Rozdział 35 „Inwigilacja”

Nadszedł styczeń, a ja zaczynałam mieć po dziurki w nosie ciągłego siedzenia w domu. Will przeprowadził się na stałe do Emmeliny, Alarica i Allie często nie było, pomagali Zakonowi. Syriusz również znikał na całe dnie, a ja tkwiłam tu niczym kołek i zastanawiałam się, co ze sobą począć. Też chciałam działać w Zakonie, jednak przez moją :””pozycję w Ministerstwie i ostatnie wydarzenia, było to mocno utrudnione. Postanowiłam w takim razie, że na własną rękę zacznę szukać tajemniczego człowieka, który rzucił na mnie zaklęcie.

Mroźny poranek, ukuł moje rozgrzane policzki ze zdwojoną siłą. Obiecałam, że po moim małym dochodzeniu, wpadnę do Marleny, która lada chwila powinna rodzić w następnym miesiącu. Nie mogłam się doczekać, by zobaczyć na świecie tą małą istotkę. Poprawiłam płaszcz i czapkę, po czym teleportowałam się do ciemnej uliczki, blisko wejścia do Ministerstwa Magii dla mugoli. Uważałam, że będzie to bezpieczniejsze. Udało mi się również ubłagać Lily, by dała mi Eliksir Wielosokowy. Rudowłosa wiedziała o mojej eskapadzie i oczywiście była temu przeciwna. Skoro nawet ona była przeciwko, nie muszę się domyślać, jak zareagują inni, gdy się dowiedzą. Gdy będzie już po fakcie, zmienią zdanie.. a przynajmniej mam taką nadzieję.

Czekałam. Obserwowałam ludzi i szukałam odpowiedniego kandydata na podmianę, któremu miałam zamiar zmodyfikować pamięć. Nie było to łatwe, jednak po jakimś czasie się udało. Moją „ofiarą” została nieznana mi czarownica, po plakietce dowiedziałam się, do którego biura należy. Obezwładniłam ją, po czym wyrwałam kawałek włosa i wrzuciłam do małej buteleczki. Chwilę później wypiłam ciecz, czując jak moje ciało się zmienia.

Kilka minut potem, byłam niską blondynką z okularami na nosie. Poprawiłam się szybko i udałam do budki telefonicznej, pilnując czasu na zegarku. Będąc już na dole, rozglądałam się uważnie, nie dając nikomu powodów do podejrzliwości. Ruszyłam, przedzierając się przez tłumy i wzięłam z wierzchu Proroka Codziennego. Spojrzałam na pierwszą stronę, gdzie widniało zdjęcie obecnej Minister Magii, Eugenii Jenkins oraz zdjęcie Milicenty Bagnol, którą ludzie powołują, by przejęła rządy. Również byłam za doktryną Milicenty, jednak zastanawiałam się, co w tej sytuacji zrobi Eugenia. Kobiety nie przepadają za sobą, ale chodzi tutaj o lepszą przyszłość czarodziejów.

Weszłam do windy wraz z innymi czarodziejami i w mgnieniu oka dostrzegłam Alicję Longbottom, stojącą tuż przede mną. To była idealna okazja.

–– Hej, Alicja –– szepnęłam tak, by tylko brązowowłosa mnie usłyszała. Odwróciła się lekko w moją stronę, uśmiechając i skinęła głową na znak powitania. –– To ja, Dorcas Meadowes –– dodałam równie cicho, a kobieta ponownie utkwiła we mnie wzrok, nie rozumiała co się dzieje. Winda stanęła na piętrze, gdzie znajdowało się biuro Aurorów. Wyszłam razem z brązowowłosą i udałyśmy się w głąb pomieszczenia, gdzie wielu aurorów biegało od biurka do biurka, bo pozałatwiać swoje sprawy.

–– Dor, co się dzieje? Dlaczego wyglądasz jak… nawet nie wiem kim jesteś! –– Pokręciła głową, niedowierzająco. –– Z Zakonu wiem, że ostatnio miałaś kłopoty…

–– Alicjo, byłam pod wpływem Imperiusa –– zwierzyłam się. Dziewczyna otworzyła szerzej oczy. –– Jestem pewna, że to stało się w Ministerstwie. Muszę się dowiedzieć, kto jest za to odpowiedzialny. Mam coraz mniej czasu –– szepnęłam gorączkowo, szukając pomocy Longbottom.

–– Crouch chodzi ostatnio bardziej posępny niż zwykle. Twoje odejście mocno na niego wpłynęło.

–– Musiałam to zrobić –– powiedziałam. –– Alicjo, musisz mnie wprowadzić do Departamentu Tajemnic. Znajduje się tam archiwum, gdzie przechowywane są wszystkie katalogi pracowników Ministerstwa. Proszę…

–– Oczywiście, że ci pomogę –– przerwała mi Alicja. –– Nawet nie musisz o to prosić. Musimy być jednak bardzo ostrożne. Jako Auror, mam dostęp do wielu drzwi w tej instytucji, ale to  prawda, że ostatnio źle się tutaj dzieje. –– Uśmiechnęłam się do brązowowłosej w podziękowaniu, a potem obmyśliłyśmy plan dostatnia się na sam dół, do dobrze strzeżonego pomieszczenia.

Stanęłyśmy w windzie, a brązowowłosa poprosiła o wciśnięcie guzika na sam dół. Czarodziej przypatrywał się jej podejrzliwie, jednak bez cienia sprzeciwu, wcisnął odpowiedni guzik. Gdy winda zjechała na sam dół, spojrzałam szybko na zegarek, widząc, że zostało mi pół godziny. Na korytarzu nie było nikogo, a lampy idealnie oświetlały zimne, marmurowe ściany. Departament Tajemnic zawsze powodował, że wpadałam w zachwyt nad tym miejscem. Jeszcze za czasów dzieciństwa, gdy przychodziłam tutaj z moim tatą…

Miałam sześć lat, gdy znalazłam się tutaj po raz pierwszy. Alaric wypiął się na wszystko, Will przebywał za granicą ,a gosposia, która pilnowała naszego domu i mnie, zachorowała. Tata musiał zjawić się w pracy, a nie miał z kim mnie zostawić, dlatego pojawiłam się tutaj.

W Departamencie Tajemnic nie było możliwości, bym od tak mogła przebywać, jednak wypływy głowy rodziny Meadowes, pozwoliły na to. Cieszyłam się, mogąc tutaj być, bo od samego początku czułam, że to miejsce ma na mnie niesamowity wpływ. Sala Sądowa, miała już za sobą swoje lata, ale klimat jaki był wciąż tu utrzymywany, był godny podziwu.

–– Córeczko, na Sali musisz być bardzo cicho. Będziesz siedziała zaraz za mną, w cieniu –– uspokajał mnie Colin, gładząc czule po głowie. –– Bycie Szefem Departamentu Tajemnic to bardzo ważny obowiązek. Pilnuję, by jak największa liczba złych czarodziejów poniosła konsekwencje za swoje przestępstwa. Rozumiesz to, prawda?

–– Oczywiście, tatusiu.

–– Nigdy się nie bój. –– Pocałował mnie w czoło i weszliśmy na Salę, która cała była pełna.  Dostrzegłam nawet Albusa Dumbledore, uśmiechającego się ciepło. Usiadłam cichutko, jak mi rozkazał tata i wsłuchiwałam się w słowa, kierowane do przybyłych. Podziwiałam go i podziwiałam to, w jaki sposób pomaga czarodziejom.

–– Proszę się wylegitymować –– warknął do mnie nagle strażnik, a ja stanęłam dęba. Zmarszczyłam brwi i od razu poznałam Edgara Bonesa. Bardzo go lubiłam, ale wiedziałam, że był bardzo dokładnym i podejrzliwym czarodziejem. Swoje obowiązki wypełniał znakomicie.

–– Ja… –– zaczęłam, nie bardzo wiedząc co powiedzieć. Na szczęście zaraz obok mnie zjawiła się Alicja.

–– Witaj, Edgarze. Razem z panią Grace wybieramy się do Prawego Skrzydła –– powiedziała, nie ujawniając naszych prawdziwych planów. –– Alicja Longbottom.

–– W porządku. Będę nas was czekał –– odpowiedział i skinął głową na znak zgody, byśmy mogły przejść. Prędko opuściłyśmy korytarz i parę minut później znalazłyśmy się przed drzwiami.

–– Stanę na czatach. Śpiesz się –– poprosiła kobieta, a ja nie czekając, weszłam do archiwum.

Sterty dokumentów walały się na wysokich półkach, a ja jęknęłam załamana, widząc stosy papierów. Zastanawiałam się, gdzie znajdę owe zapiski i zaczęłam przeglądać księgi oraz rejestry. Miałam mało czasu, co bardziej mnie stresowało. Przerzuciłam kolejne rejestry, nerwowo zaciskając usta i drżącymi dłońmi wertowałam kolejne karki. Miałam wrażenie, że idzie mi beznadziejnie. Skupiłam się maksymalnie i próbowałam znaleźć punkt zaczepienia.

W pewnym momencie trafiłam na akta czarodzieja, którego bardzo dobrze kojarzyłam z Ministerstwa. Był to Augustus Rockwood, bardzo wysoko ceniony i trzymający się blisko naszej Minister. Spojrzałam ponownie na zdjęcie czarodzieja i zmrużyłam oczy, wertując kolejne strony. Coś mi nie dawało spokoju i wydawało mi się, że Rockwood może być zamieszany w wiele dziwnych przypadków, które dzieją się ostatnimi czasami w naszym kraju. Nagle zatrzymałam się na jednej stronie, która ewidentnie została na wpół wyrwana. Na tej stronie powinny znajdować się wszelkie uwagi na temat prywatnego życia Augustusa, a także jego specjalności. Jednak nie mogłam niczego z tego odczytać, bo właśnie w tym miejscu, gdy zaczynał się opis, znajdowała się pustka, po uprzednio wyrwanej stronie. Zmarszczyłam ponownie brwi, wzdychając ciężko. Będę musiała udowodnić, że to właśnie on rzucił na mnie Imperiusa, jednak zdawałam sobie sprawę, że bez niezbitych dowodów, nie miałam szans, by ktoś mi uwierzył. Mimo to pokładałam nadzieje w Albusie Dumbledore. Nagle usłyszałam ciche pukanie do drzwi i w mgnieniu oka posprzątałam po sobie bałagan. Drzwi się uchyliły i stanęła w nich Alicja.

–– Dor, musimy się wynosić –– powiedziała, a ja kiwnęłam głową na znak zgody. Eliksir Wielosokowy przestał już działać, przez co ponownie stałam się sobą. –– Masz, zarzuć to na głowę. –– Alicja podała mi szeroki kapelusz, a ja zastanawiałam się, skąd u licha go dorwała i co jeszcze trzymała w swojej małej torebce, którą zawsze przy sobie nosiła.

Szybkim krokiem ominęłyśmy strażnika, który przyglądał nam się podejrzliwie, ale dostrzegając wzrok Alicji, nie odezwał się słowem. Weszłyśmy pośpiesznie do windy i wcisnęłyśmy guzik z odpowiednim piętrem. Odetchnęłam głęboko, ciesząc się, że na nikogo nie wpadliśmy.  

–– Mało brakowało –– szepnęłam do brunetki. Pokiwała lekko głową, wciąż nasłuchując. –– Dziękuję Alicjo, bez ciebie nie dałabym sobie rady.

–– To było głupie, pojawiać się tu samemu –– skomentowała brunetka, a ja spojrzałam na nią przepraszającym wzrokiem. –– Mam nadzieję, że chociaż dowiedziałaś się czegoś.

–– Tak. Jeszcze raz dziękuję.

Pożegnałyśmy się tuż przy wyjściu do świata mugoli i chwilę później znalazłam się toalecie, w metrze. Poprawiłam kapelusz, sądząc, że to dobry kamuflaż i pognałam do miejsca, w którym zostawiłam śpiącą czarownicę. Zaklęcie Zapomnienia wychodziło mi nieźle, dlatego nie miałam problemów z wyczyszczeniem pamięci kobiety. Gdy wszystko wróciło już na swoje miejsce, miałam zamiar deportować się do domu, gdy nagle zauważyłam człowieka, o którym myślałam aż za często.            Regulus Black, kierował się w kierunku Big Bena, upewniając się co jakiś czas, że nikt za nim nie idzie. Głowę miał schowaną pod kapturem, mimo to od razu go rozpoznałam. Przez chwilę zastanawiałam się, czy powinnam to zrobić, ale wiedziałam, że jeśli nie spróbuję, nie dowiem się co takiego ukrywa młodszy Black. Powoli ruszyłam za nim, tak, by nie miał szans mnie zauważyć. Ciekawa byłam, gdzie mnie nogi poniosą w pogoni za Regulusem…

Angus spóźniał się na patrol, co nigdy mu się nie zdarzało. Generalnie już wtedy czułem, że coś jest nie tak, ale bagatelizowałam sprawę, słuchając mojego przyjaciela Pottera, który paplał bez ładu i składu o tym, jakim to wspaniałym będzie ojcem. Cieszę się, że za parę miesięcy to właśnie ja zostanę rodziną tego małego brzdąca i widziałam, jak bardzo James jest dumny z nowej roli, jaka go czekała. Kątem oka spojrzałem na Remusa, który wpatrywał się również w Pottera i uśmiechał lekko. Miałem nadzieję, że mój przyjaciel również znajdzie sobie kogoś, z kim założy rodzinę. Tylko mu o tym nie będę wspominał, bo zaraz ujrzę jego karcący wzrok…

–– Harry Potter –– rzekł dumnie James, uśmiechając się w naszą stronę.

–– Skąd wiesz, że to będzie chłopiec? –– Uniosłem brwi do góry, patrząc pobłażliwie na przyjaciela.

–– Syriuszu, takie rzeczy się czuje. Może kiedyś i ty będziesz to wiedział –– odpowiedział poważnie, a ja prychnąłem cicho.

–– Ładnie brzmi –– skomentował Lupin, uśmiechając się przyjaźnie. –– Angus powinien już być. Peter, rozmawiałeś z nim może? –– zwrócił się w stronę Glizdogona.

–– Nie, nie… –– zająkał się. Wpatrywałem się dłużej w przyjaciela, zastanawiając się, czy jest coś, o czym nam nie mówi. Glizdogon jest jednym z nas i również chciałbym, by był szczęśliwy. –– Powinniśmy już ruszać…

–– Campbell wie gdzie nas szukać –– dołączył się do dyskusji Frank Longbotttom. –– Nie traćmy czasu. Wszyscy przystaliśmy na propozycję Longbottoma i postanowiliśmy wyruszyć w drogę.

Deportowaliśmy się pod Big Benem, mając na uwadze, że musimy zachować się cicho. Dostaliśmy informację, że gdzieś w tych okolicach odbywa się spotkanie Śmierciożerców. Nie chcieliśmy się demaskować, chodziło nam tylko i wyłącznie o przydane informacje, które pomogą nam zakończyć wojnę i wygrać z Voldemortem. Spojrzałem na przyjaciół, którzy kiwnęli twierdząco głowami, po czym ukradkiem skierowaliśmy się schodami pod ogromny zegar. Droga była kręta i ciemna, dlatego ostrożnie pokonywaliśmy każdy stopień. Frank wraz z Peterem zostali na zewnątrz, James i Remus osłaniali tyły, a ja zamieniłem się w psa i pognałem wprost do pomieszczenia, gdzie było słychać przyciszone rozmowy. Schowałem się w małym tunelu, niewidoczny dla oczu i próbowałem podsłuchać rozmowę, która toczyła się na dole. Nie widziałem twarzy osobników, jednak gdy usłyszałem lepiej pierwsze głosy, zamarłem zszokowany i wyjrzałem ukradkiem, chcąc upewnić się w swoich podejrzeniach.

–– Powiedziałeś, że chcesz z tym skończyć! –– krzyknęła Dorcas patrząc na mojego brata ze łzami w oczach. –– A ja znajduje cię tutaj, na spotkaniu z nimi…

–– Ciszej –– warknął Regulus i podszedł bliżej dziewczyny. –– Nie kazałem ci mnie śledzić. 

Śledzić? Co w ogóle robi tutaj Dorcas?! Obiecała nie ruszać się z domu.

–– Chciałam porozmawiać. Nie spodziewałam się, że nadal przekazujesz informację dla Voldemorta.

–– Dorcas, ciszej. Zaraz zjawi się tutaj tuzin Śmierciożerców, powinnaś jak najszybciej stąd uciekać! –– powiedział ostro, tracąc powoli nad sobą panowanie. –– Syriusz wie, że tu jesteś? Ktokolwiek o tym wie?

–– Nie… –– odburknęła niemrawo, a Regulus zmierzwił włosy i warknął rozdrażniony.

–– Jesteś taka nieodpowiedzialna…

–– Może przestaniesz mnie krytykować i powiesz wreszcie o co tutaj chodzi.

–– Meadowes, kto zostanie Śmierciożercą, zostaje nim na zawsze. To nie jest etat w pracy, rozumiesz? Nie mogę od tak tego zostawić. Bardziej przydam się tutaj i Dumbledore o tym wie –– wytłumaczył, a ja sapnąłem cicho.

Więc Regulus działa z polecenia Dumbledore?

–– Ja… –– zacięła się brązowowłosa. –– To wiele wyjaśnia.

–– Cieszę się, a teraz zabieraj się stąd –– warknął oschle. Mimowolnie spiąłem wszystkie mięśnie, nie mogąc dłużej nad sobą zapanować. Nie podobało mi się, jakim tonem Black zwracał się do Dorcas.

–– Chciałam porozmawiać… –– szepnęła cicho, uciekając wzrokiem. Zawsze to robiła, gdy temat był dla niej bardzo trudny. Trudny i uczuciowy.

–– Dor, proszę cię. –– Czarnowłosy złapał ją za ramiona. –– Porozmawiamy, obiecuję, ale nie tutaj i nie teraz. Grozi ci niebezpieczeństwo.

W tej samej chwili wyłoniłem się z cienia, spoglądając na ową dwójkę. Regulus zmarszczył mocniej brwi, a Dor otworzyła szerzej oczy.

–– Syriusz? –– wyszeptała, a ja po chwili stanąłem przed nimi w swojej ludzkiej postaci. Moje oczy były puste, po raz kolejny zastanawiałem się co robi tu moja dziewczyna i dlaczego wszędzie gdzie ona, musi być również mój brat. Wpatrywałem się w niego dłuższą chwilę.

–– Dumbledore o wszystkim się dowie. Uciekajcie stąd –– powiedział dosadnie, a ja kiwnąłem głową. Złapałem brązowowłosą za rękę, a ona dopiero po chwili zaczęła za mną biec, nie do końca wiedząc, co się właściwie dzieje. Też byłem skołowany, ale nie mogłem pozwolić, by uczucia zaślepiły nam nasz prawdziwy cel. Wolność.

Udało nam się zajść do kryjówki, w której wcześniej urzędowałem, gdy usłyszeliśmy kroki. Przyłożyłem palec do ust i odwróciłem się do Meadowes. Chwilę później ukryliśmy się wspólne w małej jamie. Przybrałem postać psa, byśmy razem się zmieścili i nasłuchiwaliśmy, jak jeden czarodziej za drugim wchodzą do pomieszczenia.

–– Kogo my tu mamy? Od kiedy to jesteś taki punktualny, Black? –– Głos Bellatrix Lestrange, do niedawna Black, wypełnił całe pomieszczenie.

–– Nie powinnaś być nie miesiącu miodowym? –– zakpił Regulus, nie zwracając na zaczepki czarnowłosej.

–– Czarny Pan jest ważniejszy –– odpowiedział wyniośle Rudolf Lestrange. Nie widziałem ich min, ale mogłem się domyśleć, jak wyglądają. Kątem oka spojrzałem na Dorcas, która również uważnie nasłuchiwała wszelkich słów.

–– Nie jesteśmy po to, by się przekrzykiwać. –– Do pomieszczenia wszedł Severus Snape, a we mnie momentalnie się zagotowało. Wiedziałem doskonale, że ta szumowina należy do Śmierciożerców. Plułem sobie w brodę, że tamtego dnia w Hogwarcie, uratowałem jego nędzny tyłek.

–– Snape, nie spodziewałem się ciebie tutaj –– zasyczała Lestrange, a ja, mimo protestów Dorcas, wyjrzałem lekko, by móc zobaczyć wszystkich zgromadzonych. Wszyscy posiadali maski, dlatego mogłem rozpoznać tylko parę głosów.

Nie wiadomo kiedy, w pomieszczeniu zrobiło się zimno. Chłód jaki ogarnął moje ciało, przeszył mnie na wskroś. Na samym środku Sali pojawił się Lord Voldemort, a reszta jego zwolenników, uklęknęła i schyliła głowy ku ziemi.

–– Słudzy Czarnego Pana… –– zasyczał, zwracając się bezpośrednio do swoich poddanych. –– Obawiam się, że miejsce naszego pobytu zostało zdradzone –– rzekł melancholijnie, po czym dało się usłyszeć głosy oburzenia. –– To najwyższa pora, by krok po kroku pozbywać się zwolenników Ministerstwa jak i naszego największego wroga, Albusa Dumbledore… Dlatego, w dniu dzisiejszym poczyniłem pewne kroki… –– mówił przeciągając słowa. –– Dziś zostali pozbawieni życia czarodzieje, zwolennicy Dumbledore, członkowie Zakonu Feniksa…

Zamarłem. Zacząłem szybciej oddychać i dostrzegłem, że Dorcas zasłoniła usta dłonią. Moje myśli zaczęły biec z prędkością światła, ale myśl, jedna myśl, która nie dawała mi spokoju…. Nie… Nie mogłem o tym myśleć. Nie potrafiłem sobie tego wyobrazić. To było dla mnie tak nierealne, że miałem nadzieję, że to tylko sen. Chwilę później wydostałem się wraz z Dorcas ze szczeliny i popędziłem do przyjaciół, czekających nieopodal.

–– Dorcas, co ty tutaj robisz? –– zapytał James, widząc nas razem. Brązowowłosa oddychała ciężko, a ja czując ogromne kłucie w sercu, złapałem Jamesa za ramiona i spojrzałem w oczy.

–– Gdzie jest Angus? –– warknąłem, nie zważając na moje dziwne zachowanie.

–– Nie ma go jeszcze… Syriusz, o co chodzi? –– odpowiedział szybko Potter, a moje ramiona mimowolnie opadły na dół. Przyjaciel do mnie mówił, ale nie słyszałem go. Nie słyszałem niczego, a widziałem tylko łzy Dorcas.

Nie mogę być pewny, że Voldemortowi chodziło o nich. O Angusa i Marlenę.

Więc dlaczego czuję….

Co właściwie czuję...?

Od Autorki: Hej, kochani. Ciężko? Wiem. Zdziwieni? Tak. Czy to prawda...? Pozdrawiam, do następnego ;*