Rozdział 28 „Wszystko przed nami"

SYRIUSZ

Czekałem. Regulus milczał, a ja wpatrywałem się w brata, mając ochotę go uderzyć. Resztką silnej woli powstrzymywałem się, by nie zadać mu ciosu.

–– Nie mam całego dnia, gadaj albo wypieprzaj –– warknąłem wskazując na drzwi.

–– Chciałem ci pomóc, ale nie mogłem –– powiedział tonem wypranym z jakichkolwiek emocji, a ja prychnąłem głośno.

–– Jeśli to wszystko co masz mi do powiedzenia…

–– Kurwa, przestań myśleć tylko o sobie Syriuszu. Nie jesteś pępkiem świata –– warknął, a moja ręką automatycznie zacisnęła się w pięść, gotowa do uderzenia. –– Bellatrix ma przebłyski zdarzeń, w których zginęła wasza przyjaciółka. Jej umysł jest tak mocno scalony ze złem, że potrafi w jakiś sposób pokonywać bariery zaklęcia zapomnienia, a to oznacza, że przestaje mi ufać. Jeżeli ona będzie mnie podejrzewać, to tylko kwestia czasu, kiedy zaczną robić to inni. Rozumiesz? Powiążą mnie z Dorcas, a potem z resztą z was –– wyjaśniał. Kalkulowałem każde słowo, zastanawiając się czy czarnowłosy mówi prawdę.

–– Dlaczego nie odejdziesz? –– zapytałem siląc się na neutralny ton, jednak dało się w nim wyczuć nutkę współczucia.

–– Śmierciożerca do końca życia pozostaje śmierciożercą, czy tego chce czy nie. To nie wakat, z którego od tak można zrezygnować, bracie –– powiedział z irytacją. Westchnąłem głośno i odchyliłem głowę do tyłu patrząc na sufit.

–– Po co tak naprawdę przeszedłeś, Regulusie? –– zapytałem ponownie spoglądając na mężczyznę.

–– Lada chwila koniec szkoły, co oznacza większe niebezpieczeństwo. Musicie być czujni. I za wszelką cenę masz strzec Dorcas, zrozumiałeś? –– Wpatrywaliśmy się w siebie przez chwilę nie odzywając się. Doskonale zdawałem sobie sprawę, że mój brat kocha moją dziewczynę, jednak ufałem jej i wiedziałem, że Meadowes wybrała mnie.

–– Nie musisz mi tego mówić –– odpowiedziałem w końcu, a młodszy Black pokiwał głową ze zrozumieniem.

–– Uważaj na siebie –– rzekł na odchodne i albo mi się wydawało, albo na jego twarzy dostrzegłem lekki uśmiech.

Świat czarodziejów naprawdę wariował.

Tego samego dnia wyszedłem ze skrzydła szpitalnego, czując się jak nowonarodzony. Od razu skierowałem się do Pokoju Wspólnego Gryfonów, by odnaleźć przyjaciół. Gdy wszedłem do środka, zauważyłem ich przed kominkiem. Nad grupką zebranych stał sam James Potter gestykulując zawzięcie i coś tłumacząc. Uniosłem rozbawiony brwi i niepostrzeżenie pojawiłem się  przy nim.

–– Pamiętajcie, ten mecz to nasze być albo nie być. Jeśli nie zdobędziemy Pucharu… –– mówił nawet mnie nie dostrzegając.

–– Jakim prawem obierasz taki scenariusz, przyjacielu? Do reszty ci odbiło? –– zapytałem zwracając na siebie uwagę. Potter warknął na mnie w odpowiedzi, a Dorcas widząc mnie momentalnie wstała i rzuciła się na mnie wpijając się zachłannie w moje usta. Całowałem ją z namiętnością i niepohamowaną radością. Była w końcu moim oczkiem w głowie.

–– James chce nas wykończyć. Musisz wkroczyć –– powiedziała mi, a ja objąłem ją jedną ręką w talii. Spojrzałem na mojego najlepszego przyjaciela i uśmiechnąłem się od ucha do ucha.

–– Czego się tak szczerzysz, Łapo? –– Okularnik uniósł brwi do góry czekając na mój ruch.

–– No nie wiem Rogasiu. Może szukam zgrabnych epitetów, by skomentować twoje wariackie zachowanie? –– odparłem słodko wywołują salwę śmiechu wśród zgromadzonych. James  podszedł do mnie uśmiechając się kpiąco, a ja czekałem na małą konfrontację z jego strony.

–– Dość! –– krzyknął ktoś, a my odwróciliśmy się słysząc poważny ton naszego przyjaciela. –– Mamy inne problemy –– dodał Remus i usiadł na kanapie. Zmarszczyłem skonsternowany brwi i kątem oka spojrzałem na Dorcas. –– Nie mogę znaleźć mojego podręcznika do Obrony przed Czarną Magią!

Podręcznik zniknął? Odnalazłem wzrokiem Angusa, by później ponownie spojrzeć na Jamesa i Remusa.

–– Wybacz kochanie, obowiązki wzywają. Spotkamy się później –– powiedziałem do brązowowłosej i ucałowałem ją w czoło.

–– Uważaj na siebie –– zironizowała, a mi automatycznie przypomniały się słowa Regulusa. Posłałem jej uśmiech, po czym razem z chłopakami udaliśmy się na poszukiwania wręcz niezbędnej książki naszego Luniaczka.

DORCAS

Ostatni miesiąc minął zdecydowanie za szybko. Wygraliśmy Puchar Quidditcha, co wiąże się z tym, że Potter nie mówił o niczym innym jak wygranej. Lily dostawała szału i za każdym razem James dostawał potężną reprymendę i przypomnienie, że nie Quidditch jest najważniejszy, tylko Owutemy, które zaczynały się już za dwa dni.

Siedziałam w bibliotece wraz z Syriuszem, Lily, Jamesem i Remusem. Po raz enty czytałam to samo zdanie z ogromnej księgi, którą Lily dobre dwie godziny temu przytachała ze sobą, twierdząc, że to na pewno może mi w zdaniu pierwszego egzaminu. Byłam wyczerpana, niewyspana i coraz bardziej martwiłam się egzaminami, które zaczynały się już po weekendzie. Była sobota, a ja zamiast siedzieć nad jeziorem i rozkoszować się pogodą, siedziałam w ciemnej bibliotece wertując książki. Mimo całego mojego narzekania motywacji miałam dużo. Moim marzeniem było zostać tak wspaniałą osobą jak mój tata, dlatego zganiłam się w myślach i powróciłam do czytania.

–– A może byśmy tak… zrobili sobie małą przerwę? –– szepnął do mnie Syriusz i dostrzegłam w jego oczach ten błysk.

–– Syriszu… –– zganiłam chłopaka, jednak momentalnie poczułam rozlewające się ciepło, gdy spojrzałam na jego usta.

–– Daj jej spokój, Black –– pogroziła Lily patrząc morderczym wzrokiem na mojego mężczyznę. –– Dorcas musi powtórzyć ten materiał, tak samo jak ty.

–– Och, Lilka. Wiesz, że nawet krótki wysiłek fizyczny wspomaga myślenie i przyswajanie wiedzy? –– powiedział dumne i przybił piątkę z Jamesem, na którego Lily spojrzała spod byka.

–– W takim razie przebiegnij się po Standardową księgę zaklęć, zostawiłam ją w dormitorium –– odpowiedziała rudowłosa, a ja zaśmiałam się cicho.

–– Zgoda, wygrałaś –– mruknął Syriusz, a gdy Evans wróciła do czytania, spojrzał na mnie i puścił mi oko. Kochałam go za to.

Nie minęło pięć minut, gdy do naszego stolika podbiegł nie kto inny jak Angus, a za nim zdyszana Marlena. Uniosłam rozbawiona brwi do góry patrząc na wściekłą minę Leny i przeszczęśliwą twarz Angusa.

–– Właśnie dostałem sowę, zaprosili mnie na kwalifikację z drużynie Zjednoczeni z Puddlemere, uwierzycie? JESTEM MISTRZEM! –– krzyknął i w mgnieniu oka dostał w głowę od swojej narzeczonej.

–– To jest biblioteka, idioto! Nie drzyj się –– syknęła patrząc karcącym spojrzeniem na Campbella, który wcale się nie przejął słowami Leny.

–– Jasna cholera, gratuluję stary! –– Syriusz wstał i przybił piątkę przyjacielowi. Widziałam jak mocno był z niego dumny, tym bardziej, że wszyscy wiedzieliśmy, jak mocno zależy Angusowi na dostaniu się do drużyny. James poszedł za  przykładem Blacka i również przybił piątkę z Angiem.

–– To biblioteka, a nie kółko wzajemnej adoracji! WYNOCHA! –– Usłyszeliśmy wrzask pani Pince i czym prędzej opuściliśmy pomieszczenie. Lily rzucała nam mordercze spojrzenia, jednak po chwili udało się Rogaczowi ją udobruchać tak, że zrobiła się cała czerwona na twarzy. Zaśmiałam się widząc minę przyjaciółki, która dała mi kuksańca w bok i mamrotała coś pod nosem. Uśmiechnęłam się szeroko parząc na przyjaciół i zdając sobie sprawę, że lada moment i wszyscy się rozstaniemy. Już nigdy nie wrócimy do Hogwartu. Dopiero teraz zacznie się prawdziwie życie, obowiązki i wyzwania, na które całkowicie nie byłam gotowa. Mimo to myśląc o przyszłości byłam gotowa, by stawić jej czoło. Miałam nadzieję, że już na zawsze będziemy razem.

–– To był nasz ostatni egzamin, jutro opuszczamy szkołę i już nigdy tutaj nie wrócimy, a wiecie co do oznacza? Oznacza to imprezę, na której nie był jeszcze nikt! –– krzyknął James, gdy wyszliśmy z ostatniego, pisemnego egzaminu z Transmutacji. Zdecydowanie był to najtrudniejszy egzamin i cieszyłam się, że mam go już za sobą. Teraz pozostawało mi tylko czekać na wyniki i modlić się, by wszystko zdać pomyślnie. Chciałam, by moja rodzina była ze mnie dumna.

Wieczorem wszyscy zgromadziliśmy się w Pokoju Wspólnym. Po raz ostatni spoglądałam na twarze, by zapamiętać je jak najlepiej. Miałam świadomość, że większość czarodziejów i czarownic mogę już nigdy nie zobaczyć, dlatego chłonęłam niczym gąbka ten widok.

–– Nigdy nie sądziłam, że to powiem, ale będzie mi ciebie brakować, Meadowes. –– Rose usiadła obok mnie, a w ręku trzymała szklankę z Ognistą Whisky, tak samo jak ja. Posłałam jej kpiący uśmiech i upiłam łyk trunku.

–– Też się tego nie spodziewałam, ale mnie również będzie ciebie brakować –– odpowiedziałam blondynce, po czym stuknęłyśmy się szklankami i wypiłyśmy zawartość do dna. Kątem oka dostrzegłam jak przez portret Grubej Damy przechodzi Emmelina wraz z moim bratem, trzymali się za ręce. Uniosłam pytająco brwi do góry spoglądając na Willa i podchodząc do owej dwójki.

–– Czy w końcu poszliście po rozum do głowy? –– zapytałam patrząc na nich.

–– Dorcas, mój rozum jest na swoim miejscu. Zadowala mnie jedynie to, że Will go odnalazł –– powiedziała mi Emma, a ja parsknęłam śmiechem przybijając jej piątkę. –– Będę za wami tęsknić –– dodała.

–– My za tobą też. Odwiedzaj nas często –– poprosiłam i uścisnęłam dziewczynę.

–– Nie bądź taka ckliwa, siostrzyczko. –– Zaśmiał się młodszy Meadowes, a ja dałam mu kuksańca w bok. Gnojek.

–– Zbliżcie się tutaj proszę! –– Usłyszałam słowa Syriusza i jak na zawołanie odwróciłam się w jego stronę, uważnie go obserwując. –– To nasz ostatni wieczór. Chciałem podziękować, każdemu z osobna, za wspólnie spędzony czas, za wszystkie dobre jak i złe chwile. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś wszyscy się spotkamy i właśnie za to wypijmy zdrowie! Za nas! –– wypowiedział i uniósł szklankę do góry. Reszta Gryfonów poszła za jego przykładem i również uniosła szklanki z trunkiem, by zaraz potem je opróżnić.

–– Świetna przemowa, przyjacielu! –– Pochwalił James i złapał Syriusza w niedźwiedzi uścisk.

–– Nigdy o tobie nie zapomnimy, Syriuszu! –– krzyknęła jedna z piątoklasistek, stojąca wraz z innymi koleżankami w grupie. Były w piątkę i każda wpatrywała się jak urzeczona w mojego chłopaka. Momentalnie zjeżyłam się, gdy Black posłał dziewczyną swój firmowy uśmiech.

–– To impreza zamknięta, wypad! –– warknęła Marlena do młodszych Gryfonek, które fuknęły obrażone, jednak posłuchały McKinnon i udały się do swojego dormitorium. Spojrzałam na blondynkę z podziękowaniem, by potem przenieść wzrok na Syriusza, który wpatrywał się we mnie. Po chwili Black podszedł do mnie i uniósł mój podbródek do góry tak, bym patrzyła prosto w jego szare oczy.

–– Zamieszkajmy razem –– powiedział, a ja wybałuszyłam oczy. Nigdy bym się nie spodziewała, że Syriusz Black dorośnie do tak odważnej decyzji.

–– Jesteś tego pewny? –– zapytałam nie spuszczając z niego wzroku.

–– Nie, ale wiem jedno. Jesteś moją przyszłością, Dorcas –– wyszeptał mi do ucha, a ja uśmiechałam się jak dziecko. Zarzuciłam mu ręce na szyję, a czarnowłosy objął mnie w pasie, jeszcze bardziej się do mnie przybliżając. Musnął delikatnie moje usta, prowokując mnie. Wplątałam swoje dłonie w jego włosy i subtelnie robiłam na jego głowie kółka. Mruknął zadowolony i poczułam jak jego język wdziera się w moje usta, powodując większą przyjemność. Nasze języki zatonęły we wspólnym tańcu, nie bacząc na to, że jesteśmy obserwowani z każdej strony.

–– Nigdy mnie nie zostawiaj –– poprosiłam odrywając się od chłopaka.

–– To ty nigdy nie zostawiaj mnie –– poprawił posyłając mi szelmowski uśmiech.

Kochałam go.

Kochałam i wiedziałam, że jest jedynym mężczyzną, z którym chcę spędzić resztę mojego życia.

Od Autorki: Witajcie kochani, kolejny rozdział za nami –– zdaję sobie sprawę, że nie dzieje się w nim za dużo, ale chciałam, by zakończenie Hogwartu właśnie takie było. Spokojne, skłaniające do refleksji. To ostatni rozdział, który dzieje się w szkole –– rzecz jasna, na pewno pojawią się wspomnienia, ale dziwnie się z tym czuję, trochę tak, jakby pewien etap został zamykany, ale właśnie chyba o to chodzi, o progres. W dalszej fabule wchodzimy do dorosłego życia bohaterów, co mogę obiecać? Będzie się działo, oj będzie.

Pozdrawiam i zapraszam do komentowania ❤