Rozdział 56 „Na zawsze razem”

[muzyczka]

Nadszedł maj, a wraz z nim słońce, ciepło i ten szczególny dzień, który miałam zapamiętać do końca swojego życia. Kroczyliśmy przed siebie, zdawając sobie sprawę, że jesteśmy w centrum uwagi. Nie miałam na sobie białej sukni ślubnej, ponieważ takiej nie chciałam. Nie chciałam, by ta uroczystość była przewidywalna i taka jak wszystkie inne. Był to dzień, w którym miałam zostać żoną Syriusza Blacka. Postawiłam na długą, dopasowaną sukienkę na ramiączka w kolorze bladego różu. Szłam wolno, spoglądając na twarze zebranych i zastanawiałam się, czy Lily, Marlena i Mary widzą mnie w tym momencie. Widzą i są dumne, tęsknią i nie mogą się doczekać, by się ze mną spotkać. Przełknęłam ślinę, stresując się lekko. Z tyłu za mną szła Hope, a za Syriuszem Remus. Nasza córka od razu przyjęła rolę świadkowej, całkowicie się tego nie spodziewając. Jednak tym gestem chciałam jej pokazać, jak wiele dla nas znaczy i jak bardzo ją kochamy.

Stanęliśmy naprzeciw Albusa Dumbledore’a, który zgodził się odprawić naszą ceremonię. Cieszyłam się, że to właśnie on udzieli nam sakramentu.

–– Moi drodzy! Zebraliśmy się tu, by wspólnie uczcić piękną ceremonię zwaną ślubem, gdzie Dorcas Meadowes i Syriusz Black zostaną połączeni węzłem małżeńskim –– zaczął Dumbledore. Poczułam mocniejszy ucisk dłoni i kątem oka spojrzałam na Blacka, na którego twarzy błądził uśmiech. Kątem oka również spojrzałam na Hope, moją druhnę, która wyglądała tego dnia pięknie, a bukiet kwiatów dodawał jej tylko uroku. Wzięłam głęboki wdech i swój wzrok ponownie skierowałam na Albusa Dumbledore’a. Siwowłosy wskazał na nas dłońmi, potem na obrączki, a ja spojrzałam wprost na czarnowłosego, który wziął moją obrączkę w dłonie i powoli wkładał mi ją na palec.

–– Droga Dorcas… –– zaczął Syriusz, a ja wpatrywałam się w niego z miłością i ufnością, zdając sobie sprawę, że za chwilę będę należała tylko i wyłącznie do niego. –– Chciałbym powiedzieć, że kilkanaście lat temu, nie wyobrażałem sobie tej chwili. –– Usłyszeliśmy śmiech zgromadzonych. Wywróciłam oczami, uśmiechając się pod nosem. –– Byłaś moją przyjaciółką, moją ostoją, moją rodziną… –– mówił i mocniej złapał mnie za dłonie. –– Widziałaś we mnie światło, gdy wszyscy inni w to wątpili. Upadałem, a ty zawsze mnie podnosiłaś. Byłaś światłem na niebie, które prowadziło mnie w ciemną noc. Zawsze uważałem, że ślub jest uwiązaniem, że małżeństwo to tylko błaha przysięga, ale teraz wiem, stojąc tu przed tobą, tak piękną, z której oczu bije miłość, zrozumiałem, jak bardzo się myliłem. Przyrzekam ci, że zrobię wszystko co w mojej mocy, żebyś była szczęśliwa. Kocham cię i nigdy nie przestanę.

–– Kochany Syriuszu… –– zaczęłam, łapiąc drugą obrączkę i wkładając ją na palec czarnowłosego. –– Czekałam na ten moment lata, mimo że wszyscy inni w to wątpili. Ja wierzyłam, wierzyłam, że mimo naszych ciężkich chwil, kłótni i niedojrzałości, jest między nami tak wielka miłość, która nie ma prawa nie przetrwać. Tak wielka miłość, która trzyma i scala nasz świat w jedno. Taka miłość nie mogłaby umrzeć, nigdy. –– Widziałam jak oczy Syriusza przeszywają mnie na wskroś. Wzruszenie biło od niego podwójnie. –– Zaakceptowałeś mnie w całości, mimo całego mojego bagażu emocjonalnego. Zawsze będę cię kochała i nigdy nie pozwolę ci odejść. –– Łza popłynęła mi po policzku. Wpatrywałam się w czarnowłosego, zdając sobie sprawę, że ten mężczyzna już na zawsze będzie mój. Na dobre i na złe.

–– Na mocy danego mi prawa, mianuje was mężem i żoną –– powiedział siwowłosy, a na sali wybuchły oklaski. –– Możesz pocałować panną młodą –– dodał, a Syriusz nie czekając długo złapał mnie w tali, przechylił i pocałował z namiętnością i całą miłością, która w nas płynęła. Scałował łzy, płynące po moich policzkach i gwałtownie wziął mnie na ręce, po czym wyszliśmy z pomieszczenia, na świeże powietrze, gdzie odbywała się uroczysta kolacja. 

Z powodu statusu Syriusza jako zbiega, nie mogliśmy również pozwolić sobie na nic więcej. Kiedyś chciałam, by mój ślub jak i wesele były wystawane, a teraz jestem ogromnie szczęśliwa z tego co mam. Lampki stworzyły dach, zwisając luźno po obu stronach stołu, a duża ilość zielonych krzewów i roślin robiła wrażenie. Było idealnie. Stanęliśmy obok lampionów, a goście zaczęli do nas podchodzić i składać nam życzenia.

–– Tak się cieszę! –– zawołała Tonks i ucałowała nas w policzki. Uśmiechnęłam się od ucha do ucha, dziękując przyjaciółce i zapraszając na uroczystość.

–– Dziękujemy, że jesteś –– odpowiedział uprzejmie Syriusz, przytulając kuzynkę, po czym kobieta pożegnała się szybko i udała w stronę stołu.

–– Dzień, którego nikt by się nie spodziewał…–– Westchnęła Emmelina naprzeciwko nas i pokręciła głową. –– Obiecałam sobie, że nie będę płakać, ale oboje musicie wiedzieć, jak ważni dla mnie jesteście. –– Emma objęła nas, a my nie pozostaliśmy jej dłużni. Cieszyłam się, że mam ją przy sobie. –– Dorcas, Syriuszu… Jestem pewna, że cała rodzina Meadowes byłaby z was dumna. Alan pomarudziłby trochę, ciesząc się skrycie. Mia emanowałaby radością, a Robert chwaliłby się na całą Anglię. Colin podzieliłby się z nami swoją mądrością. Alaric i Allie pilnowaliby wszystkiego i dbali o to, by każdy z nas był zadowolony, a Will… Will byłby całym sercem z wami. Jestem tego pewna. –– Z oczu brązowowłosej zaczęły lecieć łzy, a ja nie mogąc powstrzymać również mojego wzruszenia, wtuliłam się w Vance, łkając cicho. Tak bardzo chciałabym, żeby tutaj byli, razem z nami.

–– Mamo… i tato. –– Hope stanęła przed nami, a ja spojrzałam kątem oka na Syriusza i jego reakcję na słowo „tata”. Hope po raz pierwszy tak się do niego zwróciła. Chciałam płakać ze szczęścia. Obok niej stanął Harry, uśmiechając się od ucha do ucha. –– Bardzo się cieszę z waszego szczęścia i doskonale o tym wiecie. Chciałabym jeszcze wam powiedzieć, że dzięki wam obojgu czuje się pełna. Czuje, że mam rodzinę, na której zawsze mogę polegać. Wy, ja i Harry. Jesteście dla mnie najważniejsi –– powiedziała szczerze, a ja byłam z niej tak bardzo dumna. Dumna, ponieważ brązowowłosa zawsze miała problem z wyrażaniem emocji, co w ogóle nie było podobne do mojej osoby. Była tak inteligenta, zrównoważona, a równocześnie narwana i pewna siebie. Kochałam ją całym sercem.

–– Ostatnio dużo się działo. –– Harry położył dłoń na ramieniu Hope, dodając jej otuchy. –– Nigdy nie miałem prawdziwej rodziny, a dzięki wam to się zmieniło. Dziękuję, za wszystko i mam nadzieję, że zawsze będzie tak pięknie, jak dziś. –– Nie czekając dłużej objęłam z całej siły ich dwoje, nie mogąc powstrzymać wzruszenia. Radość wypełniała moje serce.

–– Kochamy was –– powiedział Syriusz, gdy odsunęłam się na bezpieczną odległość, ocierając krople łez. –– Zawsze możecie na nas polegać, we wszystkim. –– Przytulił ich, a ja nie mogłam się nadziwić, jak nasze życie zmieniło się po przeprowadzce do Anglii. Zostałam mężatką, ot co.

–– Moi przyjaciele… –– Remus stanął i rozłożył ramiona, obejmując nas z całej siły. –– Od lat młodości wierzyłem w to, że jesteście sobie pisani. Jestem szczęściarzem mogąc być tutaj, z wami. Widząc wasze szczęście, dziękuję, że dożyłem tych czasów i jestem pewny, że nasi przyjaciele cieszą się razem z nami. O tutaj. –– Wskazał na serce, a ja ponownie pomyślałam o przyjaciółkach i Huncwotach. Bardzo mi ich brakowało. –– Bądźmy zawsze razem, niczego więcej wam nie życzę.

Spoglądałam na ludzi, którzy tak wiele dla mnie znaczyli. Myślałam również o tych, którzy powinni tutaj być, jednak los nie dał nam tej szansy. Końcem końców byłam w miejscu, w którym chciałam być od momentu poznania Syriusza Blacka. Ten moment pozostanie w mojej pamięci na wieki.

*

[muzyczka]

Poruszaliśmy się wolno w rytm muzyki. Przycisnąłem bliżej siebie Dorcas, całując ją lekko w czoło. Wolna muzyka koiła moje myśli, a lampki, świecące naokoło dbały o nastrój. Usłyszałem szelest i wytężyłem wzrok, próbując dostrzec osobę, która nadchodziła. Spiąłem się lekko, jednak po chwili w świetle pojawiła się Hestia Jones.

Myślałem, że nie przyjdzie, choć chciałem, żeby tu była. Sam osobiście wręczyłem jej zaproszenie, udając się do jej domu, mimo sprzeciwu Dorcas i Emmeliny. Wiedziałem, że to niebezpieczne, jednak czułem, że powinienem to zrobić. Hestia zbyt wiele dla mnie zrobiła, bym teraz mógł traktować ją jak innych. Blondynka zawsze będzie dla mnie kimś ważnym i prawdę mówiąc, dopiero dzięki niej zrozumiałem relację Dorcas i Regulusa. Zrozumiałem uczucie, które brązowowłosa żywiła do mojego brata, bo takie było między mną a Hestią. Uśmiechnąłem się widząc blondwłosą. Dorcas odsunęła się ode mnie, patrząc na kobietę. Po chwili ponownie spojrzała na mnie, kiwnęła głową, po czym odeszła, zostawiając nas samych.

–– Zrobiłaś mi nie małą niespodziankę –– zagadnąłem i poprosiłem ją do tańca. Blondwłosa złapała moją dłoń i zaczęliśmy się kołysać w rytm muzyki. –– Dziękuję, że przyszłaś. To dla mnie bardzo ważne.

–– Zastanawiałam się, czy powinnam tutaj być –– odpowiedziała szczerze. –– Jednak zdałam sobie sprawę, że powinnam cię wspierać, mimo wszystko. Mimo, że to dla mnie trudne i mimo uczuć jakimi ciebie darzę. Zasługujesz na szczęście Syriuszu, a ja widzę, że Dorcas ci je daje. To dla mnie najważniejsze. –– Spojrzałem na tą silną i piękną kobietę, żałując, że nie mogę dać jej nic więcej. –– Poza tym jestem osobą towarzyszącą Kingsley’a. Dobrze się dogadujemy –– dodała, a ja uśmiechnąłem się pod nosem, słysząc słowa blondynki.

–– Nawet nie wiesz, jak miło mi to słyszeć, Hestio –– powiedziałem. –– Życzę ci szczęścia i miłości, bo nikt tak jak ty na to nie zasługuje. –– Pocałowałem ją w rękę, gdy taniec się skończył, a kobieta posłała mi uśmiech i ukłoniła się lekko. Chwilę później powędrowała do Kingsley’a, a ja dostrzegłem, że naprawdę jest między nimi ta nić porozumienia, widoczna gołym okiem.

–– Kingsley, dbaj o nią! –– zawołałem i puściłem mu oko. Jones zaczerwieniła się lekko, wywracając oczami.

–– Wszystkim się zajmę. –– Obiecał i również puścił mi oko.

Odwróciłem się śmiejąc się cicho i dostrzegłem Hope, stojącą nieopodal. Wyciągnąłem ku niej rękę, a dziewczyna podeszła z lekkim uśmiechem na ustach. Obróciłem ją i prowadziłem w tańcu, napawając się chwilą, którą mogę spędzić wspólnie z nią.

–– Pięknie wyglądasz, kochanie. –– Pochwaliłem ją, będąc najszczęśliwszym ojcem na świecie, mając tak piękną i wspaniałą córkę.

–– Wiem, tato –– odpowiedziała dumnie, wypinając lekko pierś. Zaśmiałem się cicho, przypominając sobie, jak bardzo w młodości byłem podobny do niej. –– Ty też świetnie wyglądasz.

–– Wiem. –– Uniosła brwi do góry i pokręciła głową. –– Ale to ty jesteś moim spełnieniem marzeń.

–– Myślałam, że to mama –– zauważyła, a ja pokiwałem wolno głową.

–– Kocham mamę najbardziej na świecie, ale ty jesteś moją córką Hope. Miłość rodzica do swojego dziecka to coś, co wykracza poza skalę, coś o czym nawet nie mogłem sobie wyobrazić, póki nie poznałem ciebie –– powiedziałem szczerze. –– Poznanie ciebie i odzyskanie mamy to moje największe szczęście w życiu.

–– Kocham cię, tato. –– Nim zdążyłem zareagować na łzy Hope, dziewczyna wtulała się we mnie, a ja poczułem, że moje poliki też są mokre od łez.

–– Ja też cię kocham, córeczko –– odpowiedziałem jej na ucho. Po chwili dziewczyna oderwała się ode mnie, ocierając łzy. –– Niedługo kończysz czwarty rok w Hogwarcie. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, chcielibyśmy się przeprowadzić do rodzinnego miasta mamy.

–– Bristol, prawda? Mama opowiadała, że jest to dla was bardzo ważne miejsce.

–– Masz rację.

–– A Harry? Nie chciałabym, by znowu wracał do Dursley’ów….

–– Zrobię wszystko co w mojej mocy, by zamieszkał z nami, Hope. Jesteście w końcu rodzeństwem.

–– Właśnie to chciałam usłyszeć.

Rozglądałem się za Dorcas, ale nie mogłem jej nigdzie znaleźć. Postanowiłem udać się do stołu, gdzie siedzieli Molly i Artur Weasley. Przysiadłem się do nich, a Artur wzniósł szklankę z szampanem ku górze.

–– Wasze zdrowie, Syriuszu –– zawołał i przechylił zawartość kieliszka. Zrobiłem to samo, czując jak bąbelki szumią mi w głowie.

–– Syriuszu, jestem pod ogromnym wrażeniem. –– Molly złapała za kieliszek unosząc go wysoko, zadziwiając tym mnie jak i swojego męża. –– Szczerze mówiąc, gdy cię poznałam, uważałem, że jesteś nieodpowiedzialny i traktujesz niektóre sprawy zbyt błaho, jednak widząc się teraz… Cieszę się, że to się zmieniło, że ty się zmieniłeś. –– Wypiła całą zawartość kieliszka, a rudowłosy gwizdnął pod nosem.

–– Molly, naprawdę rzadko cię widzę pijącą…

–– Mamy okazję, czyż nie? –– Rudowłosa postawiła pusty kieliszek przed mężem i czekała, aż ponownie go napełni. Artur pokręcił głową, mamrocząc coś pod nosem, ale Molly starała się tego nie dostrzegać. Albo doskonale to widziała, jednak dziś chciała odpuścić. Chciała się po prostu dobrze bawić.

–– Dziękuję wam za wszystko. Gdyby nie wasza pomoc, nie byłoby mnie w tym miejscu. Pewnie błąkałbym się gdzieś po świecie.

–– Przyjemność po naszej stronie –– wtrąciła Molly, nim Artur zdążył się odezwać. –– Dbaj o dzieciaki, Syriuszu. Oni są najważniejsi. –– Pokiwałem głową na znak zrozumienia i w tym samym momencie zauważyłem moją żonę, kroczącą w moją stronę. Uśmiechnąłem się od ucha do ucha, widząc ją i wstałem wolno, podchodząc do kobiety.

–– Pani Black, znikła mi pani. –– Przysunąłem się bliżej kobiety i objąłem ją w talii. Brązowowłosa zarzuciła mi ręce na szyję i złożyła na moich ustach lekki pocałunek.

–– Panie Black, kobiety czasem potrzebują chwili prywatności. –– Ponownie mnie pocałowała, a ja oddałem pocałunek z miłością.

–– Mąż i żona. –– Pokręciłem głową. –– Chciałbym zobaczyć minę Jamesa.

–– I Lily, która by go ustawiła do pionu. –– Zaśmiała się. Pogładziłem ją po policzku i zbliżyłem się do ucha. 
–– Przed nami jeszcze noc poślubna, zdajesz sobie z tego sprawę? –– Brązowowłosa uderzyła mnie lekko w pierś, gdy delikatnie przegryzłem jej płatek ucha. Może i byliśmy małżeństwem, ale to nie znaczy, że mieliśmy być nudnym małżeństwem. Jesteśmy jedyni w swoim rodzaju i zamierzałem to dziś udowodnić mojej miłości.

Od Autorki: Hej, kochani! Stało się! Oficjalnie mamy Dorcas Meadowes-Black oraz Syriusza Blacka jako małżeństwo! Cieszę się, bardzo. A co wy uważacie? Jakby ktoś chciał wiedzieć, jak sobie wyobrażałam kolację w plenerze LINK. Pozdrawiam ;*