Rozdział 30 „Pamiętasz tamto lato?"

Dorcas

Wpatrywałam się w mężczyznę próbując odczytać emocje z jego twarzy. Podziwiałam go, jak wiele jest w stanie wycierpieć i mimo to zawsze próbował być dla mnie jak najlepszy. Tak bardzo go w tym ceniłam, bo potrafił odłożyć swoją dumę na bok i być dla mnie. Tego właśnie brakowało mi w Syriuszu i nie zawsze mogłam z nim porozmawiać.

–– Potrzebujesz pomocy medyka –– szepnęłam do Regulusa, prowadząc go do ławki znajdującej się w pomieszczeniu. –– Nie jestem dobra w leczeniu…

–– Po prostu słuchaj się mnie –– poradził i poprosił bym wyjęła swoją różdżkę. –– Trzymaj różdżkę wysoko. Skup się i powtarzaj za mną –– powiedział, a ja przełknęłam głośno ślinę pozwalając by mężczyzna mocno złapał mnie za nadgarstek. ––  Vulnera Sanentur.

––  Vulnera Sanentur –– powtórzyłam i z pomocą młodszego Blacka udało mi się uleczyć większość jego ran, tak, by mógł resztę dokończyć sam. –– Co ci się stało, Regulusie?

–– To moje brzemię, Dorcas. Nie pozwolę, byś ponownie weszła do tego świata –– odpowiedział poważnie, a mi zrobiło się niedobrze, gdy przypomniał mi się Clyde Greengrass.

–– Więc dlaczego tu jesteś? –– zapytałam oddalając się od mężczyzny na bezpieczną odległość.

–– Tęskniłem za tobą. –– Spojrzał na mnie nieprzeniknionym wzrokiem i uśmiechnął się szelmowsko. Parsknęłam śmiechem wywracając oczy ku górze i odwzajemniłam uśmiech.

–– Muszę wracać. Lily i James właśnie się pobrali –– odezwałam się i przybliżyłam do się czarnowłosego. –– Odwiedź mnie.

–– Chyba chciałaś powiedzieć nas. –– Wzniósł pytająco brwi do góry, a ja dopiero po chwili załapałam aluzję.

–– Tak, nas. Ja… zresztą, nieważne –– plątałam się i podeszłam do drzwi.

–– Kłopoty w raju? –– zawołał za mną, jednak nie odpowiedziałam na pytanie. –– Postaraj się go czasem zrozumieć, Dorcas –– dodał, gdy zdążyłam wyjść, jednak słowa, które wypowiedział odbijały się echem w mojej głowie.

Regulus był ostatnią osobą, która wyrażałaby się pochlebnie o moim związku ze starszym Blackiem, prawda?

Wygładziłam sukienkę, uspokoiłam oddech i powoli skierowałam swoje kroki w tłum gości. Omijałam znajome twarze, uśmiechając się ciepło, aż dostrzegłam Marlenę, która wylała kieliszek szampana do kwiatka stojącego obok, przy stoliku ze słodkościami. Zaintrygowana spoglądałam na blondynkę, obserwując jej dziwaczne zachowanie. Sytuacja ponownie się pojawiła, gdy podeszła Alicja Longbottom ze swoim kieliszkiem. Marlena udawała, że pije, ale po co? Czego nie chciała nam powiedzieć? Czego…

Cholera.

Podeszłam wolnym krokiem do przyjaciółki, a po drodze wzięłam ze sobą lampkę trunku. Uśmiechnięta uniosła swój szampan do góry, a ja parsknęłam jej prosto w twarz.

–– Hola! Prawie mnie oplułaś –– zironizowała i parsknęła śmiechem.

–– Nie musisz przy mnie udawać, że pijesz, blondi –– powiedziałam i dostrzegłam jak z twarzy blondynki schodzi uśmiech, a poliki czerwienią się. Uniosłam zaskoczona brwi widząc reakcję dziewczyny. –– Lena, czy ty…?

–– Dorcas, błagam. Nie możesz nikomu powiedzieć –– poprosiła podchodząc bliżej mnie. W jej oczach można było dostrzec strach pomieszany z bezradnością.

–– Ciii, spokojnie. Jestem zaskoczona twoją reakcją… Przecież kochasz Angusa! –– wyjaśniłam, a blondynka mimowolnie uśmiechnęła się lekko.

–– Ślub i wesele nie są dopracowane. Mam już upatrzoną kieckę, ale przez tą ciążę będę musiała kupić dwa razy większą. Już czuje się gruba. Nie spije się na panieńskim i moje życie już nigdy nie będzie takie samo. Miałam plany, Dorcas –– mówiła z bólem, a ja słuchałam uważnie jej słów. –– Chciałam być najwspanialszą projektantką szat, jeździć po świecie razem z Angusem… A teraz… To nie tak, że ja tego nie chcę. Po prostu… Nie chcę teraz, rozumiesz mnie prawda? Cholera, jestem w ciąży.

–– Wszystko będzie dobrze, uwierz mi. Ta mała istotka w twoim brzuchu to najlepsze co się mogło spotkać, Marlena. To miłość bezwarunkowa –– szepnęłam. W kącikach oczu blondynki pojawiły się łzy, a na twarzy zagościł uśmiech, od którego miękną kolana.

–– Dziękuję. Naprawdę dziękuję niebiosom za takie przyjaciółki jak wy. –– Uśmiechnęła się i w mgnieniu oka utonęłyśmy w uścisku. –– Powinnam porozmawiać z Angusem, prawda?

–– Zdecydowanie –– odpowiedziałam zgodnie z prawdą.

Odwróciłam głowę i dostrzegłam jak na parkiecie Syriusz świetnie się bawi z jakąś kuzynką Lily, której imię całkowicie wyleciało mi z pamięci. Najwidoczniej mojemu chłopakowi nie. Potrząsnęłam głową próbując znaleźć Lenę, jednak blondynki już nie było obok mnie. W głowie miałam mętlik przez Regulusa i dodatkowo moich myśli nie opuszczała również Marlena, której wieści wywołały u mnie prawdziwy szok. Szok i szczęście, które odczuwałam na myśl o dziecku. Nagle dostrzegłam Petera Pettigrew, schowanego za barem i popijającego Ognistą. Podeszłam do chłopaka, ciesząc się na jego widok, bo ostatnio trudno było nam się spotkać i porozmawiać.

–– Peter! –– zawołałam do chłopaka, by po chwili zająć wolne miejsce obok niego. Spojrzał na mnie i uśmiechnął się nieśmiało w moją stronę. Czułam, że moja obecność w dziwny sposób go peszyła. –– Co u ciebie słychać? Wieki się z nami nie widziałeś –– zagaiłam uśmiechając się przyjaźnie.

–– Cześć, Dorcas. Tak, przepraszam. Ostatnio mam sporo na głowie –– powiedział cicho popijając trunek. W jego głosie wyczuwałam napięcie, które mimo próby rozluźnienia atmosfery, wcale nie pomagało.

–– A czym się teraz zajmujesz?

–– Tym i owym.

Westchnęłam głośno i poprosiłam barmana o szklankę Ognistej Whisky. Upiłam łyk z szklanki i kątem oka dostrzegłam, że Pettigrew wpatruje się w mnie. Przełknęłam ślinę, czując mocny smak alkoholu i automatycznie wstałam, by jak najszybciej się ulotnić.

Peter Pettigrew mnie przerażał.

Muzyka zmieniła się na wolną i romantyczną, a ja wpatrywałam się w środek sali, gdzie Lily i James płynęli w rytmie muzyki. Naprawdę cieszyłam się, że los dał im szansę na wspólne życie, bo wiedziałam, że ta miłość jest wyjątkowa.

–– Cieszę się ich szczęściem. –– Usłyszałam głos mojego starszego brata, który zjawił się obok mnie. Czarny garnitur prezentował się na nim wyjątkowo dobrze.

–– To dlaczego do tej pory nie ożeniłeś się z Allie?  –– zapytałam unosząc brwi do góry.

–– Daj mi miesiąc –– odpowiedział poważnie i wyciągnął rękę w moją stronę. –– Chodźmy na parkiet.

–– Nie wierzę… –– Otworzyłam oczy ze zdziwienia wpatrując się w brata. –– Przecież ty nie tańczysz!

–– Dla ciebie zrobię wyjątek –– mruknął. –– Poza tym… zgubiłaś gdzieś partnera… –– Wzruszył ramionami, a mi momentalnie ściemniał wzrok.

–– Nie zgubiłam. Świetnie się bawi, beze mnie –– odparłam wskazując na bar w rogu sali, gdzie Syriusz rozmawiał z kuzynkami Lily. W mgnieniu oka krew się we mnie zagotowała i od razu znalazłam kelnera, by ponownie wlać w siebie alkohol. Alaric przez dłuższą chwilę przyglądał się Syriuszowi, a po chwili wyciągnął rękę w moją stronę. Uśmiechnęłam się i z wdzięcznością ujęłam dłoń brata, by skierować swojego kroki na parkiet, gdzie tańczyło dość sporo par. Widziałam Alicję i Franka, Marlenę i Angusa, który był wyjątkowo szczęśliwy i domyślałam się powodu tego szczęścia, był też mój drugi brat Will wraz z Emmeliną… Kątem oka sprawdzałam gdzie jest Syriusz, jednak moje myśli krążyły również w stronę młodszego Blacka, z którym się widziałam jeszcze chwilę temu. Zastanawiałam się co takiego przyniesie los i jak potoczy się nasze życie. Nikomu jeszcze o tym nie mówiłam, ale mam zamiar podjąć pracę w Ministerstwie, od razu, gdy tylko otrzymam sowę z wynikam z Owutemów. Stresowałam się, że moje starania pójdą na marne i nie uda mi się zdać ich zadowalająco, jednak nutka nadziei oraz chęć bycia tak samo dobrą osobą jak mój wspaniały tata, prowadziła mnie ciągle do przodu, napawając optymizmem. Alaric obrócił mnie dwa razy, wyrywając z zamyślenia, a los chciał, że w tym samym momencie spojrzałam na Syriusza, który wpatrywał się we mnie z oddali, popijając Ognistą Whiskey. Udawałam, że wcale nie zwracam na niego uwagi, jednak jego wzrok z daleka wyrażał ogromną dominację i wiedziałam, że chce ze mną porozmawiać. Alaric też to zauważył, dlatego gdy piosenka się skończyła, mruknął szybie „Powodzenia” i zostawił mnie samą na parkiecie, co momentalnie wykorzystał Syriusz.  

–– Gdzie byłaś? –– mruknął kładąc swoją dłoń na mojej talii i przybliży mnie do siebie tak, bym czuła jego zapach.

–– Ja… –– zacięłam się nie wiedząc co odpowiedzieć, jednak wiedziałam, że musimy przestać się okłamywać. –– Regulus tu był –– powiedziałam i dostrzegam jak rysy twarzy starszego Blacka tężeją. –– Wyglądał okropnie, Syriuszu. Ledwo udało mi się go odratować, choć i tak myślę, że nie zrobiłam tego dobrze… –– dopowiedziałam.

–– Porozmawiam z nim –– odparł lakonicznie, a ja wiedziałam, że jest zły. Zły, zazdrosny i bolało go to, że mam taki zażyły kontakt z jego bratem. Jednak mimo to w jakiś sposób… akceptował to, mimo że sam nie chciał się do tego przyznać.

–– Chciałabym, by się u nas zatrzymał. Na jakiś czas.

Syriusz

           

Powtarzałem słowa brązowowłosej w myślach tysiąc razy. Nie mogłem uwierzyć, że o tym myślała, że mi o tym powiedziała i przede wszystkim, że myśli o tym poważnie.

Leżałem w naszym łóżku czekając jak Dorcas wyjdzie spod prysznica. Głowiłem się i zastanawiałem, co takiego mam jej odpowiedzieć na nieme pytanie, które zadała mi podczas przyjęcia weselnego Lily i Jamesa.

Chciałabym, by się u nas zatrzymał. Na jakiś czas.

Chryste, przecież to kurwa niewykonalne.

Ja, Dorcas i Regulus.

Popieprzony trójkąt.

Czy ona naprawdę myśli, że ja się na to zgodzę?

W dodatku ta cała nagonka na ślub… rodzinę… dzieci… Przecież ja nie jestem na to gotowy. Nie chcę tego i na pewno minie jeszcze sporo czasu nim dojrzeję do takiej decyzji. Miałem nadzieję, że moi przyjaciele będą mnie w tym wspierać, jednak grubo się pomyliłem. Tym bardziej miałem nadzieję, że miłość mojego życia da mi pewnego rodzaju swobodę, ponieważ zna mnie jak nikt, a mimo to… cholera, wszyscy chcą mnie zamknąć w klatce i właśnie to najbardziej mnie irytowało.

–– Nie śpisz jeszcze? –– Dorcas weszła do pokoju, ubrana w czarną, koronkową koszulkę. Przyglądałem się mojej pięknej dziewczynie, a w głowie miliony pytań kołatały się nie dając nacieszyć mi się widokiem.

–– Myślałem –– przyznałem szczerze odwracając wzrok od brązowookiej i zacząłem wpatrywać się w sufit. –– Myślałem o tym co powiedziałaś mi na weselu.

–– A konkretnie? Trochę tego było. –– Dorcas weszła pod kołdrę, a ja poczułem jej dłonie na swojej klatce piersiowej. Westchnąłem przyjemnie, jednak nie pozwoliłem sobie na chwilę zapomnienia.

–– Dorcas, postawmy sprawę jasno. Nie oświadczę ci się. Na pewno nie teraz –– powiedziałem dobitnie, wiedząc, że  ją tym urażę. Mimo to zdecydowałem się na właśnie taki krok, by nie mydliła sobie niepotrzebnie oczu. Poczułem jak zabiera ręce z mojego ciała i kładzie się tak, by również „obserwować” sufit. –– Wiem, że to cię boli, jednak nie zmienię tego. Nie chcę tego zmieniać –– dodałem i od razu tego pożałowałem. Dziewczyna odwróciła się ode mnie i już doskonale wiedziałem jak mocno ją zraniłem. Złapałem się za skronie, zastanawiając się co jej powiedzieć, jak przeprosić… jednak nie zrobiłem nic. Również się odwróciłem i zgasiłem światło lampki, które tliło się w pokoju. –– Jeżeli Regulus tu zamieszka, to ja się wyprowadzę –– dopowiedziałem nie uzyskując odpowiedzi. Dorcas nawet się nie poruszyła, a ja mimo swoich „przekonań” poczułem się z tym wszystkim gówniano, mimo że powiedziałem jej prawdę. Swoją prawdę… ale czy na pewno tak uważałem? Przecież już dużo się zmieniło…

Kolejny tydzień był okropny. Dorcas się do mnie nie odzywała, dosłownie milczała całymi dniami. Znikała na całe dnie, a ja nie pozostawałem dłużny i również wychodziłem, najczęściej, by spotkać się z Remusem i Angusem, ponieważ James i Lily wyjechali w podróż poślubną. Sam się nie spodziewałem, że tak mocno będzie mi brakować tego okularnika. Mimo to, mieliśmy co świętować, bo Angus nas powiadomił, że wraz z Marleną spodziewają się dziecka. Campbell był tak szczęśliwy, że prawie codziennie upijał się z nami, przez co dostawał cęgi od Marleny.

            –– Nie wiem czy Lena wpuści mnie dziś do domu… –– mruknął, gdy w środku tygodnia, wracaliśmy z Pubu Pod Trzema Miotłami w wyśmienitych humorach.

–– Przynajmniej się do ciebie odzywa –– powiedziałem krzywiąc się, a Remus spojrzał na mnie swoim tatusiowym wzrokiem.

–– Syriuszu… –– zaczął, ale machnąłem ręką, nie chcąc słuchać rad przyjaciela, które codziennie wyglądały tak samo.

–– Trzymajcie się, przyjaciele! –– Uśmiechnąłem się od ucha do ucha i w mgnieniu oka teleportowałem się w okolicach naszego domu. Wszedłem do środka i mimo później godziny, światła w domu były zapalone, a w salonie, siedziała Dorcas wraz z Emmeliną, Willem i… Rose Wax.

–– No proszę, kogo w końcu tu przywiało –– zaczęła blondynka uśmiechając się ironicznie w moją stronę. Odpowiedziałem jej takim samym uśmiechem, by po chwili uściskać ją przyjaźnie. Kto by przypuszczał, że tak bardzo polubię tą kobietę?

–– Widzę, że świętujecie –– zagadnąłem, spoglądając na pustą butelkę Ognistej, stojącą na stole.

–– Gdybyś był, widziałbyś o tym. –– Po raz pierwszy od trzech dni, Dorcas się do mnie odezwała, jednak nie patrzyła na mnie.

–– Wiedziałbym, gdybyś ze mną rozmawiała. –– Odbiłem pałeczkę licząc z jej strony na małą konfrontację. Domyślałem się, że jest podpita, dlatego chciała mi wbić szpilę. Kochałem ją za to i nienawidziłem.

–– Rozmawiałabym z tobą, gdybyś nie był takim dupkiem. –– Wstała i spojrzała mi prosto w oczy. –– Będę pracowała jako asystentka szefa  Departamentu Przestrzegania Prawa Czarodziejów. Lepiej, żebyś mi pogratulował –– powiedziała na jednym wydechu, a ja zaśmiałem się szczerze i głośno.

–– Przecież nie otrzymaliśmy jeszcze wyników Owutemów, co oznacza, że musiałaś być na rozmowie i zrobić na nich piorunujące wrażenie. Wcale się nie dziwie, że cię przyjęli. Jesteś najlepsza, złotko. –– Uśmiechnąłem się do dziewczyny i położyłem dłoń na jej policzku. –– Wybaczysz mi?

–– Nienawidzę cię –– odpowiedziała i przybliżyła swoje usta do moich.

–– Też cię kocham –– szepnąłem w jej rozchylone wargi, by po chwili wpić się zachłannie w jej usta.

Minęło tylko parę dni? Czułem się, jakby minął miesiąc. Czułem, że bez niej jestem sam. Bo ona jest moim domem.

Od Autorki: Kochani, jest już 30 za nami! Dziękuję za wszystkie miłe komentarze i przyznam szczerze, że gdyby nie one to zbierałabym się i zbierała do napisania tego rozdziału… Powiem wam szczerze, że sielanka, która teraz trwa… ach, szkoda będzie mi ją przerwać i jestem mega ciekawa, jak zareagujecie na dalszą historię –– a przede wszystkim na część trzecią tej opowieści! No nic, uciekam i do zobaczenia niebawem ❤