi ufać, dlatego nie mogę się z nim spotkać.

Czego powinnam posłuchać… serca czy rozumu?

Regulus był w bardzo wielkim niebezpieczeństwie.

Inaczej nie napisałby mi tego wszystkiego.

* 

           

Nadszedł długo wyczekiwany przez rodzinę Meadowes okres – Święta. Will z powrotem wrócił do domu, biorąc ze sobą Emmelinę. Alaric i Allie, nasi nowożeńcy, przystrajali dom oraz starali się, by wszystko wyglądało wręcz fantastycznie. Zdawałem sobie sprawę, że robią to wszystko upamiętniając Colina Meadowes. Nie znałem go dobrze, jednak wspólne spotkanie w moje pierwsze święta tutaj, zapamiętałem na całe życie.

Sam również byłem szczęśliwy. Razem z Dorcas świetnie się dogadywaliśmy. Pierwszy raz od dawna poczułem, że to możliwe, by nasze dawne, rażące uczucie wróciło ze zdwojoną siłą. Tęskniłem za tamtą dziewczyną i chciałbym ponownie ją zobaczyć. Ostatnio udawało mi się to bardzo często. Meadowes była radosna, rozmowna i niesamowicie nakręcona świętami. Upojne noce, które razem spędzaliśmy, doprowadzały mnie do szaleństwa. Wszędzie gdzie byłem bez niej – myślałem o niej.

To niczym ponownie zakochanie się. W dodatku w tej samej dziewczynie. Chore, co?

Ogromna choinka, ubrana w złoto czerwone ozdoby i duże, żółte światłą oddzielała salon od miejsca jadalnego. Wszystko było dopracowane, talerze idealnie ustawione, a przeróżne potrawy pokrywały stół, zachęcając do skosztowania.

W pomieszczeniu była już cała rodzina Meadowes. Wujowie, ciotka oraz ich dzieci. Przyjechali z daleka, by spędzić tutaj święta, mimo że, widzieli w tym niebezpieczeństwo. Podziwiałem ich więzy i zastanawiałem się,  jak udało im się to osiągnąć.

Moja Dorcas wyglądała obłędnie. Ponownie postawiła na czerwień, jej suknia dopasowywała się do jej ciała i wyglądała jak prawdziwa gwiazda. Mogłem być szczerze dumny, że tak piękna i mądra kobieta jest moja. Moja. 

–– Alan, znów przytyłeś –– zaczął wuj Robert, wywołując grymas na twarzy brata.

–– Za to ty nadal jesteś bezczelny –– odpowiedział wuj Alan, wywracając oczami.

–– Musicie… –– zaczęła ciotka Mia, jednak Robert uciszył ją gestem ręki.

–– Siostrzyczko, zbyt rzadko się widujemy. Daj mi podokuczać mojemu braciszkowi –– poprosił, a Mia parsknęła śmiechem. Alan pokręcił głową zażenowany, jednak w kącikach ust błąkał się uśmiech.

Do drzwi zadzwonił dzwonek i do domu weszli Lily i James wraz z  Marleną i Angusem. Przywitali się serdecznie ze wszystkimi, a potem usiedliśmy wspólnie przy stole, wznosząc toast za spotkanie i ciesząc się swoim towarzystwem.

–– Wuju, naprawdę nie musisz...

–– William, pomyśl o tym synu, taka wiedza kiedyś ci się bardzo przyda –– tłumaczył Alan młodemu Meadowes, który wpatrywał się we mnie błagalnie. Zaśmiałem się krótko, chcąc wyrwać chłopaka za opresji, jednak Emma była szybsza i przejęła pałeczkę. Ucieszyłem się i podszedłem do Lily, która obserwowała pokaźną choinkę.

–– Pasuje do ciebie ta choinka. Te kolory kojarzą mi się z tobą –– powiedziałem do rudowłosej, która parsknęła śmiechem. Spojrzała na mnie kątem oka, uśmiechając się.

–– Czerwony i zielony. Mam wrażenie, że dominują w moim życiu. –– Wzruszyła ramionami, nie przestawiając się uśmiechać. –– Syriuszu, cieszę się, że to właśnie ty będziesz ojcem chrzestnym –– dodała szczerze, a mi zrobiło się dziwnie głupio. To prawda, że po szkole, miałem z rudowłosą o dużo lepszy kontakt niż wcześniej, mimo to nie spodziewałem się od niej takich słów. Umówiliśmy się, że ja będę ojcem chrzestnym dziecka Jamesa i Lily, a Remus będzie ojcem chrzestnym dziecka Marleny i Angusa. Sprawiedliwy podział między przyjaciółmi.

–– Dziękuję, Lil. To wiele dla mnie znaczy –– wyznałem szczerze. –– Czy wybrałaś również  matkę chrzestną? –– dopytałem, ale spodziewałem się, że znam odpowiedź na to pytanie.

–– Łapo, nie bądź śmieszny. Doskonale wiesz, że nie miałam wyboru –– rzekła poważnie, po czym oboje wybuchnęliśmy śmiechem. Lily Potter ma niesamowitą osobowość i musiało minąć wiele lat, nim oboje zaczęliśmy to w sobie dostrzegać. Lepiej późno niż wcale.

–– Wesołych Świąt, mój przyjacielu oraz moja ukochana żono. –– Podszedł do nas James, zarzucając ręce na barki. –– Chciałbym, by każde święta, tak właśnie wyglądały.

–– Dorcas już się tym zajmie. Nikt tak jak ona, nie kocha świątecznego szaleństwa –– odparła Lily. Rudowłosa była szczęśliwa, a ten stan emanował od niej, zachęcając do uśmiechu. To dziwne, ale czułem się gotowy na zostanie ojcem. Ojcem chrzestnym, oczywiście. Mimo to nadal nie wyobrażam sobie małżeństwa. Dziecko, tak….

Co jest ze mną nie tak?

–– Hej! Będzie przemowa! –– zawołała nas Emmelina, a my podeszliśmy do stołu, gdzie Dorcas wpatrywała się w nas z pełną miłością.

–– Moi drodzy… –– zaczęła, wzruszona. –– Nawet nie wiecie jak mi miło, że wszyscy tutaj jesteście. Miłość wypełnia moje serce i mam nadzieję, że ta chwila będzie trwała wiecznie –– mówiła. –– Jak wiecie, w świecie czarodziejów źle się dzieje. Myślę, że tym bardziej powinniśmy trzymać się razem i być dla siebie oparciem. Nie wiemy, co przyniesie kolejny dzień, a życie jest zbyt krótkie na te same błędy… –– Brązowowłosa spojrzała na wszystkich po kolei i utkwiła we mnie dłużej spojrzenie. –– Wznieśmy toast. Za nas i za mojego tatę, Colina Meadowes. To dla niego te święta.

–– Prawdziwa Meadowes, polać jej! –– krzyknął wuj Robert, wywołując salwę śmiechu. Wznieśliśmy toast, by ponownie usiąść przy stole, zajadać się potrawami i spędzić wspólnie czas. Byli tutaj wszyscy moi najbliżsi, o których zawsze będę walczył.

–– Chcę tylko dopowiedzieć, że co by się nie działo, jesteśmy razem. To zawsze będzie nasza tarcza –– dodał Will, stając obok Dorcas. Brązowowłosa, wzruszona objęła brata, a Alaric patrzył na swoje młodsze rodzeństwo, również mocno poruszony. Dopiero po dłuższej chwili wszyscy zajęli się innymi rzeczami.

–– Angus, ja rodzę za dwa miesiące! DWA MIESIĄCE –– powtórzyła Marlena głośniej, patrząc na swojego narzeczonego.

–– Wiem, kochanie. Będę przy tobie –– szepnął do niej,a blondynka momentalnie złagodniała. Niesamowite było ich oddziaływanie na siebie.

–– Za góra trzy miesiące, chcę, by było już po ślubie. Zawsze marzyłam o późnym lecie… romantycznym klimacie… świecach… zwiewnych strojach… Ale mamy teraz ważniejsze zajęcia, którym jest nasz syn…

–– Skąd wiesz, że to będzie syn? –– wtrącił Will, zajadając się dyniowym pasztecikiem.

–– Will matki czują takie rzeczy –– odpowiedziała wyniośle blondynka, na co parsknąłem cicho. –– Angus, skarbie. Zaraz po urodzeniu po prostu weźmy ślub. Bez przygotowań –– poprosiła, zaskakując całkowicie mężczyznę, jak i nas.

–– Skarbie, ale ty uwielbiasz mieć wszystko zaplanowane –– odparł mój przyjaciel.

–– A kocham ciebie i naszego jeszcze nienarodzonego dzidziusia. –– Angus złapał mocno Lenę i pocałował ją namiętnie w usta. Patrzyłem na to lekko zażenowany, ale wiedziałem, że sam z Dorcas zachowuję się czasem podobnie. Nawet nie czasem… W dodatku muszę przyznać, byłem lekko urzeczony słowami blondi, jednak nigdy bym jej tego nie przyznał.

Będąc razem z moimi bliskimi, odpoczywałem i cieszyłem się chwilą. Ostatnio w moim życiu jest wiele adrenaliny, większość czasu poświęcam misjom dla Zakonu. Chciałbym wygrać tą wojnę, by zapewnić bezpieczeństwo moim bliskim.

–– Jest dość miło, nie uważasz? –– Podszedł do mnie Alaric, a w dłoni trzymał szklankę Ognistej Whisky. Jedną dla siebie, drugą dla mnie. Podał mi trunek, a ja skinąłem głową na znak wdzięczności i upiłem łyk ze swojej szklanki, razem z mężczyzną.

–– Wydaje mi się, że Alan i Mia się do ciebie przekonali –– przyznałem szczerze, patrząc na najstarszego z rodzeństwa Meadowes. –– Całkowicie przypadkiem udało mi się podsłuchać rozmowę na ten temat –– dodałem, a mężczyzna parsknął, po czym złapał się za skronie, śmiejąc.

–– Jesteś niepoważny –– odparł, na co również się zaśmiałem.

–– Zdarza mi się. –– Wzruszyłem ramionami, wywołując kolejną salwę śmiechu.

–– Syriuszu, czy mogłabym z tobą porozmawiać? –– Ciocia Mia podeszła do nas i uśmiechnęła się promiennie. Była najmłodsza pośród braci i emanowało od niej wiele ciepła. W końcu to lekarz.

–– Oczywiście –– powiedziałem i przeprosiłem Alarica, po czym udałem się za Mią w stronę okna, gdzie widok rozciągał się na piękny ogród. Śnieg wyglądał zjawiskowo, co nadawało świątecznego klimatu.

Stanęliśmy przy oknie, a ja czekałem na ruch ze strony Mii. Brązowowłosa uśmiechnęła się, zahaczając kosmyk włosów za ucho i znów się uśmiechnęła, trochę nerwowo.

–– Syriuszu, cieszę się, że ponownie się widzimy w święta. Słyszałam, że spędzasz sporo czasu poza domem, pomagając Zakonowi, gratuluję –– wypowiedziała, a ja siknąłem głową, unosząc kącik ust ku górze. –– Wiesz… Na początku twojej znajomości z naszą Dorcas, ani ja ani Alan nie byliśmy do ciebie przekonani, pewnie wiesz, że oboje mamy z tym lekki problem.. Nasz brat, Colin, nie zgadzał się z nami. Zaufał ci i cieszę się, że tak się stało, ponieważ moja siostrzenica jest przy tobie szczęśliwa, widzę to –– kontynuowała. –– Jednak… nie denerwuj się, proszę, za to co teraz powiem, ale chcę, żebyś o czymś z nią porozmawiał. Mianowicie… Dorcas mogłaby się przeprowadzić na jakiś czas do mnie, do Hiszpanii. Ostatnia sytuacja z Imperiusem mocno nami wstrząsnęła. Rozmawiałam z Alanem i Robertem, oni również uważają, że to dobry pomysł. Zaproponuj jej to, o nic więcej cię nie proszę. –– Zamilkła, uśmiechając się ciepło. –– Nas nie posłucha w tej kwestii… Alaric oraz Allie również nie są fanami tego pomysłu, jednak zaufajcie nam, tak będzie lepiej. –– Westchnęła i odeszła, nie odwracając się za siebie.

 Wujowie i ciocia Dorcas chcą, by opuściła Anglię. Bali się o jej życie…

Bali cię o jej życie ze mną…

Przechyliłem bursztynowy trunek i jednym haustem opróżniłem szklankę. Oparłem rękę o szybę, wpatrując się tępo w śnieg. Poczułem się dotknięty jej słowami. Wydaje jej się, że nie potrafię ochronić Dorcas, że jej przy mnie nie ma. Zacisnąłem dłoń w pięść, myśląc nad jej słowami. Wszystko co robiłem, to po to, by była bezpieczna. Ona i nasi bliscy. Jednakże, dłużej o tym myśląc, widziałem wiele zalet w tym pomyśle. Przede wszystkim jej bezpieczeństwo. Zaraz po Nowym Roku, Albus Dumbledore zgodził się rzucić Zaklęcie Fideliusa na nasz dom, a James miał zostać naszym Strażnikiem Tajemnicy. Wtedy wszyscy będziemy czuć się bezpieczniej. Mimo to postanowiłem, że porozmawia z nią o tym. Musi wiedzieć, że ma również inne opcje.

–– Hej, kochanie. –– Nagle poczułem, jak od tyłu przytulają mnie drobne dłonie mojej piękności. Odwróciłem się w jej stronę, łapiąc za ręce i powoli całując jej kłykcie i spoglądając jej prosto w oczy. Wpatrywała się we mnie namiętnie, a ja czułem wibracje między nami. Dziewczyna zbliżyła się do mnie i lekko cmoknęła usta. Nie wytrzymałem i wtuliłem ją w siebie, po czym pocałowałem namiętnie. Brązowowłosa zarzuciła mi ręce na szyję, oddając się pieszczocie. Po chwili oddaliła się ode mnie, uśmiechając. Zaróżowiałe policzki świadczyły o niedawnych emocjach.

–– Lubię takie powitania –– mruknąłem do dziewczyny i ponownie lekko ją ucałowałem. Zaśmiała się cicho i mocniej do mnie wtuliła. –– Chciałabym dać ci prezent –– powiedziała. –– Mam go w pokoju –– dodała.

–– Dziwny zbieg okoliczności, bo mój prezent dla ciebie również tam jest. –– Uniosłem brwi do góry zaciekawiony, a brązowowłosa ponownie się zaśmiała.

–– Idziemy?

Znaleźliśmy się w naszym pokoju, a ja ponownie spojrzałem na nią z uwielbieniem, podziwiając całe jej piękno. Ta kobieta była dla mnie spełnieniem marzeń. Znała mnie tak, jak nikt. Rozumiała mnie, tak jak nikt. Kochała mnie, tak jak nikt.

Trzymała w dłoniach mały podarek, a ja nie byłem gorszy i również wyjąłem swoją torebkę.  Podszedłem do dziewczyny, patrząc jej głęboko w oczy.

–– Wszystkiego najlepszego, moja miłości –– wyszeptałem i ucałowałem kobietę w usta.

–– Wszystkiego najlepszego, moja miłości –– powtórzyła, wręczając mi prezent i również dała mi krótkiego buziaka.

Otworzyłem prezent i zobaczyłem, że otrzymałem od mojej ukochanej dwustronne lustro. Nie byle jakie, bo moje i Jamesa, które udało nam się ukraść Filchowi w pierwszych latach szkoły. Spojrzałem na Dorcas, która uśmiechała się niepewnie.

–– James mi powiedział, że lepiej przyda się nam niż wam –– powiedziała zawstydzona. Podszedłem do niej i ucałowałem ją, ciesząc się chwilą.

Pod kawałkiem lustra znalazłem również bransoletkę, która posiadała widoczne wyżłobienie D&S na zawsze.

Wzruszyłem się, choć próbowałem tego nie pokazać. Podarunek od brązowookiej był tak osobisty, że doskonale zdałem sobie sprawę, że ona zna mnie na pamięć. Patrzyłem na nią, gdy zerkała co chwilę na swój prezent, by móc go szybko otworzyć. Zaśmiałem się widząc jej niedoczekanie.

–– Dziękuję. Jesteś dla mnie najważniejsza –– wyszeptałem i dostrzegłem ogromny uśmiech na jej twarzy. Zaraz potem sama wzięła się za otwieranie prezentu.

Małe pudełeczko upadło na jej dłonie, a dziewczyna otworzyła szerzej oczy ze zdziwienia. Widziałem jej szok i niedowierzanie, dlatego postanowiłem zainterweniować.

–– Skarbie, tak to pierścionek, ale jak widzisz nie klęczę, ani nie zadaje ci pytania tak czy nie. To nie są oświadczyny –– wytłumaczyłem jasno. Brązowowłosa zmarszczyła brwi. Nie do końca rozumiała, co się właśnie dzieje. –– Kocham cię i mam nadzieję, że nadejdzie kiedyś taki dzień, gdy staniemy na ślubnym kobiercu, jednak ta chwila nie będzie teraz –– powiedziałem delikatnie. –– Kupiłem ci pierścionek z wielu powodów. Masz piękne, subtelne i drobne dłonie. Ty jesteś marzeniem każdego, kto choć trochę miał okazję cię poznać. Jesteś niczym diament, jesteś moim światem Dorcas. W ten sposób chcę to wyrazić –– dokończyłem i dostrzegłem, że z oczu dziewczyny lecą zły. Poczułem się winny, gdy nagle po chwili, Dorcas rzuciła się na mnie z całej siły, a potem zachłannie wpiła w moje usta.

–– Kocham cię. To najpiękniejsze słowa, jakie usłyszałam w życiu –– wyszeptała wprost w moje rozpalone wargi.

–– Otwórz go –– poprosiłem, a dziewczyna zrobiła tak jak powiedziałem. Złoty pierścionek, z diamentem na środku, lśnił na palcu mojej ukochanej i wyglądał pięknie. Założyła go specjalnie na palec serdeczny, by uniknąć komentarzy.

–– Jest piękny, Syriuszu. Naprawdę nie wiem, jakbym bez ciebie przetrwała resztę mojego życia –– przyznała szczerze, zagryzając lekko wargę.

–– Zawsze będę przy tobie –– powiedziałem poważnie i wskazałem na pierścionek. –– I to jest najlepszy dowód na to.

Od Autorki: I jak rozdział kochani? Jak zareagowaliście na listy Regulusa? Myślicie, że Docas zrobi coś w tej sprawie? Co myślicie o propozycji Mii? Prezent Syriusza – zaskoczeni?

Pozdrawiam ;*