Miniaturka #3 „Zawsze pamiętaj nas w ten sposób”

Marlena McKinnon siedziała przy stole w swojej przestronnej jadalni z założonymi rękoma na klatce piersiowej. Ciskała piorunami w mężczyznę siedzącego naprzeciwko niej, którego kochała ponad wszystko nad życie. Angus Campbell, jej narzeczony oraz przyszły mąż wpatrywał się w nią z uśmiechem na ustach. Nie uciekał przed wrogim spojrzeniem ukochanej, lecz trwale wytrzymywał wszystko, co zaserwuje mu blondwłosa.

–– Kochanie… –– mruknął w końcu Angus, nie przerywając kontaktu wzrokowego z kobietą. –– Nie złość się, proszę.

            Marlena prychnęła i odwróciła głowę, nie zmieniając swojej pozycji.

–– To chłopiec –– powiedziała chwilę potem głosem nie przyjmującym sprzeciwu.

–– Dziewczynka –– odpowiedział rozbawiony mężczyzna.

–– Mam brzuch. Wiem lepiej. –– Nie dawała za wygraną.

–– Mam nadzieję, że nie będzie tak uparta jak ty. –– Mężczyzna powstrzymywał się, by nie wybuchnąć śmiechem.

–– Uparty, jeśli już –– poprawiła blondwłosa.

Angus wstał, podszedł do kobiety i uklęknął przy niej, łapiąc ją za dłoń. Wpatrywał się w jej  oczy, aż z jego ust samoistnie zaczęły wypływać słowa.

Wciąż jesteś przy mnie...

Wszelki dźwięk i ruch tak zwykły

Jak schylenie czoła ku rękom

Trzepot powiek i cichy uśmiech zamyślenia - to jesteś ty...

Milczenie ust

Puls serca

I pieszczota dłoni nie chwycą ciebie

Ani słowo

Które w przemożny rośnie rytm

I jakby falą i ciemnością ogarnia mnie...

Więc smutek gorycz tęsknota -

Czyż naprawdę jestem struną

Na której ból mijania w dźwięk się przewija?

Tylko jedna ty

Kiedy schylasz się nade mną

Uważnie patrząc w moje oczy

Uciszasz drżenie i mój ból

I chociaż Ciebie nie ogarnę

Słowem i gestem

Jest mi dobrze

I mówię ci po prostu

Jesteś…

–– Skarbie…

–– Kocham cię, ty głupia zołzo. –– Campbell wpił się zachłannie w usta swojej ukochanej, która w mgnieniu oka oddała pocałunek.

–– Ralph. Ładnie imię, prawda? –– zapytała kobieta, gdy tylko złapała oddech. Angus parsknął śmiechem, kręcąc głową z niedowierzaniem.

–– A Leta? –– Nie poddawał się,

–– Ralph.

–– Gdy spędziliśmy pierwszy wieczór razem… –– Angus usiadł na krześle i przyciągnął kobietę do siebie. Lena siedziała na kolanach narzeczonego i wpatrywała się zaciekawiona. –– W Hogwarcie zorganizowany był bal, pamiętasz?

–– Jakbym mogła zapomnieć. –– Kobieta wywróciła oczami. –– Zostałam królową balu! –– Campbell roześmiał się i mocniej objął blondwłosą.

*

Przebrałam się po raz trzeci, a moje oczy wyrażały panikę. Wszystkie sukienki były dla mnie zbyt zwyczajne, mało urokliwie i nie dawały przewagi, którą zawsze uwielbiałam odczuwać. Pochodzę z rodziny McKinnon, wszyscy musimy świetnie wyglądać. Zawsze.

Warknęłam, odwracając się wokół własnej osi. Patrzyłam w lustro, gładząc materiał sukienki, którą na siebie założyłam. Do jasnej cholery! Co jest ze mną nie tak?

–– Lena, wyglądasz oszałamiająco. –– Moja przyjaciółka Mary podeszła do mnie i wpatrywała się w długą, niebieską kreację, którą aktualnie przyodziałam. –– Zwalisz wszystkich z nóg.

–– Pobożne życzenie –– wypaliłam. –– Mary, coś jest nie tak.

–– Prócz twojej głowy wszystko jest na miejscu. –– Do pokoju wparowała Dorcas, rzucając komentarzem w moją stronę. Uniosłam brwi do góry, a przyjaciółka uśmiechnęła się kpiąco. –– Sukienka jest idealna –– powiedziała szczerze i podeszła do mnie. Sama miała na sobie długą, różową sukienkę, która świetnie na niej leżała. –– Co ci w niej nie pasuje? –– W tym momencie z łazienki wyszła Lily, mając na sobie sukienkę koloru ciepłego brązu.

–– Wow, Marlena! Jak ja ci zazdroszczę, że zawsze musisz wyglądać tak świetnie… –– skomentowała rudowłosa. Uśmiechnęłam się dumnie pod nosem, przestając zawracać sobie głowę tym, czy aby na pewno dobrze wyglądam. Nikt, jak moje najlepsze przyjaciółki, nie potrafił powiedzieć mi tylu wspaniałych słów. Za to właśnie je kochałam.

–– W takim razie do dzieła! Korona królowej balu będzie należała do mnie. –– Puściłam oko, a dziewczyny roześmiały się szczerze.

Wyszłyśmy ze swojego dormitorium, kierując się do Wielkiej Sali. Postanowiłyśmy iść same w czwórkę i świetnie się bawić, by żaden facet nie zespół nam tego wieczoru. Ten bal miał należeć do nas i miałyśmy zamiar świetnie się na nim bawić.

Wielka Sala była ozdobiona na prawdziwie królewski styl. Mężczyźni w garniturach wyglądali oszałamiająco, a długie kreacje dziewczyn robiły wrażenie na każdym. Wokoło ustawione były stoły, nakryte złotymi obrusami, a na środku znajdowało się miejsce do tańca. Na scenie, znajdującej się na samym środku, grał zespół. Pisnęłam podekscytowana i złapałam za rękę Mary, która uśmiechnęła się do mnie promiennie. Widziałam, że trochę to wszystko ją przytłacza, jednak mimo to była tutaj, razem z nami. Podeszłyśmy do pierwszego, lepszego stolika. Chciałyśmy mieć dobry widok na scenę wraz z parkietem. Sala była już zatłoczona, jednak było widać, że uczniowie nadal się schodzą, szukając się wzajemnie w tłumie.

Nagle przez drzwi Wielkiej Sali wpadły fajerwerki, robiąc huk na całą salę. Uczniowie krzyknęli, wskazując palcami na wzory, tworzące się z ognia. Gdy pokaz się skończył, wszyscy zaczęli bić brawo, a ja dostrzegłam zaciętą minę Lily. Od razu wiedziałyśmy, kto był za to odpowiedzialny.

–– Teraz zabawa dopiero może się zacząć! –– krzyknął Syriusz Black i do pomieszczenia weszli Huncwoci, a westchnienia damskiej części Hogwartu można było usłyszeć z kilometra. Prawdą było to, że nikt się temu nie dziwił, bo paczka przyjaciół naprawdę wyglądała świetnie. Faktem jest to, że garnitur robi swoje, ale coś jest w nich takiego, co… przyciąga. W szczególności jeden z nich, Angus Campbell.

–– Wiedziałam, że będą musieli zrobić żałosne widowisko –– warknęła Lily i odwróciła od nich wzrok. –– Dlaczego wszystkim tak bardzo to się podoba?

–– Lil, to zabawa –– powiedziała Dorcas i wywróciła oczami. –– Bądź dzisiaj grzeczna i rozerwij się. Dobrze ci to zrobi –– poradziła, na co Evans prychnęła. Miała nadzieję, że ktoś ją poprze, ale żadna z nas nie miała na to ochoty.

Kątem oka zerkałam na Campbella oraz jego uśmiech, gdy rozmawiał ze swoimi przyjaciółmi. Przepychał się z Jamesem Potterem, by po chwili poklepać go bratersko po plecach. Na pierwszy rzut oka było widać, że wszyscy mają ze sobą bardzo zażyłe relacje. Nie wiedząc kiedy, Angus zwrócił się w moją stronę, wpatrując się prosto na moją osobę. Trwałam w spojrzeniu, nie pozwalając mu tego wygrać. Rozczulał mnie jego uśmiech, choć moja mina się nie zmieniła. Spoglądałam dumnie, nie pokazując, że w ogóle mnie interesuje. Nasza mała wojna spojrzeń zakończyła się dopiero, gdy Syriusz popchnął go, naśmiewając się z czegoś. Pokręciłam głową, by się opamiętać i włączyłam się do rozmowy dziewczyn.

–– Porozmawiaj z nim –– zachęcała Lily, patrząc na Mary. –– Remus jest w porządku. Jako jedyny z całej tej paczki –– próbowała ją przekonać. –– Wydaje mi się, że też ciebie lubi.

–– On nawet nie wie, kim jestem… –– mruknęła blondynka, a Dorcas pokręciła głową. Miała zamiar coś powiedzieć, gdy nagle zaczęła wpatrywać się w jedno miejsce, zdziwiona. Podążyłam za jej wzrokiem i dostrzegłam, że Huncwoci zmierzają w naszą stronę. Evans widząc to warknęła pod nosem, ale zachowała resztę klasy, by nie skomentować zachowania Pottera, który głośno śmiał się z czegoś wraz z Blackiem. Dostrzegłam, że Angus ponownie utkwił we mnie wzrok.

–– Witam drogie panie –– zaczął James i stanął obok Lily. –– Liluś, wyglądasz obłędnie. Idealnie jako moja randka –– palnął, a rudowłosa pokręciła głową z niedowierzaniem.

–– W twoich snach –– warknęła, nie patrząc na chłopaka. –– Daj mi spokój.

–– Nadal udajesz niedostępną… –– zaczepił, a ja widziałam jak rudowłosa powoli traci cierpliwość. Przebywanie w towarzystwie Jamesa naprawdę ją przytłaczało.

–– A ty nadal jesteś głupi jak but –– skwitowała. –– Dorcas,... –– Pociągnęła brązowowłosą za rękę, kierując się w stronę wyjścia z Wielkiej Sali.

–– Hej! –– krzyknął za nimi Syriusz. –– Meadowes, zatańczmy –– dodał. Dziewczyny odwróciły się na chwilę. Dorcas uśmiechnęła się do Blacka.

–– Nie jestem psem, byś mi rozkazywał. Wysil się bardziej, Black –– odparowała, robiąc wokół siebie szum. Inne dziewczyny patrzyły na nią z niedowierzaniem, a czarnowłosy uniósł rozbawiony brwi do góry. Puścił jej oko, po czym wziął pierwszą lepszą dziewczynę do tańca i zaczął się bawić.

Zostałam z Mary, Remusem i Angusem. Macdonald zaczerwieniła się z powodu obecności Lupina i przeprosiła nas mówiąc, że musi skorzystać z toalety. Wywróciłam oczami widząc zachowanie przyjaciółki, ale nie odezwałam się słowem. Sama byłam w szoku, bo zawsze musiałam coś powiedzieć.

–– Czy zaszczycisz mnie tańcem, Marleno? –– zapytał nagle Angus, a jego intensywny wzrok powodował ciarki na moim ciele.

Wyciągnął dłoń w moją stronę, którą ujęłam i skierowaliśmy się na parkiet, gdzie inne pary również obracały się w rytm muzyki. Gdy zaczęliśmy tańczyć, muzyka się zmieniła na wolną i spokojną. Campbell położył dłoń na mojej tali i przybliżył mnie do siebie. Czułam się szczęśliwa, spędzając z nim ten wieczór.

–– Wyglądasz pięknie, Lena –– powiedział. Uśmiechnęłam się lekko, dziękując za komplement.

–– Zdaje sobie z tego sprawę –– dopowiedziałam, wywołując uśmiech na twarzy mężczyzny. –– Czuje się… świetnie.

–– Podobno właśnie tak działam –– skomentował i puścił oko. Roześmiałam się kręcąc głową.

–– A wygrana konkursu na największe ego wędruje do…

–– Och, kochana. Spróbuj spędzić więcej czasu z Syriuszem i Jamesem. Dopiero dowiesz się tak naprawdę, co to ego. –– Obrócił mnie i ponownie zajrzał mi głęboko w oczy. Czułam przy nim przyciąganie, którego nie odczuwałam przy nikim innym. Angus był intrygujący, szarmancki i błyskotliwy. Szkoda, że jego wcześniejsze dziewczyny odzwierciedlały wszystko inne.

–– Dopłać mi, a tego nie zrobię. –– Uniosłam dumnie podbródek do góry.

–– Zostań moją randką –– poprosił. Wpatrywałam się w jego oczy, a uśmiech, którym mnie obdarzył sprawiał, że miękło mi serce.

–– Jeśli tak na tym ci zależy. –– Wzruszyłam lekko ramionami, udając obojętną, ale w głębi serca cieszyłam się jak dziecko.

Nie spodziewałam się, że ten wieczór będzie mi leciał w tak zastraszającym tempie. Towarzystwo Angusa odciągało moją uwagę od wszystkiego, co działo się na sali. Skupiłam się na tym, że jesteśmy razem i spędzamy ze sobą czas. Niezwykle magiczny czas.

–– Czym tak bardzo się stresujesz? –– zapytał mnie, gdy siedzieliśmy przy stole, popijając poncz i rozmawiając różnych rzeczach z naszego życia.

–– Jak to czym! –– odpowiedziałam szybko. –– Zawsze marzyłam, by zostać królową balu –– przyznałam szczerze. –– Zdenerwuje się, jeśli to mi się dzisiaj nie uda. –– Campbell roześmiał się wesoło, nie dowierzając.

–– Naprawdę? To jest ten powód?

–– Hej! –– warknęłam, lekko obrażona. –– To bardzo ważna sprawa!

–– Och, wybacz, kochana. –– Mrugnął porozumiewawczo. –– Jestem pewny, że nie ma tobie równych. –– Złapał mnie za rękę. Spojrzałam na niego i parsknęłam. Wprawiał mnie w tak dobry nastrój, że zapominałam o wszystkim.

Godzinę później odbywało się losowanie. Skrzynia, w której znajdowały się głosy, została opróżniona, a głosy policzone. Przeskakiwałam z nogi na nogę, a Angus trzymał mnie kurczowo za rękę, dodając otuchy. Miałam wrażenie, że niczym się nie przejmuje i jest pewny swego.

Profesor Dumbledore uciszył salę, po czym wyjął małą kartkę, czytając imię i nazwisko zwycięscy.

–– Moi drodzy, miło mi poinformować, że królową balu zostaje panna Marlena McKinnon! –– usłyszałam. Z euforii rzuciłam się w ramiona Angusa, który śmiał się serdecznie. Szepnął mi na ucho gratulacje, ale to, w jaki sposób wypowiedział te słowa, zwaliło mnie prawie z nóg. Uśmiechałam się od ucha do ucha i dostrzegłam również moje przyjaciółki, które najgłośniej klaskały. Weszłam na scenę i odebrałam koronę, dumna z siebie i zachwycona tym, że spełniłam kolejne moje małe marzenie.

Wpatrywałem się w blondwłosą i czułem, jak moja dusza się raduje. Marlena McKinnon całkowicie mnie omamiła swoją osobą. Jest jedyną kobietą, która w taki sposób na mnie działa i wiedziałem, że zrobię wszystko, by była szczęśliwa. Potrzebowałem widzieć jej radość.

–– Angusie… –– Usłyszałem szept Remusa, który pojawił się obok mnie. –– Miałeś coś z tym wspólnego? –– Przyjaciel uniósł brwi do góry, wpatrując się we mnie podejrzanie.

–– Nie wiem o co ci chodzi, przyjacielu –– odpowiedziałem śmiertelnie poważnie, a Remus pokręcił głową. Kącik ust miał skierowany ku górze.

Przecież nikt nie musiał wiedzieć, że może trochę… pomieszałem w tych głosach, prawda? Liczyło się szczęście kobiety, która skradła moje serce.

*

–– Wiesz jak bardzo ciebie kocham? –– Angus położył rękę na brzuchu kobiety i pogłaskał czule.

–– Doskonale wiem –– odpowiedziała blondynka, muskając lekko usta mężczyzny. –– Nasze maleństwo również będzie cię kochało. Jesteś wymarzonym tatą, kochanie –– dodała czule, głaszcząc jego policzek. –– Pora na herbatę i deserek… Mam taką ochotę na ciasto czekoladowe! –– Rozmarzyła się kobieta, po czym udała się do kuchni. Angus zaczął powoli sprzątać ze stołu, wiedząc, że zaraz musi ruszyć na patrol z Zakonu Feniksa. Zapewne przyjaciele zastanawialiby się, dlaczego mężczyzna się spóźnia. Nagle usłyszał huk, dochodzący z kuchni.

–– Kochanie, wszystko w porządku? –– krzyknął, lecz nie otrzymał odpowiedzi. Zmarszczył brwi, zaniepokojony i udał się do pomieszczenia. Kurczowo trzymał różdżkę, wpadł do pokoju i wycelował.

–– Nie radzę –– syknął Travers. W dłoni trzymał różdżkę, przykładając ją to twarzy Marleny. Zasłaniał jej usta dłonią, nie pozwalając, by ruszyła się choć milimetr. Angus twardo celował w Śmierciożercę, jednak w głębi serca odczuwał strach, którego jeszcze nigdy nie czuł. Jego narzeczona była w niebezpieczeństwie. Mierzyli się spojrzeniami, w których była sama nienawiść. W pewnym momencie Lena ugryzła z całej siły przeciwnika, a ten puścił ją, krzycząc. Kobieta podbiegła do narzeczonego, który złapał ją szybko i zaczęli biec w stronę wyjścia z domu. Znajdowali się już blisko drzwi, gdy właśnie przez nie wkroczył zamaskowany Śmierciożerca. Chcieli zawrócić, lecz tuż za nimi pojawił się Travers. Wpatrywał się wściekły w parę i uniósł różdżkę do góry. Lena i Angus byli na przegranej pozycji, tym bardziej, że kobieta nie miała przy sobie różdżki. Campbell spodziewał się tego, co teraz nadejdzie. Złapał w ramiona kobietę swojego życia i wyszeptał jej do ucha.

––  Nie płacz, kochanie –– mówił, uspokajając blondwłosą. –– Tam gdzie trafimy, będziemy razem. Już na zawsze. Zaufaj mi. –– Złapał ją za rękę i spojrzał prosto na Traversa.

–– Kocham cię –– wyszeptała Lena, gdy snop zielonego światła wystrzelił w jej stronę.

–– Kocham cię –– powtórzył Campbell, a potem była już tylko ciemność.

Ciemność, którą zastąpiło światło.

I znowu byli razem, tam, gdzie mieli żyć wiecznie.

[muzyczka] zawsze pamiętaj nas w ten sposób.

Od Autorki,

Hej! Jak się podoba miniaturka o Angusie i Marlenie? Wydaje mi się, że jest emocjonalna i idealnie opisuje te postacie. Bardzo będę za nimi tęsknić i dziękuję wam za wiele miłych słów, to dla mnie wiele znaczy. Pozdrawiam, następnym razem James i Lily ;*