Rozdział 40 „Tak Cię straciłam”

Stałam przy oknie, wpatrując się w obraz przed domem, gdzie wuj Robert, Alan i ciocia Mia kłócili się zażarcie. Ich podniesione krzyki po raz pierwszy od dłuższego czasu, zwlekły mnie z łóżka. Allie w mgnieniu sekundy pojawiła się przy mnie i zrobiła gorącą herbatę, owocową, taką jak lubię i taką, która kojarzy mi się z Lily.

–– Jest w ciąży z mordercą! –– Usłyszałam podniesiony głos Alana i zacisnęłam mocniej dłoń na kubku. Allie położyła dłonie na moich ramionach, przytulając mnie lekko.

–– Nie słuchaj tego –– poprosiła.

–– To. Nie. On –– wyszeptałam, nie tracąc nadzieję. Głowa mi pękała.

–– Wiem, że to co powiem w żaden sposób nie poprawi ci samopoczucia, ale musisz być silna, nie dla siebie. Dla dziecka –– powiedziała dotykając mojego brzucha. –– Będzie kochać się całym sercem. –– Łzy pociekły mi po policzkach, a po chwili wylądowałam w ramionach rudowłosej, która kołysała mnie lekko. Zostali mi tylko oni.

W tym samym momencie do pomieszczenia weszło starsze rodzeństwo Meadowes i spojrzeli na mnie przepraszającym wzrokiem.

–– Ja… –– Wuj Alan podrapał się po głowie. –– Przepraszam, że byłaś tego świadkiem –– rzekł skruszony. Podszedł do mnie i pogłaskał mnie po ramieniu. –– Nie jesteś sama. Wszyscy jesteśmy tu dla ciebie.

–– Dziękuję –– zdołałam wypowiedzieć. Przeniosłam się na kanapę w salonie, a Alaric rozpalał w kominku. Ten widok przypomniał mi mojego tatę, który zawsze to robił. Starszy brat odwrócił się w moją stronę, po czym przysiadł się do mnie.

–– Wyprowadzamy się stąd –– poinformował mnie, a ja zaczęłam machać przecząco głową. Nie chciałam się wyprowadzać. –– Sis, spokojnie… To dla naszego wspólnego dobra. Wszyscy dużo ostatnio przeszliśmy, a ty w szczególności. Potrzebujesz zmienić otoczenie… –– tłumaczył. Nie zgadzałam się z nim. To był mój dom, moje miejsce. –– Pamiętaj, że teraz nie jesteś odpowiedzialna tylko za siebie –– dodał, a moja ręka mimowolnie zjechała na brzuch. Dziecko potrzebowało matki, potrzebowało miłości i ja musiałam odnaleźć w sobie siłę, by zrobić to dla niego.

–– Dobrze, niech tak będzie –– zgodziłam się i oparłam głowę o ramię brata. Przytulił mnie do siebie, głaszcząc uspokajająco po włosach.

Nie byłam przekonana do tego pomysłu, ale wiedziałam, że Anglia przyniosła mi tak wiele bólu i cierpienia, że potrzebowałam chwili wytchnienia. Mimo to postanowiłam zrobić ostatnią rzecz, której wiem, że nie powinnam, ale chciałam.

Muszę napisać list do Syriusza. Nie wiem czy kiedykolwiek go zobaczy, ale w ten sposób chciała zakończyć pewien etap w moim życiu.

Poprosiłam Alarica, by podał mi pergamin i pióro. Siedziałam przed czystą kartką, zastanawiając się jak zacząć. Brat zostawił mnie samą, a reszta rodziny znajdowała się w kuchni. Allie i Mia przygotowywały obiad, Robert z Alanem omawiali naszą przeprowadzkę, a Will i Alaric rozmawiali o czymś przyciszonym głosem. Później dołączyli się do rozmowy z naszymi wujami. William poprosił o chwilę czasu, bo zastanawiał się, jak o wszystkim powiedzieć Emmelinie.

I wtedy właśnie zaczęłam. Słowa same ze mnie wypływały, a list, który miałam napisać, zamieniał się w coś bardziej… intymnego. Coś, co jest tylko i wyłącznie między mną a Syriuszem. Coś, co nie każdy jest w stanie pojąć, zrozumieć.

Chciałabym, chciałabym móc powiedzieć żegnaj

Powiedziałabym to co chciałam

Może nawet bym za Tobą zapłakała

Gdybym wiedziała że to będzie ostatni raz

Złamałabym moje serce na pół

Próbując ocalić część Ciebie

Nie chcę czuć innego dotyku

Nie chcę wzniecać innego ognia

Nie chcę znać innego pocałunku

Żadne inne imię nie wyjdzie z moich ust

Nie chcę oddawać mojego serca

innemu obcemu

Nie chcę aby kolejny dzień się zaczął

Nie wpuszczę nawet światła słonecznego

Nie, nigdy więcej nie pokocham

Nigdy więcej nie pokocham

Kiedy spotkaliśmy się po raz pierwszy

Nie sądziłam że się zakocham

Nie sądziłam że odnajdę siebie leżąc w twoich ramionach

I chcę udawać, że to wszystko nieprawda kochanie, że Cię nie ma

Bo mój świat ciągle się kręci i kręci, i kręci,

a ja się nie ruszam

Nie chce znać tego uczucia, chyba, ze to Ty i ja

Nie chcę marnować ani chwili

Nie chce dać komuś innemu lepszej części mnie

Wolałabym poczekać na Ciebie

Nie chce czuć innego dotyku

Nie chcę wzniecać innego ognia

Nie chcę znać innego pocałunku

Chyba, że są to Twoje usta

Nie chcę oddawać mojego serca

innemu obcemu

Nie chcę aby kolejny dzień się zaczął

Nie wpuszczę nawet światła słonecznego

Nie, nigdy więcej nie pokocham

kochać ponowie

Nigdy więcej nie pokocham

Nigdy więcej nie będę kochać

Nigdy więcej nie pokocham

Nie zrobię tego, nie, przysięgam nie mogę

Chciałabym móc, ale po prostu nie

Już nigdy więcej nie pokocham

Nigdy więcej nie pokocham

Zdążyłam odłożyć pióro, gdy nagle usłyszałam niesamowity huk. Wstałam gwałtownie, tak samo jak reszta rodziny Meadowes.

–– Różdżki! –– krzyknął wuj Robert. Moja różdżka była na górze, nie miałam szans, by zdążyć po nią pobiec.

Wszystko stało się tak szybko, że nie zarejestrowałam co się dzieje naokoło mnie. W jednym momencie, przez szyby i drzwi wpadło tak wiele zamaskowanych twarzy, że dostałam oczopląsu. Śmierciożercy, jeden za drugim, wdzierali się do mojego domu, rzucając zaklęciami na prawo i lewo. Rozproszyliśmy się, by zmylić wrogów i próbować bronić się. Stawało się to coraz trudniejsze i mordercze, ponieważ widzieliśmy zbyt wiele zamaskowanych twarzy.

–– Gdzie on jest?! –– darł się jeden z nich. –– HARRY POTTER!!!

Stanęłam jak wryta i przebudziłam się na moment dopiero, gdy któryś z popleczników Voldemorta wycelował we mnie różdżką, z której wystrzelił snop zielonego światła. Nie miałam szansy na ucieczkę, a oczy zapiekły mnie łzami. Krzyknęłam na całe gardło, gdy między nami wpadł Alaric, zasłaniając mnie własnym ciałem.

–– NIEE! –– krzyknęłam i upadłam przy bracie, którego puste oczodoły, wpatrywały się w nicość. Usłyszałam krzyk Allie, a gdy odwróciłam się, dostrzegłam, że wuj Alan leży martwy na podłodze, trzymając za rękę swoją żonę. Zasłoniłam usta dłonią, nie mogąc uwierzyć, że to dzieje się naprawdę.

–– Dorcas, UCIEKAJ! –– Usłyszałam krzyk wuja Roberta.

–– Dorcas!

–– Will, gdzie jesteś?!

Chciałam iść w tamtą stronę, ale ktoś mocno złapał mnie za ramię. Odwróciłam się gwałtownie, przerażona. Było mi niedobrze, a brzuch zabolał mnie mocno. Nie, nie, nie… to dziecko, to nadzieja, nie może…

Spojrzałam na zamaskowaną postać, u której tylko widziałam oczy.

Te oczy…

*

Kolejny dzień minął, a ja czułem się jeszcze bardziej nędznie, jeśli w ogóle można czuć się gorzej. Umierałem od środka i jedynie jedno słowo, którym była, niewinność, pozwalało mi pozostać przy zdrowych zmysłach. Dość zdrowych, bo prawdą jest to, że czułem jak dostaję obsesję w tym temacie.

–– Blaaack! Nudzi mi się –– wrzeszczał Crouch, a ja mocniej zacisnąłem szczęki. –– Mógłbyś w końcu się odezwać. –– Zaśmiał się histerycznie. Byłem z siebie dumny, bo ani razu nie dałem mu się jeszcze sprowokować. Wiedziałem, że jeśli to zrobię, dementorzy od razu złożą mi wizytę, a tego przecież nie chciałem. U Croucha bywali często, dlatego dalej zastanawiało mnie to, jakim cudem jest tak mocno pobudzony. –– O czym moglibyśmy porozmawiać… Opowiadałem ci, jak to Longbottomowie prosili mnie o litość? –– Zastanowił się. Zacisnąłem dłoń w pięść, nie chcąc słychać o tym, jak mężczyzna torturował moich przyjaciół. –– W sumie dobrze, że Bella kazała zostawić ich przy życiu. Kompletnie oszaleli! –– krzyknął, śmiejąc się. –– Tylko ten mój ojciec, jak zwykle musiał wszystko zepsuć…

Zamknąłem oczy i przetarłem ręką po czole.

Nie mogę tu oszaleć. Muszę zachować trzeźwość umysłu.

*

Miałam wrażenie, że głowa pęka mi na pół. Podniosłam się lekko, próbując zobaczyć cokolwiek. Gdzie byłam? Zamrugałam parę razy, przyzwyczajając się powoli do otoczenia.

–– Nareszcie się obudziłaś. –– Usłyszałam męski głos.

–– Reg? –– zapytałam, podnosząc się. Regulus wpatrywał się we mnie, a jego oczy wyglądały na mocno przygaszone. –– Co się stało? Gdzie jesteśmy?

–– Dorcas… –– Black przykucnął przy mnie i złapał za rękę. Zmarszczyłam brwi, gdy nagle przez głowę zaczęły przelatywać mi wspomnienia. Otworzyłam szczerzej oczy, a moje ciało zaczęło drżeć. –– Cii… –– Próbował mnie uspokoić, ale nie zdążył. Łkałam, nie mogąc złapać powietrza. Czarnowłosy przytulił mnie do siebie, ale odepchnęłam go szybko.

–– Musimy tam wrócić, TERAZ! –– krzyknęłam, wstając raptownie, przez co prawie upadłam, gdyby nie pomoc mężczyzny. –– Oni potrzebują pomocy…

–– Oni nie żyją, mała –– powiedział cicho. Zamarłam i ponownie wpadłam w histerię.

–– Dlaczego mi to mówisz? Przecież… przecież… nie, na pewno nie…

–– Pomogę ci, ale musisz się uspokoić –– poprosił. Trzymałam się kurczowo za brzuch, myśląc o dziecku. Głaskałam brzuch, a Black spojrzał na mnie niezrozumiale.

–– Jestem w ciąży –– wyjąkałam.

–– Czy ja…?

–– Nie.

–– On jest niewinny –– oświadczył. Zacisnęłam mocniej dłoń na jego ramieniu, oddychając szybciej. –– To Pettigrew był Strażnikiem Potterów. Dziś się o tym dowiedziałem.

–– Peter…?

–– Nikt w to nie uwierzy –– warknął zły, a ja zauważyłam, że po raz pierwszy młodszy Black tak bardzo przejmuje się losem starszego brata. –– Weź to –– powiedział i podał mi różdżkę.

–– Kogo to…

Usłyszałam pstryknięcie. Przeraziłam się, ale Reg uspokoił mnie gestem ręki. Podszedł do starego, metalowego wiadra i stanął naprzeciwko mnie. Nie rozumiałam o co mu chodzi, do czasu, gdy wiadro nie zaczęło lekko się świecić.

–– To świstoklik –– oznajmiłam bez namysłu. –– Chcesz nas stąd przenieść? Do innego kraju? –– dopytywałam.

–– Obiecaj mi coś. –– Wrócił do mnie i spojrzał prosto w oczy. –– Masz być szczęśliwa, Dorcas. Masz cieszyć się życiem, pracować, opiekować się swoim dzieckiem.

–– Reg, o czym ty mówisz…

–– Kocham cię –– przerwał. –– Nigdy nie przestanę. –– Wycelował we mnie różdżką. ––Obliviate!

*

Obudziły mnie dźwięki dochodzące z celi Croucha. Przetarłem oczy, a plecy bolały mnie niemiłosiernie. Rozejrzałem się po mojej celi, sądząc, że cokolwiek się tutaj zmieni.

–– Synku, trzymasz się? –– Usłyszałem głos kobiety i wywróciłem oczami.

Po raz kolejny w miesiącu przyszła matka Barty’ego. Crouch Sr nadal był Szefem Departamentu Przestrzegania Prawa, więc mógł robić co mu się żywnie podoba. Raz poprosiłem go o to, bym mógł napisać list, ale jedyne co otrzymałem, to jego lodowaty wzrok.

–– Mamusiu, tak mi źle, tak mi tu niedobrze –– skomlał. Warknąłem pod nosem, kręcąc głową i niedowierzając, jak ten człowiek potrafi manipulować ludźmi.

–– Kochanie.. –– Westchnęła kobieta. –– Przyniosłam ci coś dobrego na ząb i Proroka Codziennego, byś mógł trochę oderwać myśli –– powiedziała przyciszonym głosem. Sam bym chętnie coś przeczytał. Zrobiłbym cokolwiek innego, niż martwe wpatrywanie się w ścianę.

–– Dziękuję, mamusiu. –– Chwilę późnej starszy Crouch wrócił i zabrał swoją żonę. Nigdy nie odzywał się do swojego syna, traktował go jak powietrze. Zastanawiałem się, czemu tak naprawdę pozwala na te wizyty. Nie wydawał mi się człowiekiem, który jest miłosierny.

Nie minęło parę minut, gdy usłyszałem gromki śmiech mężczyzny. Myślałem, że to dementorzy będą moim największym zmartwieniem, ale grubo się pomyliłem. Bartemiusz Crouch Junior pokonywał ich w każdym aspekcie.

–– Black! Nie uwierzysz! –– krzyknął do mnie. Standardowo udawałem, że wcale mnie nie ma. –– Niee… nie powiem ci tego. Sam musisz to zobaczyć! –– Ponownie wybuchnął gromkim śmiechem. Usłyszałem jak obok mojej celi przywędrował świstek papieru. Nie miałem zamiaru go podnosić. –– Och, no nie bądź taki! Przecież chcesz wiedzieć co się dzieje z twoją ukochaną… –– Drgnąłem. –– Dlaczego nie pisze? Dlaczego nie próbowała cię odwiedzić? Na te wszystkie pytania podsunąłem ci odpowiedzi… Potrafię być naprawdę bardzo uczynny. –– Pękłem.

Wstałem z pryczy i spojrzałem poprzez dziurę w dole drewnianych drzwi. Wysunąłem palce, próbując dosięgnąć gazety. Kilka minut siłowałem się, a w międzyczasie Crouch pogwizdywał wesoło. W końcu udało mi się złapać Proroka i przekręciłem go na główną stronę.

ŚMIERCIOŻERCY ZNOWU ATAKUJĄ!

Ten kto myślał, że to koniec terroru jaki zafundował nam Ten-Którego-Imienia-Nie-Wolno-Wymawiać, jest w błędzie. Ci, którzy nazywają się sługami Czarnego Pana, ponownie zaatakowali.

Tym razem padła ofiarą stara i bardzo szanowana rodzina czystej krwii, Meadowes. Przypomnijmy, że jeszcze kilka lat temu, nasz były Szef Departamentu Prawa Czarodziejów, Colin Meadowes, zaginął w podejrzanych okolicznościach.

Dziś musimy zmierzyć się z tragedią, która dosięgnęła resztę jego rodziny.

Z naszych źródeł wynika, że Meadowes zginęli w Bristolu, w posiadłości, gdzie przebywały dzieci Colina.

Sami-Wiecie-Kogo już nie ma, jednak postarajmy się, by wszyscy, którzy mieli z nim do czynienia, ponieśli za to surową karę.

† Alan Meadowes (l.59) wraz z żoną i dziećmi

† Robert Meadowes (l. 53)

† Mia Meadowes (l. 47) wraz z mężem i dziećmi

† Alaric Meadowes (l. 34) wraz z żoną

† Dorcas Meadowes (l. 24)

† William Meadowes (l. 22)

Uroczysty pogrzeb rodziny odbędzie się na cmentarzu Arnos Vale, w Bristolu. Przyjaciele rodziny postanowili postawić tam kryptę, w której zostaną pochowani wszyscy członkowie rodziny.

Składamy najszczersze kondolencje.

Pamiętamy.

Cały drżałem. Nie kontrolowałem już co się ze mną dzieje. Uderzyłem z całej siły w drzwi, nie czując bólu dłoni. Zacząłem okładać pięściami drzwi, krzycząc na całe gardło. W uszach dzwonił mi tylko śmiech Croucha, a gdy zamykałem oczy, widziałem jedno.

† Dorcas Meadowes (l. 24)

Moja słodka Dorcas.

Nie mogłem stracić również jej. Miłość mojego życia została zamordowana, a ja siedzę tutaj i nie mogę nic z tym zrobić. Zabili ją.

Płakałem. Spojrzałem na moje poranione ręce i łkałem, myśląc o tym, że już nigdy nikogo nie pokocham. Straciłem wszystko. Straciłem przyjaciół, rodzinę, miłość.

Kim jestem bez nich?

*

Powoli zaczęłam otwierać oczy, ale szybko je zamknęłam. Jasność mnie obezwładniała. Próbowałam przyzwyczaić się do światła, jednak wcale nie było to takie proste. Minęło kilka minut, zanim otworzyłam oczy na dobre. Znajdowałam się w szpitalnym pomieszczeniu. Podniosłam się lekko, poprawiając poduszkę, w momencie, gdy do środka weszła pielęgniarka.

            –– Witam panno Carter, jak się pani czuje? –– Zapytała mnie. Zmarszczyłam brwi, zmieszana. –– Spokojnie. Zaraz przyjdzie do doktor –– dodała i uśmiechnęła się ciepło. Położyła obok mnie szklankę wody, sprawdziła coś na karcie pacjenta, po czym wyszła z pomieszczenia. Złapałam szybko za szklankę, wypijając całą zawartość. Na niczym nie mogłam się skupić. Nie minęło pięć minut, kiedy w progu moich drzwi pojawił się Uzdrowiciel.

–– Witaj, Eleno. –– Posłał mi uśmiech, wziął krzesełko i usiadł spoglądając na mnie. –– Pewnie czujesz się mocno zdezorientowana –– zaczął.

–– Mało powiedziane –– wtrąciłam i również się uśmiechnęłam. –– Czuję taką… pustkę w głowie –– zwierzyłam się.

–– Eleno, twoja pamięć została zmodyfikowana –– wyjaśnił. Zmarszczyłam brwi, czekając na dalsze wyjaśnienia. –– Powiedz mi proszę, co pamiętasz jako ostatnie? –– Spojrzał na mnie uważnie, a ja zastanowiłam się chwilę i pokręciłam głową zdezorientowana.

–– Panie doktorze… nic… nic nie pamiętam –– odpowiedziałam słabo. Nigdy w życiu nie spotkałam się z tak dziwnym uczuciem. –– Znaczy się… wiem, że jestem czarownicą… potrafię używać zaklęć, różnych zaklęć… znam książki, filmy, ale… nie mogę… nie mogę przypomnieć sobie ludzi. Nie pamiętam siebie.

–– Obszar modyfikacji pamięci jest bardzo rozległy… –– Skrzywił się. –– Obawiam się, że nie będę mógł ci pomóc.

–– Jak to? Przecież… musi być jakiś sposób. Ile mam lat? Gdzie jestem? Jestem sama…? –– Miliony pytań cisnęło mi się na usta.

–– Tak na oko ma pani dwadzieścia parę lat. Jesteśmy w Szpitalu pod Patronem naszej byłej Przewodniczącej,  Serafiny Picquery.

–– Stany Zjednoczone? –– Upewniłam się.

–– Coś w głowie jeszcze zostało. –– Zażartował, a ja posłałam mu karcące spojrzenie. Uśmiechnął się przepraszająco. –– Proszę nie tracić nadziei. Różdżka, która była schowana w szacie należy do Eleny Carter. Nie sądzę, by ją została skradziona, prawda? To dobry punkt zaczepienia –– tłumaczył. –– W przypadku tak silnych zaklęć wiele daje spędzenie czasu z osobami, które się zna. Wiem, że na tą chwilę w niczym to nie pomoże…

–– Jak się tu znalazłam?

–– Prawdopodobnie zasłabłaś, miałaś szczęście, że pewien czarodziej cię znalazł. Zapomniałem powiedzieć? Jesteś w ciąży, a ostatnio chyba o siebie nie dbałaś. –– Zamrugałam parę razy, próbując przyswoić tak wiele informacji naraz. –– Wypiszę zalecenia i bardzo proszę, byś jak najwięcej odpoczywała. Trzeci miesiąc jest zawsze przełomowy. Zdradzę, że nie mogłem powstrzymać się przed sprawdzeniem… to dziewczynka –– mówił lekarz. Przez głowę mi przemknęło skąd on się urwał, ale po chwili moje myśli ogarnęła tylko i wyłącznie wiadomość o tym, że będę miała córkę.

–– Hope…

W sercu nadzieja.

W głowie pustka.

Nie pamiętałam siebie.

           

KONIEC CZĘŚCI DRUGIEJ

[muzyczka] idealna na zakończenie.

Od Autorki,

Hej! Udało się, oficjalnie część druga zostaje zakończona. Na początku chciałam bardzo, ale to bardzo podziękować wszystkim, którzy mnie wspierali i czytali moją opowieść. Prawda jest taka, że bez was moja motywacja byłaby dużo mniejsza, by skończyć tą część. Myśląc całościowo, jestem z niej zadowolona, choć wiem, że dużo się działo. Bardzo dużo. Wydarzenia, które się zadziały, miały się zadziać. Od samego początku chciałam, by druga część skończyła się zgodnie z kanonem. Powiem szczerze, nie było mi łatwo uśmiercić tak wielu bohaterów, których naprawdę uwielbiałam. Potterowie jedno, ale rodzina Meadowes… uderzyło, mocno, ale tak jak pisałam wcześniej, od samego początku tak miało być. Przepraszam!

Na trzecią część również mam już plany. Mam nadzieję, że niedługo pojawią się pierwsze rozdziały, jednak przed tym chciałabym opublikować jeszcze parę miniaturek z bohaterami tej części. W planach jest Lily i James, Angus i Marlena oraz Regulus –– jeśli o nich chodzi, jestem wam winna parę wyjaśnień. Zdradzę, że na pierwszy ogień idą Angus i Marlena. Postaram się, by wszystko tam było, ale może wy nad czymś się zastanawiacie? Piszcie, proszę.

Reszta zobaczymy, czy wpadnie mi do głowy dobry pomysł.

SBlackLady, Dorcas-Meadowes-Black, Adrianna Wołtosz, Anonimowa…

I każdy, kto tutaj zagląda, lecz nie daje znaku.

Wielkie L O V E.

Widzimy się niebawem.

♥

PS. Napiszcie proszę co sądzicie? Nad czym się zastanawiacie? Za kim będziecie tęsknić najbardziej? Czy Dorcas i Syriusz mają jeszcze dla siebie szansę? Piszcie śmiało, będę odpowiadała. Zapraszam zakładki część trzecia: bohaterowie. Macie już jakieś pomysły?